Έτσι ήταν πάντα ή σχεδόν πάντα, σε όλη μας τη διαδρομή ή στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας, “χάρτινος” ο Σεπτέμβρης, με εξαιρέσεις. Και πότε υπήρχαν και υπάρχουν αυτές οι εξαιρέσεις; μα φυσικά όταν κουβαλούσε ή κουβαλά καλοκαίρι μαζί του. Αν είναι μαζί με την έναρξη των μαθημάτων στα σχολεία, να πλακώνουν οι βροχές και να πέφτει η θερμοκρασία και να μην έχει τελειωμό αυτό, τότε το σκηνικό μοιάζει με κυνισμό και διαταγή του τύπου : Τα κεφάλια μέσα!
Νομίζω ότι κι αν επιφυλάσσει ο Σεπτέμβρης θα πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να προσαρμοστείς. Ο τίτλος του σημερινού editorial είναι επμνευσμένος από τον τίτλο του γνωστού βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη, που μας έκανε βόλτες μια εποχή. Και όχι μόνο με τον Χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μας, αλλά και με το “πεθαμένο λικέρ” “το ροζ που δε ξέχασα” με συνοδεία καμια φορά τον “αντίπαλο εραστή” της Μάρως Βαμβουνάκη. Αν ο Αύγουστος σε έκαιγε τόσο καλά που δεν καταλάβαινες Σεπτέμβρη ούτε φθινόπωρο συνολικά, τότε οκ. Αν έμπαινες σε κείνη τη διαδικασία να απαριθμήσεις τι δεν έκανες το καλοκαίρι που έφυγε, ή τα καλοκαίρια που έφυγαν, τότε είχες χαθεί στη…. μετάφραση.
Κάπου διάβασα τους 30 λόγους που ο Σεπτέμβριος μας κάνει ευτυχισμένους και ένιωσα πάλι σαν τον Ινδιάνο περικυκλωμένο σε ένα κόσμο γεμάτο καουμπόιδες. “Wake me up when September ends” που λέει και το γνωστό τραγουδάκι των Green Day… Θα τη παλέψουμε πάλι, με θετικές σκέψεις, για να μπορέσουμε να μεταδίδουμε θετική ενέργεια και να αυξάνονται και να πληθαίνουν τα χαμόγελα, γύρω μας, δίπλα μας, κοντά μας, αλλά και μακριά μας… Μουσικές, τοπία, λέξεις, λόγια, στίχοι, που πάντα ψάχναμε και ψάχνουμε για να ξαποστάσει η καρδιά και να αναπνεύσεις όπως θες… Θα αντέξουμε; Θα φανεί στο χειροκρότημα ή τη… σιωπή! Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει καλοκαίρι στην καρδιά, γιατί οι χειμώνες είναι αλήθεια ότι δεν αντέχονται, είναι παγερά κυνικοί και σου φοράνε τη σκουριά τους, σαν μια πανοπλία που δε σου επιτρέπει να δραπετεύσεις. Που σε κρατά αιχμάλωτο εκεί που δε γουστάρεις κι όμως κάνεις υπομονή…
Για το μυθιστόρημα του Γ. Ξανθούλη “Ο Χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας” : “Tο ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, η μεταπολίτευση κι εμείς.
Eμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Tότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων – και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Mα δε γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Kι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης «ενηλικίωσης» σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα «συναισθηματικά τιμήματα».Kάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του «Xάρτινου Σεπτέμβρη», που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…”
Καλό μήνα και εύχομαι υψηλές θερμοκρασίες…
See you…
