Είναι περίεργη πάντα αυτή η μεταβατική περίοδος, γιατί σε παραπέμπει σε πιο τσιτάτες καταστάσεις από την εργασία σου, μέχρι την καθημερινότητα. Όσο αδειάζει η κλεψύδρα και απομακρύνεται το αθάνατο ελληνικό καλοκαιράκι τόσο οι σκέψεις πάνε σε πιο ορθολογική παράμετρο. Εκεί που κινδυνεύεις με ρομποτοποίηση και εκεί που δεν επιτρέπονται λάθη, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό, αφού είμαστε άνθρωποι.
Δεν υπάρχει τελευταία μέρα του Αυγούστου, χρόνια τώρα που να μην έρχεται στο μυαλό μου ο Ξανθούλης και το βιβλίο του “Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας”, ούτε φέτος ήταν φυσικά εύκολο να αποφύγω αυτή τη σκέψη. Αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς, ζωηρούς και με χιούμορ, είναι αυτά που κλείνουμε τα μάτια και ακολουθούμε πιστά.
Ένα δυνατό χτύπημα στο καλοκαιρινό mood είναι η εποχή που ξεκινούν τα σχολεία, οι σχολές, οι μαθητές ετοιμάζονται, οι φοιτητές πηγαίνουν στους τόπους που σπουδάζουν και ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες, μπερδεύεται ο πληθυσμός. Αυτός ο Σεπτέμβρης βέβαια είναι και διαφορετικός λόγω των εκλογών στην αυτοδιοίκηση, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές τα τελευταζία χρόνια (θυμίζω οι αυτοδιοικητικές εκλογές το 2019 έγιναν Μάη)
“Η πανσέληνος είναι το τελευταίο φεγγάρι και πρέπει να σβηστεί παίρνοντας μαζί της τις περισσότερες αναμνήσεις από τη γη. Καλές και κακές. Μόνο που τα φεγγάρια δεν κρίνουν με τα ανθρώπινα κριτήρια τα γεγονότα.”
Για μένα ειδικά όταν το επιτρέπει ο καιρός, το καλοκαίρι παίρνει μια χρονική παράταση για ένα 15νθήμερο με 20ήμερο του Σεπτέμβρη, όπως συμβαίνει περίπου με τον Ιούνιο στο ξεκίνημά του όταν δεν έχουν κλείσει τα σχολεία, ή δεν έχουν τελειώσει οι εξεταστικές των φοιτητών.
Σε κάθε περίπτωση, ζούμε σε μια περιοχή ευλογημένη από τον Θεό και ευνοημένη από τη φύση και όσο πέφτουν πολύχρωμες ιδέες, κάνουμε και τον χειμώνα, καλοκαίρι, γιατί μπορούμε και γιατί συναντιόμαστε με τον κόσμο που επικοινωνούμε ψυχικά και πνευματικά.
“Εμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στον θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων – και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Μα δεν γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης “ενηλικίωσης” σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα “συναισθηματικά τιμήματα”. Κάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του “Χάρτινου Σεπτέμβρη”, που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…” απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη “Ο Χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας”
Τον Σεπτέμβρη εγώ, κάποιοι φίλοι, αλλά και κάποιες ψυχές εκεί ψηλά, τον λογαριάζουμε ως φθινοπωρινό μήνα, μόνο από συνήθεια ημερολογιακή…
Καλό μήνα, πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε!
Σπύρος Πλέουρας
