Η Πρέβεζα στο βάθος των χρόνων της έχει μια ιστορική διαδρομή που δείχνει ότι ξέρει να ενσωματώνει με αρμονία κατά άλλους ετερόκλητα στοιχεία, κατά την πραγματικότητα ανθρώπους. ανθρώπους με διαφορετικά ήθη και έθιμα, ανθρώπους με διαφορετική φιλοσοφία και θεώρηση για τη ζωή.
Η Πρέβεζα όμως πάντα είχε αυτή την ανοιχτότητα στην οικουμένη και εδώ θέλω να σημειώσω και τη σημαντική προσπάθεια που γίνεται από τη Δημοτική αρχή Πρέβεζας του Νίκου Γεωργάκου με το μνημείο των Πρεβεζάνων -Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στο Άουσβιτς, αλλά και μνημεία άλλων καταγωγής Πρεβεζάνων.
Στην ανοιχτόμυαλη Πρέβεζα, στην Πρέβεζα της προόδου και του πολιτισμού, στην Πρέβεζα της αλληλεγγύης ένας άνθρωπος, ο Γρηγόρης έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή χωρίς αυτή η πόλη με τα υπέροχα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ιστορικής της διαδρομής και των ανθρώπων της, να καταφέρει να σώσει.
Η Ένστασή μου έχει να κάνει κυρίως με τον χρόνο. Κατά πόσο δηλαδή η Πρέβεζα κινήθηκε γρήγορα για να σώσει τον άστεγο πολίτη της. Η Πρέβεζα όμως κινήθηκε για να σώσει τον άστεγο πολίτη της και έγιναν προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Και ο Γιάννης του έδωσε δουλειά και είχε βρεθεί και σπίτι για να μένει και ο Άγγελος μιλούσε παντού για το πρόβλημα και ζητούσε λύσεις και οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει για να ενταχθεί σε πρόγραμμα ο Γρηγόρης, απλά η τραγική εξέλιξη ήρθε με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο χρόνο που δεν καρποφόρησαν αυτές οι προσπάθειες.
Έγιναν όμως προσπάθειες και στην Πρέβεζα της αλληλεγγύης δεν μπορεί κανείς γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, να μιλήσει για αδιαφορία, κάθε άλλο. Ο Χρόνος όμως σε αυτή την τραγική περίπτωση ήταν φανερά εχθρικός για την Πρέβεζα στην κατεύθυνση να βρει καλύτερες συνθήκες ζωής για τον άστεγο πολίτη της.
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του Γρηγόρη.
Σπύρος Πλέουρας
