Φέτος, στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 15 χρόνια από τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς. Ήταν βράδυ της ίδιας νύχτας του 2008 στα Εξάρχεια, όταν ο Αλέξης έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η έκρηξη µιας ολόκληρης γενιάς µετρούσε ήδη τα πρώτα της λεπτά. Ο κόσμος ξεχύθηκε μαζικά στους δρόμους για να εκφράσει την οργή του, σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης. Ήταν εκείνος ο Δεκέμβρης που έφερε στο προσκήνιο την αμφισβήτηση του σάπιου πολιτικού σκηνικού, του κατεστημένου και του συστήματος της εξουσίας, υπογραμμίζοντας ότι το μέλλον θα γραφεί από την πάλη του λαού και της νεολαίας.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπάθησαν να ξεπλύνουν την κρατική δολοφονία, να σπιλώσουν τη μνήμη του νεκρού παιδιού. Η αστική δικαιοσύνη, υπηρετώντας το κεφάλαιο, για ακόμα μια φορά τυφλή απέναντι στο δίκαιο, ελευθερώνει τους δράστες. Η αίτηση αναίρεσης της αποφυλάκισης του Κορκονέα που υποβλήθηκε από την οικογένεια στον Άρειο Πάγο, παίρνει αναβολή για το 2024..
Και, σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται: Μέσα σε έναν μήνα έχει σημειωθεί ήδη ξυλοδαρμός δεκαεξάχρονης σε αντιφασιστική συναυλία με αποτέλεσμα βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που θα μπορούσαν να έχουν αποβεί θανατηφόρες , αλλά και η δολοφονία του Χρήστου Μιχαλόπουλου από αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη επειδή δεν σταμάτησε με το αυτοκίνητό του σε έλεγχο της αστυνομίας. Η δολοφονία δεν ήταν τυχαία. Όπως συνέβη και στις περιπτώσεις του Νίκου Σαμπάνη και του Κώστα Φραγκούλη, τα ρατσιστικά κίνητρα πίσω από την κρατική αυτή δολοφονία είναι ξεκάθαρα, στα ευρύτερα, πάντα, πλαίσια της αυταρχικής θωράκισης του κράτους απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις. Καθίσταται σαφές ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ή ατυχήματα, αλλά για ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης που δολοφονεί συνειδητά οτιδήποτε «δεν του κάνει» προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δυνάμεις καταστολής με όπλα που «εκπυρσοκροτούν» και ύστερα συγκαλύπτονται από το σύστημα, το ίδιο σύστημα που τους οπλίζει το χέρι για να διατηρεί την επιβίωση και την ισχύ του, κυριολεκτικά επί πτωμάτων.
Η δολοφονία του Αλέξη και τα γεγονότα που ακολούθησαν µας δείχνουν διαχρονικά πόσο αμείλικτο είναι το αστικό κράτος απέναντι στην νεολαία που αντιστέκεται, που ψάχνει διεξόδους, που συγκρούεται και που απαιτεί τα σύγχρονα δημοκρατικά της δικαιώματα, κόντρα στην σαπίλα του συστήματος που στενεύει τον κλοιό γύρω της. Ειδικά σήμερα που η ακρίβεια βαθαίνει όλο και περισσότερο και βυθίζει τον κόσμο στην εξαθλίωση σε παγκόσμιο επίπεδο, βλέπουμε τα αστικά κράτη να σκληραίνουν την στάση τους απέναντι στην λαϊκή δυσαρέσκεια, με όξυνση της καταστολής, με βαθιά αντιλαϊκές (βλ. πλειστηριασμοί), αντεργατικές (βλ. κατάργηση 8ωρου) και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές (βλ. αναθεώρηση άρθρου 16). Και, συνεπώς, με την αγανάκτηση απέναντι σε αυτό το δυστοπικό παρόν και μέλλον που σκιαγραφείται να αυξάνεται, το κράτος αναγκάζεται να προστατευτεί. Και η συνταγή είναι για άλλη μια φορά γνώριμη. Στο ίδιο έργο θεατές.
15 χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε. Θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.
ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
