Ο Αλέξης Τσίπρας σεβόμενος την Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ότι τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να δείχνουν και κάποια ανοχή στην σκληρή και πολλές φορές άδικη κριτική εις βάρους τους, έδωσε την δυνατότητα τόσο στον κ. Κουρτάκη όσο και στον κ. Παπαχρήστο, να ανακαλέσουν και να διορθώσουν την αρχική τους είδηση, καθώς παρείχε στοιχεία τα οποία θα έπρεπε να είχαν αξιολογηθεί και να ζητήσουν συγγνώμη γι αυτό που έπραξαν εις βάρος του. Ουδέποτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θέλησε να περιορίσει τα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, πλην όμως εδώ πρόκειται για μία δόλια ενέργεια που δεν έχει καμία σχέση με ενδεχόμενη πλάνη που κάποιος μπορεί να επικαλείται. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί κανείς να ομιλεί σχετικά με την αγωγή που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας για περιορισμό του δικαιώματος. Από την άλλη έχουμε παραχάραξη και πραγματικά περιστατικά τα οποία είναι ψευδή και εμπεριέχουν δόλο. Ορθότατα λοιπόν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσέφυγε στην δικαιοσύνη επιδεικνύοντας εξαιρετική φειδώ, γνωρίζοντας ότι τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι ανεκτικά. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το ενδεχόμενο της «αυστηρής κριτικής» στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, όχι απλά δεν ισχύει, αλλά όταν επιστρατεύεται ακόμα και το Μαξίμου για να υπερασπιστεί τους δύο εναγομένους αποτελεί μία ομολογία.
Είναι δε εντυπωσιακό και συνάμα προβληματικό το γεγονός ότι οι δύο δημοσιογράφοι, όχι μόνο δεν ανακάλεσαν την αρχική τους τοποθέτηση, αλλά ακόμα και μετά την παράθεση των στοιχείων από τον Αλέξη Τσίπρα, έκαναν λόγο για ψευδή και χαλκευμένα στοιχεία, επιδεικνύοντας απύθμενο θράσος σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να βγουν από πάνω, κάνοντας λόγο για εταιρία εισηγμένη στο χρηματιστήριο η οποία χρηματοδότησε τις επισκευές στην καλοκαιρινή κατοικία του προέδρου το ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό ίσχυε θα μπορούσε να εξακριβωθεί αμέσως. Με τη δε δημοσιογραφική τους ιδιότητα θα μπορούσαν να πάνε στο υποθηκοφυλακείο, ώστε να διαπιστώσουν αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προέβη, κατά τα λεγόμενά τους, στην αγορά του ακινήτου. Η περίπτωση θυμίζει το ψεύτικο δημοσίευμα περί αγοράς ακινήτου από τον Αλέξη Τσίπρα στην Κυψέλη, πτωχεύσαντος εμπόρου, ο οποίος αυτοκτόνησε, ή τη φωτογραφία που τόσο «αθώα» εμφανίστηκε πριν τις εκλογές του 2019, στην οποία δήθεν φαινόταν ο πατέρας του Αλέξη Τσίπρα να συνεργάζεται με τους χουντικούς.
Αλλά να θυμίσουμε επίσης στα κυβερνητικά στελέχη, που όψιμα διακηρύττουν πύρινους λόγους υπεράσπισης των θεσμών και της Ελευθερίας του Τύπου και που «κόπτονται» και «αγωνιούν» για τους όρους με τους οποίους ασκεί τον θεσμικό ρόλο του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας, ότι για χάρη του νέου «παράκλητου» εκδότη, κ. Κουρτάκη, σύρατε ολόκληρη την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας να ξαναψηφίσει, αφού δεν άρεσε το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας, ώστε να αρθεί η ασυλία του Παύλου Πολάκη σε μήνυση του κ. Κουρτάκη, καταρρακώνοντας τον ίδιο τον θεσμό του Κοινοβουλευτισμού και της ελεύθερης βούλησης των Βουλευτών.
Να θυμίσουμε τις αγωγές του οικογενειακού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος εναντίον δημοσιογράφων. Να θυμίσουμε τις δηλώσεις δημοσιογράφων, που απέδωσαν σε άνωθεν πιέσεις τον εξαναγκασμό τους σε παραίτηση, όταν έφεραν στο φως το πρόσφατο σκάνδαλο με τις διπλές εγγραφές των κρουσμάτων του κορωνοϊού. Μιλούν τα κυβερνητικά στελέχη για Ελευθερία του Τύπου, όταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο 1990-93 φόραγε χειροπέδες σε διευθυντές εφημερίδων και έβαζε τα ΜΑΤ να κόψουν το ρεύμα και να κατεβάσουν τις κεραίες από τον Υμηττό στα μη «φιλικά» ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
Αφού λοιπόν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, περιέβαλαν τον μανδύα του όψιμου κήνσορα της Ελευθερίας του Τύπου, ας έρθουν σε συνεννόηση με τον κ. Βενιζέλο, τον πρόθυμο σύμμαχο και πρώην Αντιπρόεδρο στην κυβέρνηση Σαμαρά, που άμεσα προσέτρεξε στην υπεράσπιση της γραμμής Μαξίμου εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, και να καταργήσουν τον Νόμο που ο κ. Βενιζέλος συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωσή του, τον επονομαζόμενο και «τυποκτόνο», που προέβλεπε αστρονομικά και εξοντωτικά ποσά ως κατώτατα όρια αποζημιώσεων, τα οποία καλούνταν να πληρώσουν οι δημοσιογράφοι και τα μέσα τους σε περίπτωση καταδίκης.
