Στις 21 Νοεμβρίου 1955 κάνει πρεμιέρα στον κινηματογράφο η «Στέλλα». Η ταινία-θρύλος του ελληνικού σινεμά προβάλλεται στην αίθουσα «Ορφέας» και από σκηνής η Μελίνα Μερκούρη, αφού ευχαριστεί συντελεστές και προσκεκλημένους, απευθύνεται στον κόσμο λέγοντας: «Την αγαπώ την Στέλλα… Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς»… Αν τα πράγματα είχαν κυλήσει «φυσιολογικά», όμως, δεν θα στεκόταν εκείνο το βράδυ ενώπιών τους, αφού άλλη προοριζόταν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Και μέχρις ενός σημείου αυτό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα… Η ταινία βασίστηκε πάνω σε ένα θεατρικό έργο (το οποίο πάντως δεν ανέβηκε εκείνη την εποχή) που καρφώθηκε στο μυαλό του Ιάκωβου Καμπανέλλη μετά από την γνωριμία του με την Μελίνα Μερκούρη. Οι δυο τους συναντήθηκαν το 1954 σε ένα στούντιο όπου θα ηχογραφούσαν για το ραδιόφωνο μια διασκευή της «Μήδειας» από τον Έλληνα λογοτέχνη.
Όταν την αντίκρισε να ερμηνεύει με το μοναδικό πάθος της (την περίοδο που μόλις είχε λανσάρει το νέο της λουκ με τα κοντά μαλλιά) της είπε: «Μελίνα είσαι η πιο χειραφετημένη γυναίκα στην Ελλάδα»… «Εξαιτίας των μαλλιών μου;» ρώτησε εκείνη, για να της απαντήσει: «Όχι, όχι εξαιτίας των μαλλιών σου. Θα γράψω ένα έργο για σένα»…
Το έργο ήταν το «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», βασισμένο πάνω στην «Κάρμεν». Στην ελληνική εκδοχή του αναφέρεται σε μια λαϊκή τραγουδίστρια που –σε αντίθεση με τα ήθη της εποχής- ανήκει στον εαυτό της αλλά και εκεί που η ίδια επιλέγει, αδιαφορώντας για τον κόσμο και τις συνέπειες… Όταν προβλήθηκε το φιλμ στο εξωτερικό προκάλεσε αίσθηση και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα, ήταν η ελληνική συμμετοχή στα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και κατά γενική ομολογία αδικήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου η Μερκούρη έχασε το πρώτο βραβείο αλλά πήρε ειδική διάκριση που δεν είχε δοθεί ποτέ μέχρι τότε!
Αντίθετα, στην Ελλάδα οι κριτικές ήταν αντικρουόμενες, με ορισμένα δεξιά και αριστερά έντυπα να συμφωνούν για πρώτη και ίσως τελευταία φορά σε κοινή στάση απέναντι σε οτιδήποτε. Για παράδειγμα, η «Εστία» κάνει λόγο για «κακοηθέστατον σενάριον που εμφανίζει ένα βρωμερόν γύναιον ως πρόμαχον της ελευθερίας των ηθών και ως εκ πεποιθήσεως έχθραν του γάμου, τον οποίον θεωρεί απαράδεκτον φυλακήν» και την ίδια ώρα η… αντίπαλη «Αυγή» την αποκαλεί «ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο λούμπεν, ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
Όλοι, όμως, συμφωνούν σε ένα πράγμα: Στην μοναδική ερμηνεία της Μερκούρη που από ηθοποιός ταγμένη στο θέατρο μέσα σε μια βραδιά μετατράπηκε στην Μελίνα όλης της Ελλάδας.
Κι όλα αυτά ενώ σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, δεν προοριζόταν εκείνη για τον ρόλο της θρυλικής Στέλλας. Ο Τύπος της εποχής μας ενημερώνει πως η αρχική επιλογή ήταν η Νίνα Σγουρίδου. Μια γυναίκα η οποία στα καλλιστεία του 1952 είχε μπει στην τελική δεκάδα και η μοναδική εμπειρία της στον κινηματογράφο ήταν ο ρόλος της Εύας στην ομώνυμη ταινία του 1953… Για λόγους που δεν αποσαφηνίστηκαν ποτέ, όμως, αποχώρησε πριν καν την έναρξη των γυρισμάτων, με την Μελίνα Μερκούρη να παίρνει την θέση της και τελικά να γράφεται η ιστορία –εντός και εκτός σινεμά- όπως την γνωρίζουμε.
Η Νίνα Σγουρίδου στη συνέχεια -κι έχοντας χάσει την απόλυτη ευκαιρία της καριέρας της- διακρίθηκε στην αρχαία τραγωδία, κυρίως ως μέλος του χορού, λαμβάνοντας μέρος από το 1956 έως το 1976 σε 39 παραστάσεις του Εθνικού θεάτρου, ενώ συμμετείχε και σε κάποιες κινηματογραφικές παραγωγές. Έφυγε από αυτόν τον κόσμο στις 12 Μαρτίου 2018, έχοντας ίσως στο βάθος του μυαλού της αυτό το τεράστιο «αν» που άλλαξε τα πάντα..
ΠΗΓΗ-φώτος: Menshouse.gr
