Από τη νέα δουλειά του Γιάννη Αγγελάκα και της περίφημης μουσικής παρέας του κυκλοφόρησε στο Youtube την Παρασκευή 29 Απριλίου το τραγούδι “Ακόμα Περπατάω”.
Υπέροχο βίντεοκλιπ και δημιουργικό κομμάτι-απάντηση στη συνολικότερη σύγχυση της εποχής.
Ο Γιάννης και η υπέροχη μουσική παρέα του μας βάζουν την πυξίδα σε μια διαδρομή που έχουμε χάσει και για να μη “χαθούμε” εντελώς μας δείχνουν το δρόμο με το “Ακόμα Περπατάω.
Το πιο ελπιδοφόρο βέβαια από την πρώτη γεύση που παίρνουμε από τον Γιάννη Αγγελάκα και τους 100 βαθμούς κελσίου από την κανούργια τους δουλειά, είναι η δημιουργική απάντηση σε μία ακόμη εποχή αλλοτρίωσης. Μια απελευθέρωση είναι η νέα δουλειά, μια βοήθεια για να ξεδιψάσει η σκέψη μας από την έρημο που έχει κυριεύσει τους πάντες και τα πάντα.
Διανθισμένη με νότες και στίχους βγαίνει η σιωπηρή αγωνία μας εσένα μαζί με μένα που ακόμα… παραπατάω.
Λες κι ο Γιάννης γνωρίζει πως αισθανόμαστε κάθε φορά και κάθε εποχή και έχει το φάρμακο για την ψυχική μας υγεία, ανανέωνει τη σκέψη και τη δράση μας και μας θυμίζει από που ξεκινήσαμε και κυρίως που πάμε.
Αστείρευτες εμπνεύσεις, μουσικές από άλλους ουρανούς, αυτό το φωτισμένο παιδί ο Γιάννης, κάνει κι αυτή τη φορά τη διαφορά είναι το ξύπνημα από την παγίδα μιας all seasons χειμερία νάρκη.
“Απ’ την κοιλιά της μάνας μου με φόρα ξεπετάχτηκα
Δεν βύζαξα δεν έκλαψα,ξεκίνησα μεμιάς να περπατάω
Στιγμή από τότε δεν σταμάτησα
Πόλεις,χωριά,βουνά και θάλασσες περπάτησα
Κι ακόμα περπατάω
Τόπους πικρούς μικρούς κι απέραντους περπάτησα
Όλους τους πόνους τους συνάντησα
Κι ακόμα περπατάω
Μ΄ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους βρέθηκα
Γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα
Πιο πέρα είχα να πάω
Σαν τραγουδούσαν οι σειρήνες κι εγώ δέθηκα
Του ορίζοντα τα βάθη ερωτεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω
Με δαίμονες με ειδήμονες και με σοφούς κουβέντιασα
Μα με τα λόγια δεν ξεδίψαγα
Πιο πάνω είχα να πάω
Τη νοστιμάδα των λωτών δεν την ορέχτηκα
Τον δρόμο που θυμόμουν εμπιστεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω
Σκληρά σκοτάδια μ’ εμποδίζανε και γέλαγα
Μ’ ένα τραγούδι μου τα έσπαγα
Κι ακόμα περπατάω
Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού σαν έφτασα
Δεν δίστασα, δεν δείλιασα ,είπα δεν σταματάω
Κι όσοι με είδαν να γκρεμίζομαι γελάστηκαν
Απ’ τ’ άσπρα σύννεφα κρεμάστηκα κι ακόμα περπατάω”
Σπύρος Πλέουρας
