Το τηλέφωνο δεν θα σταματήσει να χτυπά ούτε και τις πιο περίεργες ώρες, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζεις καλά, γι’ αυτό άλλωστε ανήμερα της μεγάλης με άρματα παρέλασης του Καρναβαλικού Κομιτάτου Πρέβεζας, κλείνει…
Η ανυπομονοσία χτυπά κόκκινα και έχει πάντα μαζί της την αϋπνία και ” μια-μια τις νύχτες μου μετρώ” μέχρι να έρθει εκείνη η Άγια ώρα, ή μάλλον για να ακριβολογώ εκείνες οι Άγιες ώρες…
Εκείνες τις ώρες που χιλιάδες Καρναβαλιστές και Καρναβαλίστριες φέρνουν το καλοκαίρι λιγάκι πρόωρα στην Πρέβεζα και γεμίζουν κάθε γωνιά με θετική ενέργεια, αισοδοξία και αμέτρητα χαμόγελα…
Οι … “Τιραμόλα” του Κομιτάτου σαν λυσσασμένοι εραστές δεν θα σταματήσουν μέχρι το τελευταίο λεπτό να προσθέτουν πράγματα “Να κάνουμε κι αυτό, να κάνουμε και το άλλο”. Είναι ένα μικρό θαύμα πως τόσο λίγοι άνθρωποι πετυχαίνουν τόσα πολλά…
Εμένα ήταν η μοίρα που με οδήγησε να βαφτίσω ένα Καρναβάλι, να το δημιουργήσω και χιλιάδες κόσμου να προφέρουν τη λέξη “Κομιτάτο”.
Όταν στα 19 σου χρόνια γράφεις θεατρικά κείμενα για το Πατρινό Καρναβάλι, ε, μοιραία μετά από κάποιες δεκαετίες βρίσκεσαι στην Πρέβεζα και απολαμβάνεις το μεγαλείο χιλιάδων Καρναβαλιστών να κάνουν τις νύχτες-μέρες και τον χειμώνα ή τις αρχές της άνοιξης, καλοκαίρι…
Πλησιάζει όμως η πιο μεγάλη ώρα, πόσο παράξενα χτυπά η καρδιά μου… Το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός σε όλη την Ήπειρο και όχι μόνο φτάνει στην κορύφωσή του!
Κομιτάτο αγάπη μου τι ετοιμάζεις πάλι γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο! Οι παρέες γράφουν ιστορία, έτσι ακριβώς…
Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες!
Σπύρος Πλέουρας
