Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τάς Ἱεράς Μονάς
καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἀπό ἐκείνη τή φωταυγῆ μέ τρόπο μοναδικό νύχτα, ὅταν τό ἄστρο τῆς Ἀνατολῆς ὑπέδειξε τόν τόπο ὅπου γεννήθηκε ἡ Ἐλπίδα καί πῆρε μορφή ἡ παρηγοριά τῶν ἀνθρώπων, μέχρι σήμερα, τό σκοτάδι συνεχίζει δυστυχῶς τήν ἀέναη προσπάθεια νά καταπιεῖ τό φῶς.
Ὅμως τό φῶς νίκησε καί θά νικᾶ πάντοτε.
Στό διάβα τῆς ἱστορίας, οἱ ὑπηρέτες τοῦ σκότους συνεχίζουν τό ἐρεβῶδες ἔργο τους, προσωποποιημένοι στούς ἑκάστοτε ἐκφραστές ἄνομων συμφερόντων, στούς ὑποκινητές πολεμικῶν συγκρούσεων, στούς ἐκμεταλλευτές τῶν φτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων, σέ ὅλους ἐντέλει ὅσοι ἐπιβάλλουν τά πάθη τους καί τήν ἁμαρτία ὡς ρυθμιστές τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί πνίγουν στά δάκρυα ἤ στό αἷμα τήν ἐλπίδα τους.
Ὅμως τίποτα ἀπό αὐτά τά ἀπεχθῆ καί ὀδυνηρά δέν μποροῦν πιά νά σκιάσουν τήν ἀναστάσιμη ἐλπίδα πού ἀνέτειλε ἀπό τά ἁγνά αἵματα τῆς Παρθένου Μαρίας. Ὁ Δεσπότης τοῦ Σύμπαντος γεννᾶται ὡς παιδί ἀδύναμο σέ ἕνα ταπεινό σταῦλο, ἀλλά ἡ ἀδυναμία του αὐτή κατατροπώνει ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις, πού ἀδιάντροπα ἐπιχειροῦν νά σβήσουν τό φῶς καί τή χαρά ἀπό τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ὁ «καθήμενος ἐπί τῶν χερουβείμ» καί «περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων» ξενοδοχεῖται στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ὁ ἄναρχος καί ἀμήτωρ, τό Α καί τό Ω τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου λαμβάνει ἀρχή καί μαζί μέ αὐτόν ξεκινοῦν οἱ νέοι καιροί, οἱ αἰῶνες τῆς μετά Χριστόν ἐποχῆς. Ὁ Μέγας Παῦλος χαρακτηρίζει τήν ταπεινοσύνη αὐτή τοῦ Κυρίου ὡς μυστήριο κενώσεως. Γράφει ἐπί λέξει στούς κατοίκους τῆς σημερινῆς Καβάλας: «παρ᾿ ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι Θεός, ἐκένωσε ἑαυτόν, ἐκδύθηκε τή Θεότητά του καί ἔλαβε μορφή δούλου, γεννηθείς ὡς ὁ τελευταῖος τῶν ἀνθρώπων καί τέλος δέχθηκε νά πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὡς κακοῦργος» (Φιλιπ. 2, 7-8). Καί ὅλα αὐτά τά ἔπραξε ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο. «Γιά ἐμᾶς πτώχευσε», λέγει, «παρ᾿ ὅτι εἶναι ἀπείρως πλούσιος καί ἔγινε πτωχός, ἀκριβῶς γιά νά γίνετε σεῖς πνευματικά πλούσιοι μέ τήν πτωχεία του, μέ τήν ταπεινοφροσύνη Ἐκείνου». (Β’ Κορ. η’, 9).
Γιά νά προσεγγίσει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος τό μέγα αὐτό θαῦμα τῶν Χριστουγέννων καί πρῶτο καί δεύτερο καί τρίτο καί πέμπτο ἀπαιτεῖται φρόνημα ταπεινό. Ἡ ταπεινοφροσύνη, γράφει ἕνας ταπεινός Ἐπίσκοπος, εἶναι τό θεῖο πεντάγραμμο στό ὁποῖο καί μόνο εἶναι δυνατό νά τονισθοῦν καί νά ψαλοῦν τά ἄσματα τῶν Χριστουγέννων.
Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται ὁ εὐτελής ἄνθρωπος, πού γνωρίζει καλά μόνο τή γλῶσσα τοῦ κομπασμοῦ καί τῆς αὐταρέσκειας καί παραδίνεται στίς «ἀναβάσεις» τῶν πρόσκαιρων ἀξιωμάτων καί ὄχι στίς «ἀναβάσεις» τῆς καρδιᾶς. Γι᾿ αὐτό ὁ σταῦλος τῶν ζώων, τό λίκνο Ἐκείνου, πού ἦρθε ὄχι γιά νά διακονηθεῖ ἀλλά γιά νά διακονήσει, ἀποτελεῖ γιά τόν ἐπηρμένο ἄνθρωπο, πού καταδυναστεύεται ἀπό τό ἑωσφορικό σύνδρομο τῆς φιλαυτίας, σκάνδαλο καί μωρία. Ἀντίστροφα τά σημερινά Γενέθλια τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ γεννοῦν κατάνυξη καί προβάλλουν τό μεγαλεῖο τῆς ἐξουδενώσεώς του. Ἐπάνω στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ κτίστηκε Σχολή, θεμελιώθηκε Ἀκαδημία πνευματική, στήν ὁποία διδάσκεται μέ τό ἔμπρακτο παράδειγμα τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ ἡ ἐπιστήμη τῆς ταπεινοφροσύνης. Καί στήν Ἀκαδημία αὐτή καλεῖται νά φοιτήσει κάθε ἄνθρωπος, γιατί μόνο ὁ ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ἕτοιμος νά ἐφαρμόσει τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Καί ἰδιαίτερα σήμερα ἔχουμε ἀνάγκη ἀληθινῶν ἀνθρώπων, ἕτοιμων νά ὑποστοῦν ταπεινώσεις καί κόπους γιά νά πλουτίσουν τούς ἄλλους, νά μετριάσουν τούς πόνους καί τή δυστυχία, νά τούς διακονήσουν ἐν ἀγάπῃ.
Ἄς συγκαταβοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί μου καί παιδιά μου, ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον,
«Δουλεύσατε μετά πάσης ταπεινοφροσύνης», συμφιλιωθεῖτε πρός ὅλους, καί ἡ χαρά τοῦ οὐρανοῦ νά πληρώσει τῆς καρδιές σας.
Ἄς ἀφήσουμε ὅ,τι μᾶς χωρίζει καί ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον δοξαστικά «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
