Χριστούγεννα ήταν και τότε (2007 νομίζω), με την τότε σύντροφό μου στο ύψος της Λεωφόρου Ιωαννίνων στην Πρέβεζα είχαμε βρει ένα σκυλάκι ματωμένο στο πρόσωπο και προσπαθούσε να περπατήσει με τα δύο μπροστινά πόδια, σέρνοντας τα πίσω. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και το μαζέψαμε από το δρόμο.
Το πήγαμε στον κτηνίατρο και διαπιστώθηκε ότι στα πίσω του πόδια το σκυλάκι που ήταν περίπου 6 μηνών είχε πυροβοληθεί.
Ο “Μπέμπης” δυστυχώς έζησε μαζί μας άλλα 5 χρόνια, αφού στέκονταν μόνο με κορτιζόνη και στα 4 πόδια. Αυτό που μας παρηγόρησε όλους ήταν ότι του δώσαμε πολύ αγάπη.
Εκείνα τα Χριστούγεννα, όμως επειδή ο “Μπέμπης” πάντα κάτι ήθελε για τα δοντάκια του, ξαφνικά βρέθηκε στο στόμα του, μια επιταγή που είχαμε προς είσπραξη από διαφημιστική εταιρεία.
“Ωχ η επιταγή”! Με τρόπο του έλεγα δώσε την επιταγή κι αυτός το έβλεπε ως παιχνίδι, από τα πολλά άνοιξε το στοματάκι του.
Τελικά είχε κοπεί μόνο ένα μικρό μέρος της επιταγής. Πήγαμε στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας και συναντήσαμε αυτόν που δεν είναι απλός άνθρωπος, αλλά ένα διαμάντι, τον Βασίλη Κωστούλα. “Βασίλη το σκυλάκι, δάγκωσε την επιταγή, τι πρέπει να κάνω δηλαδή να το μαλώσω;” Και η απάντηση: “Όχι βέβαια”.
Τελικά μπορούσε να εξαργυρωθεί η επιταγή, ευχαριστήσαμε τον Βασίλη Κωστούλα, αλληλοασπαστήκαμε και ανταλλάξαμε ευχές για καλά Χριστούγεννα.
