Το συγκλονιστικό κείμενο της Σίντι Νταν που έχασε και τους δύο γονείς της σε πολύ μικρή ηλικία
Η κινηματογραφική αίθουσα ήταν άδεια εκτός από εμάς τους δύο. Καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους κάναμε τον χώρο την παιδική μας χαρά. Χορεύαμε στις θέσεις μας, τρέχαμε στους διαδρόμους και γελούσαμε μέχρι να ανάψουν τα φώτα και να εμφανιστεί το συνεργείο καθαρισμού.
Έπρεπε να βρίσκομαι στο σχολείο εκείνο το πρωί αλλά η μαμά μου επέμενε να εκμεταλλευτούμε την εισιτήριο του ενός δολαρίου που προσέφερε ο συγκεκριμένος κινηματογράφος. Η ταινία ήταν «Η Μικρή Πριγκίπισσα», μια από τις αγαπημένες μου. Όπως κι εγώ, η πρωταγωνίστρια ήταν ατρόμητη. Στο τέλος ο μπαμπάς της επιστρέφει. Ο δικός μου δεν επέστρεψε ποτέ…
Ίσως γι’ αυτό η μαμά μου σκαρφίστηκε αυτό το πάρτι μετά το τέλος της ταινίας, για να μην σκέφτομαι την πλοκή. Ίσως βέβαια το έκανε απλά για να διασκεδάσει με την μικρή της κόρη. Όπως και να έχει είμαι χαρούμενη που το έκανε. Είναι μια από τις ομορφότερες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Ακόμα μπορώ να μυρίσω το ποπ-κορν και να νιώσω την κοιλιά μου να πονάει από τα γέλια.
Δεν σταματήσαμε να χαμογελάμε μέχρι που φτάσαμε στον αυτοκίνητο μας. Βάλαμε τις ζώνες μας, η μαμά μου άναψε τη μηχανή αλλά δεν ξεκινήσαμε. Γύρισε, με κοίταξε ενώ καθόμουν στο παιδικό μου καρεκλάκι στις πίσω θέσεις και με ήρεμη φωνή μου είπε: «Σίντι θέλω να ξέρεις πως αν κάποια στιγμή συμβεί κάτι στη μανούλα, αν η μανούλα πάει να ζήσει με τον μπαμπά στον Ουρανό, θα είσαι ασφαλής».
Μου είπε ότι θα μετακομίσω από το Τέξας στη Λουιζιάνα για να ζήσω με τη θεία μου και τα δύο μεγαλύτερα από εμένα ξαδέλφια μου. Θα έχω έναν αδελφό και μια αδελφή με τους οποίους θα μπορώ να παίζω. Θα βλέπω τους παππούδες μου όσο θέλω. Ο σκύλος μου ο Τσάρλι θα έρθει μαζί μου.
Τι σκεφτόμουν για αυτό το σχέδιο; Είχα ερωτήσεις; Η αλήθεια είναι πως όχι. Ήμουν σίγουρη ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ άρρωστη αλλά δεν πίστευα ότι θα πεθάνει. Ήταν η ίδια γυναίκα η οποία, πριν από λίγο, παρίστανε την μπαλαρίνα στους διαδρόμους του κινηματογράφου. Πώς μπορούσε να της συμβεί κάτι τέτοιο;
Θα κάναμε την ίδια συζήτηση πολλές φορές μέσα στο επόμενα χρόνια. Επιστρέφοντας σπίτι από την προπόνηση μου, σε κάποιο διαφημιστικό διάλειμμα ενώ βλέπαμε τηλεόραση, ενώ συναρμολογούσαμε κάποιο παιχνίδι μου. Θα μου μιλούσε για αυτό ενώ βρισκόμασταν στο δωμάτιο αναμονής του γιατρού της, στο σπίτι όταν ήταν πλέον τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε να σηκωθεί, ακόμα και όταν ήταν ξαπλωμένη στο δωμάτιο του νοσοκομείου με τον μονότονο ήχο από το μόνιτορ να ακούγεται συνέχεια και καλώδια να βγαίνουν από το σώμα της.
Θα έκανα την ίδια συζήτηση ακόμα μια φορά με την οικογένεια μου ένα πρωινό Απρίλη όταν ξύπνησα και μου είπαν ότι η μαμά μου πέθανε το περασμένο βράδυ.
Κανένα είδος προετοιμασίας, όσο εντατικά κι αν γίνει, δεν μπορεί να προετοιμάσει ένα παιδί για τον θάνατο ενός γονιού. Τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει ένα παιδί που μένει ορφανό σε ηλικία οκτώ ετών. Όμως η μητέρα μου, που είδε τον σχολικό της έρωτα και πατέρα του παιδιού της να χάνει τη μάχη από το AIDS, έκανε ό,τι μπορούσε για να μου δώσει τα εργαλεία που θα χρειαζόμουν για να αντέξω τις μέρες, τα χρόνια, τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν τους θανάτους τους.
Αντί να προσπαθήσει να με αποκλείσει από την τραγωδία με ενθάρρυνε να την εξερευνήσω. Όταν ο μπαμπάς μου πέθανε, τρεις μήνες πριν τα τέταρτα γενέθλια μου, με πήρε στην κηδεία. Μου επέτρεψε να σκαρφαλώσω στο ξύλινο φέρετρο και μου εξήγησε, όπως κάνει κάποιος σε ένα τόσο μικρό παιδί, γιατί ο μπαμπάς δεν θα ξυπνούσε πλέον.
Αυτό δεν σταμάτησε στο νεκροταφείο. Παρότι δεν ήταν πλέον μαζί μας ως φυσική παρουσία τον κράτησε στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Στον μπαμπά θα άρεσε το καινούργιο μου πουλόβερ με τον Τουίτι. Ο μπαμπάς θα ήταν περήφανος που ήμουν τόσο έξυπνο κορίτσι. Ο μπαμπάς ήταν ο καλλιτέχνης πίσω από τα χρωματιστά ηλιοβασιλέματα που βλέπαμε.
Η μαμά μου έμαθε ότι η συζήτηση είναι ένα υγιές κομμάτι στη διαδικασία του πένθους και με διαβεβαίωσε ότι αυτή η θλίψη και η επιθυμία για κοινωνική απομόνωση όχι μόνη ήταν δικαιολογημένη αλλά και κάτι φυσικό.
Την ίδια στιγμή ενίσχυσε την ανεξαρτησία μου. Επέλεγα τα ρούχα που θα φορούσα, αποφάσιζα για τις δραστηριότητες εκτός σχολείου, με εμπιστευόταν να πάρω τις Πρώτες Βοήθειες αν το χρειαζόταν. Επιπλέον ενστάλαξε μέσα μου δύναμη και αυτοεκτίμηση. Ήμουν δυνατή και γενναία, μπορούσα να πετύχω τα πάντα, μπορούσα να τα βάλω με ολόκληρο τον κόσμο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι δημιούργησε αναμνήσεις που έμειναν και αφότου έφυγε. Παίζαμε, κάναμε σκανταλιές και τρώγαμε τις αγαπημένες μου πίτες.
Κάποιες αναμνήσεις μου αποκαλύφθηκαν καθώς περνούσε ο καιρός. Έμαθα ότι ήταν πίσω από τις κάρτες που έρχονταν για εμένα με το ταχυδρομείο. Βρήκα φωτογραφίες με τη μητέρα μου να γελάει και να φτιάχνει αποτυπώματα από κουνέλι για να μου πει ότι μας επισκέφθηκε ένα. Είχε φτιάξει ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο της ζωής μας με λεζάντες με την τοποθεσία και την ημερομηνία.
Η οικογένεια μου συνέχισε να μου δίνει πρωτοβουλίες όταν η μαμά πλέον δεν μπορούσε. Με άφησαν να επιλέξω το φέρετρο της και να επιλέξω τη μουσική που θα παιζόταν στην κηδεία. Μου έλεγαν ιστορίες για τους γονείς μου και άφηναν δύο κενές θέσεις στα οικογενειακά τραπέζια. Ήταν ειλικρινείς μαζί μου για τους γονείς μου και την αιτία θανάτου τους, όταν πλέον είχα μάθει για το AIDS. Κατανόησαν ότι ήμουν θυμωμένη και απογοητευμένη που άργησα τόσο να μάθω τι ακριβώς είχε συμβεί.
Ο θάνατος των γονιών μου αποτυπώθηκε στην ταυτότητα μου. Ξεχώρισα τη ζωή μου σε δύο κεφάλαια. Το πριν και το μετά. Η θλίψη παραμονεύει πάντα και δεν την ελέγχω. Στην τελετή αποφοίτησης μου, σε μια καινούργια δουλειά, στην ημέρα του γάμου μου. Η απουσία τους με πονούσε.
Όμως η συνολική προσπάθεια της μαμάς και της οικογένειας μου μού δίδαξε πώς να επιβιώνω από τις αναπόφευκτες αλλαγές που φέρνει η ζωή. Με διαμόρφωσε στη γυναίκα, τη σύζυγο και τη φίλη που είμαι σήμερα.
Πλέον είμαι στην ίδια ηλικία που ήταν η μαμά μου όταν ήταν έγκυος σε έμενα, στην ίδια ηλικία που έμαθε τι σημαίνει να είσαι θετική στον HIV. Είμαι στην ηλικία στην οποία η μαμά μου άρχισε να σχεδιάζει, ταυτόχρονα, την αρχή και το τέλος της επόμενης φάσης της ζωής της.
Καθώς συλλογίζομαι αυτό το γεγονός και σκέφτομαι να κάνω ένα παιδί δεν μπορώ να κατανοήσω την συναισθηματική ικανότητα και δύναμη που είχε για να κάνει όσα έκανε. Δεν μπορώ να φανταστώ το πόσο υπέφερε από μια ασθένεια η οποία όχι μόνο ήταν άγνωστη αλλά και αποτελούσε ταμπού. Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι συνέβησαν όλα αυτά.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να πάρω τα μαθήματα που μου έδωσε για τη ζωή και την άνευ όρων αγάπη και να τα μεταλαμπαδεύσω. Όταν γίνω μητέρα θα κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ να παρέχω στο παιδί μου μια ευτυχισμένη και υγιή ζωή. Θα εξασφαλίσω ότι νιώθω δυνατή, ότι νιώθει ότι αξίζει. Και ποτέ δεν θα χάσω την ευκαιρία να χορέψω μαζί της στον διάδρομο ενός άδειου κινηματογράφου.
ΠΗΓΗ-φώτο: janus.gr
