Ο Αύγουστος αποτελούσε πάντα τον πιο καυτό, τον πιο αντιπροσωπευτικό μήνα του καλοκαιριού, το πιο γλυκό … καρπούζι. Φέτος ίσως περισσότερο από άλλες χρονιές, με τις καιρικές συνθήκες να είναι αυτές που ήταν Ιούνιο και Ιούλιο, να υπάρχουν μεγαλύτερες προσδοκίες για τα… δώρα του Αυγούστου. Κι αν μπορέσει αυτός ο Αύγουστος και είναι απόλυτα καλοκαιρινός, ας πάρει μαζί του αγκαζέ και λίγο ή ολόκληρο από τον… Σεπτέμβρη. Θα ήταν ότι καλύτερο. Αύγουστος και για τους εκπροσώπους των ΜΜΕ και δη των τοπικών, είναι ο μοναδικός μήνας του χρόνου που κατεβάζουμε λίγες τον διακόπτη και κάνουμε… οφ! Όπως σε κάθε δουλειά, έτσι και σε αυτή, είναι στιγμές που τις χρειαζόμαστε, στιγμές ξεκούρασης από όλα όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητά μας. Δε σας κρύβω ότι γουστάρω με χίλια κάθε φορά που πλησιάζει η ώρα της… αιώρας! Γουστάρω με χίλια τον… Άγιο Αύγουστο, τον μήνα που πριν σκεφτείς καν, θα σε βγάλει εκεί που λαχταρά η ψυχή σου να βρεθεί. Μιλάω πάντα για τον πραγματικό Αύγουστο, αυτόν που ξέρουμε (ή νομίζουμε ότι ξέρουμε), μη μας εμφανιστεί κάνας άλλος φέτος και ψαχνόμαστε. Ο Αύγουστος ο πραγματικός, αυτός που έχουμε ζήσει, έχουμε γιορτάσει, έχουμε ερωτευτεί, έχουμε αποδράσει, είναι μοναδικός και δε συγκρίνεται. Πόσο μάλλον στη δική μας περιοχή, που ο καλοκαιρινός Αύγουστος, έχει πάντα από τις καλύτερες παραστάσεις του. Και πως να μην έχει, αφού ο δικός μα ευλογημένος από το Θεό και ευνοημένος από τη φύση τόπος, τα έχει όλα, αξεπέραστες ακτές, θαυμάσια τοπία, θάλασσες, ποτάμια, λίμνες και μια σειρά από εξαιρετικά καλοκαιρινά στέκια. Για τις μαγικές βραδιές του Αυγούστου και τα φεγγάρια που είναι χάρτινα και μεθυστικά, ότι κι αν γράψεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις να αποτυπώσεις με ακρίβεια, αυτή την ομορφιά. Αύγουστο γίνονται πραγματικότητα τα καλύτερα καλοκαιρινά όνειρα και παίζονται τα καλύτερα καλοκαιρινά παιχνίδια στην άμμο. Άσε εκείνες οι στιγμές του στυλ “Εσύ, μια ταράτσα και να’ναι Αύγουστος” δε σβήνουν ποτέ από το μυαλό και την καρδιά και δε βλέπουν καν… τις καλοκαιρινές μπόρες…. Στα τέλη του Αυγούστου, για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κατά πόσο πιάνουν τόπο οι ευχές, ποιοι θυμούνται, ποιοι ξεχνούν και η ζωή συνεχίζεται, αναπολώντας στιγμές καλοκαιρινού Αυγούστου, μέχρι να έρθει ο επόμενος. Στιγμές που μοιάζουν φυλαχτό και βάλσαμο τις ψυχρές μέρες και νύχτες του χειμώνα, αλλά μάλλον είμαστε μακριά από αυτά, ακόμα… Σας εύχομαι καλό μήνα και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και θα κλείσουμε το editorial με ένα απογειωτικό κειμενάκι της Πωλίνας Πανέρη : ” Όλα γύρω τρέχουν. Τα αμάξια, τα παιδιά στην παραλία, ο χρόνος, οι στιγμές, οι άνθρωποι, οι έρωτες, η ζωή μας ολόκληρη. Τρέχουν να μας προλάβουν ή να ξεφύγουν από μας; Όλα περνάνε και φεύγουν∙ κι οι μέρες, κι οι μήνες, κι οι εποχές, να, και το καλοκαίρι ετοιμάζει δειλά-δειλά βαλίτσες. Μα εσύ μένεις, εσύ δε θα φύγεις, δε θα πας πουθενά. Μου χρωστάς∙ πάντα θα μου χρωστάς ένα ακόμα φιλί κι ύστερα είναι κι αυτός ο Αύγουστος που μου ‘χες τάξει να τον ζήσουμε μαζί. Γιατί οι αγκαλιές του Αυγούστου έχουν άρωμα από αντηλιακό, καρύδα κι ανανά και τα φιλιά γεύση από ήλιο κι αλάτι, που καίνε χείλη και καρδιές. Οι μέρες μυρίζουν καρπούζι κι οι νύχτες γιασεμιά. Οι πόλεις αδειάζουν κι οι βεράντες γεμίζουν, οι οθόνες μπαίνουν σε σίγαση και τα γέλια σπάνε τις άβολες σιωπές, οι άνθρωποι ερωτεύονται πιο δυνατά από ποτέ. Γιατί είναι Αύγουστος κι όλα μπορούν να συμβούν. Έλα να ανέβουμε σε μια ταράτσα με θέα τη θάλασσα και να ψήσουμε τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά. Να πηδήξουν οι ανασφάλειές μας πιασμένες χέρι-χέρι και να πάρουν μαζί τους κι αυτούς τους ηλίθιους φόβους έκθεσης που δε μας αφήνουν να το ζήσουμε όπως γουστάρουμε κι όπως μας αξίζει. Να ερωτευτούμε απ’ την αρχή, με τη λαχτάρα ενός παιδιού που ζητάει χωνάκι παγωτό ένα καλοκαιρινό μεσημέρι.
Να πάρουμε μαζί μας παγωμένες μπίρες και να πνίξουμε εκεί όλα τα «πρέπει», τους κανόνες τους και τις χαζές θεωρίες περί εγωισμού κι αξιοπρέπειας που κρατάνε τους ανθρώπους μακριά για να μη θεωρηθούν δεδομένοι, όπως λένε, κι ας καταλήγουν να θεωρούνται αδιάφοροι.
Να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να σου πω πως δε γελάω πολύ μακριά σου γιατί ο κόσμος με κουράζει και τον βαριέμαι. Να παραδεχτώ πως μου λείπεις τα πρωινά που ξυπνάω χώρια σου και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς -κι ας το ξέρω ήδη.
Μια ταράτσα, εσύ, εγώ και τα άστρα. Να κοιτάμε τον κόσμο από ψηλά και να μας φαίνεται μικρός κι ανήμπορος να μας χαλάσει. Να ακούγονται μουσικές από κάπου μακριά κι εμείς να κάνουμε πως χορεύουμε σε μια προσπάθεια να συμμαζέψουμε την αγαρμποσύνη μας. Να ζήσουμε μια νύχτα βγαλμένη από κινηματογραφικά ρομάντζα. Ξέρεις, εκείνα που σνομπάρουμε γιατί είναι, τάχα μου, μελοδραματικά μα κατά βάθος ψοφάμε να τα ζήσουμε.
Να μιλάμε ώρες για χιλιάδες ανούσια πράγματα που δε θα βγάζουν και πολύ νόημα αλλά για μας θα σημαίνουν τα πάντα. Να κάνουμε σχέδια τόσο κοντινά όπως τι θα φάμε μετά κι όνειρα μακρινά για ταξίδια υπερατλαντικά. Να χαζέψουμε το αεροπλάνο που θα περνά πάνω απ’ τα κεφάλια μας και για πρώτη φορά να μη νιώσω τάσεις φυγής, γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» έχει το χαμόγελό σου.
Να φιληθούμε μέχρι να πρηστούν τα χείλη μας, όπως εκείνη την πρώτη μας φορά, να θυμηθούμε όσα μας ενώνουν και να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει. Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ τα μελτέμια ή από έρωτα.
Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο∙ με όλα τα χρώματα του ουρανού, φεγγάρια και πρωινές ηλιαχτίδες, με αρώματα θαλασσινά κι αναμνήσεις από καλοκαίρια που δεν τελειώνουν ποτέ.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ με σφιχτές αγκαλιές, παθιασμένα φιλιά και χαχανητά, να φωνάζει έρωτα τις μουντές χειμωνιάτικες νύχτες που θα το ξεχνάμε, οι βλάκες, μέσα σε καβγάδες, μούτρα και φωνές.
Γιατί ό,τι κι αν γίνει, μωρό μου, για μία νύχτα στη ζωή μας τα είχαμε όλα κι ήταν Αύγουστος -το καλύτερο άλλοθι.”
Καλό Αύγουστο, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και σε όλες. Προσοχή στον καυτό ήλιο και οτιδήποτε καυτό κυκλοφορεί
Σπύρος Πλέουρας
