Συγκινητικό μήνυμα του Πρεβεζάνου Παλαίμαχου Μπασκετμπολίστα για τον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή στα 58 του χρόνια
Μήλον της Έριδος αποτελούσε για τις μεγάλες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ ο Πρεβεζάνος Μπασκετμπολίστας Δημήτρης Παπανικολάου και όταν κεντρικά ΜΜΕ τον αναζητούσαν για να μάθουν το που θα συνέχιζε την καριέρα του στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό ή αλλού, εμείς τον βρήκαμε στην Πρέβεζα και μάλιστα του είχαμε -με τη βοήθεια του Δημήτρη Ρούγκα- του είχαμε αποσπάσει και αποκλειστική συνέντευξη.
Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τότε και το μήνυμα του Παλαίμαχου Πλέον Πρεβεζάνου Μπασκετμπολίστα Δημήτρη Παπανικολάου για τον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή στα 58 του χρόνια νικημένος από τον καρκίνο αλλά και για την κόρη του η οποία βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού είναι συγκινητικό.
13/9 λοιπόν σαν σήμερα πριν 1 χρόνο σε συνέχεια των 2 προηγούμενων post και τέλος με τα προσωπικά, η ημέρα που διάλεξα να <σηκώσω> το θέμα του αυτισμού έχοντας στο πλάι (μας) τους Νίκο Γκάλη και Γιάννη Αντεντοκούμο.
Ο προφανής λόγος για μένα ήταν η κόρη μου άσχετα που δεν ήταν ακόμα η ώρα να πω ότι βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Η ημερομηνία όμως δημοσίευσης σήμαινε κάτι παραπάνω για μένα.
Θεωρητικά ήταν αντιεμπορική ημέρα και (ώρα) που την έκανα και απλά λόγω του ευαίσθητου του θέματος και των ονομάτων πήρε διάσταση, αλλά υπήρχε κάτι πολύ πιο ισχυρό απο το να σκεφτώ το marketing….
13/9 είναι μια όχι πολύ γνωστή γιορτή, γιορτάζει ο Αριστείδης και έτσι λέγανε τον πατέρα μου, δάσκαλο και πολύ αγαπητό σε όσους τον γνώρισαν ο οποίος έφυγε απο καρκίνο στα 58 του.
Ποτέ δεν ήθελε να με στεναχωρεί !
Ούτε καν όταν είχε δύσπνοια όπου και έβρισκε μια δικαιολογία να βγω απο το δωμάτιο του νοσοκομείου για να μην καταλάβω ότι υποφέρει.
Ήξερα ακριβώς τι θα ήθελε να κάνω όταν θα έφευγε.
Έτσι και έκανα.
Είχα αγώνα εκείνη την εβδομάδα που ήρθαν τα κακά μαντάτα και η μητέρα μου με ενημέρωσε ότι η κηδεία πέφτει λίγο πριν τον αγώνα.
Αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί της είπα, να αλλάξεις την ημέρα να γίνει νωρίτερα όπως και έγινε, ο μπαμπάς με θέλει στο γήπεδο.
Έτσι λέγανε τον πατέρα μου λοιπόν, έτσι λένε όμως και την εγγονή του, κόρη μας Αρια που της δώσαμε το όνομα του να τιμήσουμε την μνήμη του.
Άρη ξέρουμε ότι απο εκεί ψηλά μας καθοδηγείς να ξεπερνάμε τις δυσκολίες.
Άρια είμαστε ευγνώμονες και περήφανοι γονείς που έχουμε ένα τόσο καλό παιδί γεμάτο όνειρα.
Θα κάνουμε το παν να είσαι χαρούμενη.
Ακριβώς όπως έκανε ο παππούς σου για εμάς.
