Στην Πρέβεζα της πολυπολιτισμικότητας δεν έχουν θέση τα αντισημιτικά παραληρήματα

Επειδή τίποτα τελικά δεν είναι αθώο στις μέρες μας και πολλά υποκρύπτονται κάτω από θέσεις, απόψεις και διαμαρτυρίες, καλό είναι να καταθέσουμε κάποια πράγματα για να γνωρίζει ο κόσμος.

Η Πρέβεζα από την ίδια της την ιστορία είχε ανοιχτότητα στην οικουμένη, ήταν πέρασμα για πολλούς λαούς  αλλά και πολλοί λαοί συνυπήρξαν στον τόπο μας αρμονικά και αγαπημένα.

Στην μεγάλη πλατεία Ανδρούτσου στην Πρέβεζα, που φέρνει δικαίως το όνομα του ήρωα της Επανάστασης, υπάρχει και η προτομή του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μήπως να το διώξουμε κι αυτό; Αν δεν αρέσει σε ορισμένους, να το διώξουμε!

Η αντίδραση που υπήρξε από μία ισχνή μειοψηφία για την προτομή του Μίνωα Μάτσα, δεν αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των Δημοτών Πρέβεζας.

Η Πρέβεζα ξέρει να τιμά τους Πρεβεζάνους  που έτυχαν αναγνώρισης στο πανελλήνιο, επί δημαρχίας Κώστα Παπαγεωργίου δόθηκε το όνομα της οδού στο γήπεδο και έγινε “Αδερφών Καλημέρη” στην κεντρική αγορά της Πρέβεζας υπάρχει η προτομή του αείμνηστου μεγάλου καλλιτέχνη Λάκη Παππά.

Και όσοι γνωρίζουν, η προτομή του Μίνωα Μάτσα έχει αφενός την έγκριση του πολιτιστικού συλλόγου Πρέβεζα και αφετέρου δεν θα τοποθετηθεί και ακριβώς πάνω στην πλατεία.

Αλλά μήπως τελικά η αντίδραση για την προτομή του Μίνωα Μάτσα, είναι μόνο η αρχή; Μήπως συνεχιστεί το πράγμα και με το μνημείο των Πρεβεζάνων Εβραίων που πέθαναν μαρτυρικά στο Άουσβιτς (κι εδώ να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στον Δήμαρχο Πρέβεζας Νίκο Γεωργάκο για την πρωτοβουλία του αυτή);

Σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα του συμπατριώτη μας Σπύρου Σίσκα αναφορικά με το μνημείο των Πρεβεζάνων εβραίων: Για τους 235 συμπατριώτες μας που τα ανθρωποειδή του Χίτλερ εξαφάνισαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Σιωπή; Απόκρυψη; Λήθη; Γι’ αυτούς ένα μνημείο; Ένα δάκρυ; Ένα λυγμό; Ένα κερί; Εβραϊκή Κοινότητα που δημιουργήθηκε πριν το 1800 από τις γύρω πόλεις και την Θεσσαλονίκη. Και το 1842 η πρώτη γέννηση Εβραίου που αναφέρεται στα μητρώα του Δήμου Πρέβεζας και αφορά τον Κοφινά Σιμαντώβ του Σαμουήλ. Μαζί ζούσαμε. Αδιάλειπτα. Χωρίς ιστορικές παύσεις. Σε πόλη πολυπολιτισμική. Που σεβότανε τις διαφορετικότητες εθνοτήτων, ομάδων, πολιτισμών. Η περηφάνια μας είναι αυτή. Η ανθρωπιά μας. Ο πολιτισμός μας. Έτσι ήταν η Πρέβεζα μας. Κι ακόμα έτσι είναι. Τιμούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Πολεμάμε το κακό. Θωρακιζόμαστε στις καταστροφές. Πιστεύω και το πιστεύω βαθιά πως πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και ιδεοληψίες στην ανέγερση μνημείου για τους Εβραίους Πρεβεζάνους συμπατριώτες μας που εξοντώθηκαν από τα ναζιστικά τέρατα. Ένα μνημείο που κι αυτό έχει αργήσει να έρθει και να στηθεί στην πόλη μας. Το χρωστάμε. Στην Ιστορία. Στην Ανθρωπιά. Στον Πολιτισμό. Για καθαρό βλέμμα. Προς την Ψυχή. Προς την Οικουμένη. Στην Ανοιχτότητα.

Σε κάθε περίπτωση στην Πρέβεζα της πολυπολιτισμικότητας δεν έχουν θέση τα αντισημιτικά παραληρήματα !