Πενήντα χρόνια από την ευγενέστερη εκδήλωση των νέων του λαού μας στον αγώνα για Ελευθερία και Δημοκρατία. Τα νιάτα της πατρίδας μας απέναντι στην ξενοκίνητη δικτατορία έδωσαν και τη ζωή τους για να μπει τέλος σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, σε ένα εξάμβλωμα πολιτικής οργάνωσης, που εξυπηρετούσε τα σχέδια της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας μέσα και έξω από τη χώρα μας. Μέσα από το σύνθημα «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία» συμπυκνώνονταν η πολλαπλή καταπίεση που βίωνε ο ελληνικός λαός και με αυτό το σύνθημα βρήκε τη δύναμη από τις νέες και τους νέους, τους εργάτες, τους οικοδόμους, τους φοιτητές, να αντισταθεί. Αγωνίστηκαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για πράγματα βασικά, αλλά ανεκπλήρωτα.
Ο σεβασμός στην μνήμη των νεκρών και στα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν επιβάλει να είμαστε μετρημένοι για όσα καταφέραμε ως κοινωνία. Ένα σημαντικό μέρος των αιτημάτων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ανεκπλήρωτο και βρίσκουν ευκαιρία υμνητές φασιστικών αντιλήψεων και ανελεύθερων καθεστώτων, στο όνομα μιας δήθεν αντισυστημικής εναλλακτικής, να επιδιώκουν την επιβολή κάθε λογής περιορισμών.
Το Πολυτεχνείο εμπνέει και σήμερα, γιατί παραμένουν επίκαιρα τα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, δωρεάν παιδεία και υγεία, για εργασία και αξιοπρέπεια, για ισότητα και αλληλεγγύη.
Γιατί οι υπάρχουσες ανισότητες δημιουργούν επιπλέον ανισότητες σε μια σειρά νέων προκλήσεων, που καλείται να αντιμετωπίσει η κοινωνία, όπως η κλιματική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές, η ψηφιακή εποχή.
Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο.
