Διαφορετική σε όλη την Ελλάδα, διαφορετική και η Πρέβεζα, η Δευτέρα της 23ης Μάρτη 2020. Απαγόρευση κυκλοφορίας το μέτρο, με χαρτάκι, με μήνυμα, με sms κλπ. Σαφώς και απαιτείται υπευθυνοτητα από όλους μας και το “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ” για όσο χρειαστεί πρέπει να αποτελεί τρόπο ζωής.
Η αλήθεια είναι ότι στην Πρέβεζα και το προηγούμενο διάστημα δεν υπήρξαν φαινόμενα, που να δείχνουν ότι ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Υπήρχε προσοχή, η κυκλοφορία είχε περιοριστεί, αλλά από τη Δευτέρα 23 Μαρτίου, περιορίστηκε ακλόμη περισσότερο και ορθώς έγινε κάτι τέτοιο στη χώρα κι ας παρεξηγηθώ που το γράφω έτσι… χύμα!
Παλιότερα, εκείνες τις εποχές, υπήρχαν το καλοκαίρι από το πολιτιστικό κέντρο του δήμου Πρέβεζας οι πολιτιστικές εκδηλώσεις “ΝΙΚΟΠΟΛΕΙΑ” αυτά κάπου χάθηκαν δυστυχώς, όμως κάθε φορά που έφευγε το καλοκαίρι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έλεγαν “Έφυγαν τα Νικοπόλεια κι έρχονται τα Καρυωτάκεια”.
Ακόμα και ο ήλιος είχε φοβηθεί, είχε κρυφτεί, τι μέρα κι αυτή Θεέ μου… Ερημιά παντού, που θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Μακάρι να κυλήσει ο χρόνος και να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατόν στην κανονική… κανονικότητα και όχι στην κανονικότητα που αναφέρονται κάθε φορά οι πολιτικοί.
Έξω από το περίπτερο στην οδό Σπηλιάδου στην Πρέβεζα, ο Γιώργος Γιώτης να δείχνει προβληματισμένος, περιμένοντας τον Δημήτρη, να παραλάβει τη σκυτάλη, ενώ ο Μπάμπης θα διεκδικήσει μετάλλιο στο βάδην όπως πάει… Ο άλλος ο Δημήτρης ο… δυνατός; Να έχει πάει Αγρίνιο;
Και μόνο η αναφορά στον ποιητή φέρνει κατάθλιψη, όμως η αλήθεια είναι ότι βιώνουμε δύσκολες στιγμές και επιβάλλεται να αντέξουμε. Να αντέξουμε για να νικήσουμε όποτε έρθει τέλος πάντων αυτή η νίκη και ευχή όλων μας είναι να έρθει το συντομότερο δυνατό.
Να κρατήσουμε τον τόπο μας όρθιο στο νομό Πρέβεζας, όπως το ίδιο ευχόμαστε και για όλο τον κόσμο σε όλον τον πλανήτη.
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«υπάρχω;» λες, κι ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Καλή δύναμη,κρατήστε άμυνα και κουράγιο, θα νικήσουμε αδέρφια…
Σπύρος Πλέουρας
