Πριν μπούμε στο 2024, αυτοί οι αριθμοί και αυτό το νέο έτος μου προκάλεσαν έναν ανεξήγητο φόβο, σαν ένα κακό προαίσθημα και ειδικά μέσα στο χειμώνα, αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που τα δάχτυλά μου δεν έφταναν στο πληκτρολόγιο να γράψω editorial.
Με τον ερχομό της Άνοιξης που μέρα με τη μέρα τα χρώματα με τα πινέλα της φύσης θα γίνονται όλο και πιο έντονα, το μουντό και το γκρίζο θα εξαφανιστούν και θα οδεύουμε για το αθάνατο ελληνικό καλοκαιράκι.
Ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά δεν στάθηκε ικανός να μας φράξει τα θέλω και τις επιθυμίες μας για απελευθέρωση που λίγοι γνωρίζουν και ελάχιστοι κάνουν πράξη με πολύ αγάπη.
Όσο κι αν οι συνθήκες δεν είναι φιλικές, όταν βλέπεις 7 χιλιάδες κόσμου να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για Αποκριάτικη γιορτή στους δρόμους, τότε χάνεσαι και ρεμβάζεις σε αυτό το υπέροχο και πολύχρωμο σκηνικό.
“Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει”…
Ο χρόνος κυλά, αλλά το αίμα μας βράζει και οι αδρεναλίνες μας είναι στα ύψη, είναι σοβαρό αυτό γιατρέ μου;
Άνοιξη και περιμένουμε τη γιορτή και τα χρώματα της φύσης να μας γεμίσουν αισιοδοξία και ελπίδα.
Σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα και μην ξεχνάτε παραφράζοντας τον Μόρισον, ότι ευκαιρία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται, κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή.
Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα…
Σπύρος Πλέουρας
