Παρασκευή, 29/03/2024 | 11:43

ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ: Θηλιά στο λαιμό, κυρίως των υπερηλίκων με πολλές παθήσεις & χαμηλό εισόδημα του Στ. Μπόκια*

544 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 05/10/2020, 1:38 μμ | 0 σχόλια

 

 

 

ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ: Θηλιά στο λαιμό, κυρίως των υπερηλίκων με πολλές παθήσεις και χαμηλό εισόδημα 

του Σταύρου Μπόκια*

Με το παρόν άρθρο μου θα προσπαθήσω να αναδείξω το θέμα του περιληπτικού τίτλου και να καταλήξω σε ρεαλιστική πρακτική πρόταση προς κάθε κατεύθυνση για τη λήψη μέτρων ανακούφισης μιας ιδιαίτερα ευπαθούς κοινωνικής ομάδας. Δε μου διαφεύγει ασφαλώς το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες στην ίδια ή και χειρότερη μοίρα, που πρέπει και αυτές να προσεχθούν. 

 

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας του κορονοϊού, η πολιτεία και η κοινωνία επέδειξε όντως ενδιαφέρον για τους ηλικιωμένους, αντιμετωπίζοντάς τους ως ιδιαίτερα ευπαθή ομάδα. Η φροντίδα αυτή, φραστική και προστατευτική αλλά και ανέξοδη, είχε καλά αποτελέσματα και για τους ηλικιωμένους οι οποίοι και το αναγνωρίζουν αλλά και, το κυριότερο, δεν επιβάρυνε το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας. Πέραν όμως του κορονοϊού, οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν και πολλά άλλα προβλήματα. 

Οι σημερινοί ηλικιωμένοι και κυρίως οι υπερήλικες είναι αυτοί που εργάστηκαν σκληρά στη ζωή τους. Είναι αυτοί που παρέλαβαν τα ερείπια της Κατοχής και του επακολουθήσαντος Εμφυλίου πολέμου και έφτιαξαν την Ελλάδα του 2000, μια ευημερούσα ευρωπαϊκή χώρα. Είναι αυτοί που για όλα τα χρόνια της εργασίας τους, τρεις, τέσσερις ή και περισσότερες δεκαετίες, κατέβαλλαν ανελλιπώς τις εισφορές που όριζαν οι νόμοι της πολιτείας και για όλα τα χρόνια της νιότης και της ωριμότητάς  τους σπάνια έκαναν χρήση των βιβλιαρίων νοσηλείας τους. Επειδή όμως το γήρας “ου γαρ έρχεται μόνον”, σήμερα έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής στήριξης. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ευνοημένοι από τη φύση και τη μοίρα τους, που φτάνουν μέχρι την τελευτή του βίου χωρίς ιδιαίτερες ανάγκες ιατροφαρμακευτικής στήριξης. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που μετά τα 70-75 εμφανίζουν πολλές παθήσεις και πρέπει να στηριχτούν ιατροφαρμακευτικά για να φτάσουν με σχετική ποιότητα ζωής μέχρι τελευτής του βίου. 

Θα θυμίσω εδώ μια σοφή αρχαία ρήση, ελαφρά συμπληρωμένη: “Κωλύσαι μεν το γήρας και τον θάνατον αδύνατον, επισχείν δε το τάχος αυτών δυνατόν” (Γαληνός). Χρέος λοιπόν μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας, αν θέλει να έχει κοινωνικό πρόσωπο και να μην υιοθετεί τον “καιαδισμό”, είναι να επιβραδύνει “το τάχος αυτών” και να εξασφαλίζει “ανώδυνα και ανεπαίσχυντα” τα “τέλη της ζωής” αυτής της κατηγορίας των ηλικιωμένων και να κλείνει τα αυτιά στις προτάσεις ορισμένων κυβερνητικών συμβούλων, που ενώ οι ίδιοι λαμβάνουν παχυλές αποδοχές, προτείνουν περαιτέρω μείωση συντάξεων και εξοντωτικές περικοπές στην περίθαλψη των ηλικιωμένων (δηλώσεις Ξαφά και Πατέλη). Οι άνθρωποι αυτοί, ψυχροί εκφραστές του Δ.Ν.Τ., αδιάφοροι και άσχετοι με κοινωνικές και ανθρωπιστικές αντιλήψεις και ευαισθησίες, εκλαμβάνουν το ρόλο τους ως ρόλο “Κέρβερου” της εθνικής οικονομίας και δεν διστάζουν να τροφοδοτούν και τον κοινωνικό αυτοματισμό ανάμεσα σε νέους και ηλικιωμένους, αναθεματίζοντας την αλληλεγγύη των γενεών, στην οποία οι σημερινοί ενήλικες ήταν πιστοί. Έχουν μάλιστα και το θλιβερό «προνόμιο» να διακονούν την αλληλεγγύη των γενεών και αντίστροφα, στηρίζοντας σήμερα με την πενιχρή σύνταξή τους τα παιδιά τους που δεν μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς λόγω κρίσης και τα εγγόνια τους που αδυνατούν να τελειώσουν τις σπουδές τους.

Ποτέ βέβαια το σύστημα Υγείας της χώρας μας δεν ήταν σε ιδεώδες επιθυμητό επίπεδο. Είχαν όμως οι ασφαλισμένοι δωρεάν φάρμακα και εργαστηριακές εξετάσεις οι άμεσα ασφαλισμένοι, και μικρή συμμετοχή σε αυτά οι έμμεσα ασφαλισμένοι. Σήμερα, με τις συνεχείς περικοπές που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις, πληρώνουν εξ ιδίων ιατρικές επισκέψεις και συνταγογραφήσεις και υψηλές συμμετοχές σε φάρμακα και εργαστηριακές εξετάσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις η συμμετοχή και η διαφορά απο το φάρμακο αναφοράς καλύπτει το σύνολο του κόστους του φαρμάκου. Επιπλέον έχει καταργηθεί και η φοροαπαλλαγή για ιατρικές δαπάνες. Θα έπρεπε βέβαια η Πολιτεία να έχει μειώσει το κόστος των ιατροφαρμακευτικών δαπανών για όλους. Είναι όμως άμεση ανάγκη, και παρά τη δημοσιονομική στενότητα, να λάβει μέτρα ανακούφισης τουλάχιστον για την κατηγορία των υπερηλίκων με πολλές παθήσεις, που το κόστος των ιατροφαρμακευτικών δαπανών είναι αβάσταχτο για τις πετσοκομμένες συντάξεις τους. 

Θα αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Ζεύγος συνταξιούχων με μια σύνταξη 1000-1200€ ή και με δύο συντάξεις μικρές που αθροιστικά ανέρχονται στο ίδιο περίπου ύψος, εάν αντιμετωπίζουν προβλήματα υπέρτασης με τα συνοδά καρδιαγγειακά και νεφρολογικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη (ινσουλινοθεραπευόμενοι), τυχόν ψυχονευρωτικά και ορθοπεδικά προβλήματα κ.ά., δαπανούν για πάγιες ιατροφαρμακευτικές δαπάνες (εξαιρώ τα έκτακτα που δε λείπουν) 250-300€ μηνιαίως, πέραν της εισφοράς Υ.Π. 80€ περίπου το μήνα που τους παρακρατείται από τη σύνταξη. Και δε μιλάμε για όσους έχουν εισόδημα 500-600€ ή και λιγότερα: αυτοί ή παραμελούν την υγεία τους ή ξημεροβραδιάζονται στις κοινωνικές δομές και τα κοινωνικά φαρμακεία. Όπως αντιλαμβάνεστε, το οικονομικό αυτό βάρος είναι αβάσταχτο και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χρόνια θεραπεία ή να κάνουν περικοπές σε άλλες αναγκαίες δαπάνες. Και οι λοιπές δαπάνες αυτών των ανθρώπων είναι αυξημένες (χρήση ταξί για μετακινήσεις, αμοιβές προσώπων για σχετική βοήθεια στο σπίτι κλπ).

Μια λογική επομένως και ρεαλιστική πρόταση προς τον ιδιαιτέρως συμπαθή και δημοφιλή Υπουργό Υγείας κ. Β. Κικίλια, τους συναρμόδιους Υπουργούς, τον πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη, τους βουλευτές όλων των κομμάτων και τους κυβερνητικούς παράγοντες θα ήταν να σκύψουν με συμπάθεια και κατανόηση στο πρόβλημα της συγκεκριμένης αυτής κοινωνικής ομάδας και να πάρουν μέτρα ανακούφισής τους με παροχή δωρεάν ιατρικών επισκέψεων και μηδενισμό ή έστω σημαντική μείωση της συμμετοχής σε φάρμακα και εργαστηριακές εξετάσεις χρόνιων παθήσεων. Η πολιτεία με τα μέσα που διαθέτει (ηλεκτρονική διακυβέρνηση) μπορεί να αποκλείσει παράλογες γενικεύσεις, καταχρήσεις και ατασθαλίες, ώστε να μην υπάρξει μεγάλη δημοσιονομική επιβάρυνση. Και αν κριθεί αναγκαίο ας παραπεμφθούν οι περιπτώσεις αυτές σε επιτροπές τύπου Κ.Ε.Π.Α. για κρίση. 

Αντιλαμβάνομαι ότι στην παρούσα συγκυρία (πανδημία, μεταναστευτικό, θεομηνίες) το θέμα που αναδεικνύω ίσως θεωρηθεί από κάποιους άκαιρο. Έπρεπε όμως και αυτό να τεθεί και οι αρμόδιοι να του δώσουν την οποία προτεραιότητα, γιατί δεν πρέπει να παραμελείται μια ιδιαιτέρως ευπαθής κοινωνική ομάδα Ελλήνων πολιτών τη στιγμή που παρέχονται τα πάντα (και καλώς) σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς μετανάστες.

 

* Ο Σταύρος Μπόκιας είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Συνταξιούχων Πρέβεζας, έχει θητεύσει σε καίριες θέσεις της Εκπαίδευσης και της Αυτοδιοίκησης, υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Π.Ο.Π.Σ. για σειρά ετών και δημοσιοποιεί ενίοτε τις απόψεις του για επίκαιρα κοινωνικο-πολιτικά θέματα.

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα