Ημερολογιακά πάντα όταν τελειώνει το καλοκαίρι, έρχεται ένα εκνευριστικό καμπανάκι στην καρδιά και τη σκέψη που προσπαθεί να σου βάλει φρένο και να σου πει με τον τρόπο του Stop. Εσύ όμως που δεν είσαι μαθημένος από τέτοια, που αχαλίνωτα ζεις αυτά που σε εξιτάρουν και σε παθιάζουν, απλά απορείς και περιμένεις τη συνέχεια. Στην πραγματικότητα δεν την περιμένεις κινείσαι προς τα εκεί, για να τη νιώσεις σε όλο σου το είναι, να χυθείς και να γίνεις ένα μαζί της έχοντας την ελπίδα ότι θα σου κάνει τη χάρη και θα έρθει στη γνωστή γωνία που έχετε ραντεβού. Πρώτα απ’ όλα καλό μήνα σε όλους και σε όλες. Δε λέω καλό Φθινόπωρο γιατί ένα μεγάλο διάστημα ίσως και ολόκληρο τον Σεπτέμβρη τον λογαριάζουμε ως μήνα του καλοκαιριού που ξεχάστηκε και πήρε πορεία για την επόμενη εποχή. Και όλα έχουν να κάνουν με τις καιρικές συνθήκες. Ο προπερσινος Σεπτέμβρης για παράδειγμα ήταν καλοκαιρινός και γλυκός να τον πιείς στο ποτήρι. Κι ας μη γελιόμαστε, τα μπάνια στη θάλασσα τον Σεπτέμβρη, είναι ίσως τα καλύτερα. Τα προηγούμενα χρόνια τα … χρειαστήκαμε λίγο (τι λίγο…) με τις καραντίνες και την στέρηση ελευθερίας που για την προστασία της δημόσιας υγείας, μας επιβλήθηκε. Δεν θέλουμε με τίποτα να γυρίσουμε εκεί από τον Σεπτέμβρη κι έπειτα κι ας το λογαριάζουμε ως ένα άσχημο όνειρο, που δυστυχώς κράτησε δύο χρόνια. Αυτός ο Σεπτέμβρης όμως ας είναι σαν εκείνους, τότε. Τότε που ότι λαχταράγαμε ολόκληρο το καλοκαίρι έχανε το δρόμο ή εμείς χάναμε το δρόμο και δε συναντιόμασταν. Επειδή δεν ήταν η σωστή συγκυρία, το σωστό timing η λάθος τοποθεσία, όμως έρχονταν ο Σεπτέμβρης με κορδέλα και σου έφερνε το δώρο σου. Ειδικά στο πρώτο του δεκαήμερο εκείνος ο Σεπτέμβρης έκρυβε πάντα εκπλήξεις, απρόσμενες και ξαφνικές παρουσίες που οδηγούσαν σε όμορφες περιπέτειες. Ήταν σαν να έκαιγε η σκυτάλη που έπαιρνε από τον Αύγουστο κι αυτή φωτιά να αργούσε να σβήσει. Οι συζητήσεις στην παραλία με τις γνωστές παρέες που συχνάζεις, θα συνεχιστούν όσο ο ήλιος λάμπει και για μένα για …τυπικούς αλλά βαθύτατα ουσιαστικούς λόγους η Κυανή Ακτή, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ιδεολογία. Αγαπώ σχεδόν όλες τις Ακτές του τόπου μας, αλλά εκεί έχει ρίξει αγκυροβόλι χρόνια η καρδιά. Σεπτέμβρης ο Λάμπρος θα πάει Τρίτη Δημοτικού, τα σχολεία ανοίγουν 12 του μήνα και κάθε μου σκέψη και ιδέα για τον θησαυρό μου με κάνει να λέω: “Θεέ μου να έχεις όλα τα παιδιά του κόσμου, καλά.”. Και τα φοιτητικά Καψίματα, κρατάνε μια ζωή, έτσι λοιπόν κάθε Σεπτέμβρη δεν μπορώ να μην έχω ως παρέα “Τον Χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μας” το μυθιστόρημα-μύθο του Γιάννη Ξανθούλη. “Εμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων -και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Μα δεν γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης «ενηλικίωσης» σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα «συναισθηματικά τιμήματα». Κάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του «Χάρτινου Σεπτέμβρη», που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντας τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…” Εντάξει την πήραμε την τζούρα μας από Ξανθούλη όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Μου λείπουν άνθρωποι που δεν είναι εδώ και μου λείπουν περισσότερο άνθρωποι που δεν είναι καν αλλού. Οι … αμπελοφιλοσοφίες μου σε ένα ακόμη editorial (στη Διαδικτυακή ΤΟΜΗ στην Ενημέρωση) έλαβαν τέλος. Καλό Σεπτέμβρη φίλες και φίλοι, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα!
