Είναι κι αυτές οι μέρες που ποτέ δεν με άφησαν σε ηρεμία αφού οι σκέψεις κάνουν πτήσεις πάνω από πολύχρωμες μεριές, από όλα εκείνα τα σκηνικά που (μου) συμβαίνουν πάντα αυτές τις μέρες του χρόνου…
Τα χρόνια κύλησαν σαν νεράκι, η Αποκριάτικη τρέλα δεν έφυγε ποτέ από τον ψυχισμό. Η καρδιά πάντα χτυπά παράξενα αυτές τις μέρες και η Πάτρα που με έκαψε ολόκληρο από την κορυφή ως τα νύχια, μου άλλαξε και την οπτική γωνιά αλλά και τη θεώρηση των πραγμάτων…
Αφού εκείνο το βράδυ του 2006 με τη γνωστή παρέα, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα Καρναβάλι, το όνομα που έδωσα ήταν “Καρναβαλικό Κομιτάτο Πρέβεζας” μέχρι το 2011 οι εκδηλώσεις μας ολοκληρώνονταν το προτελευταίο Σάββατο της Αποκριάς, για να μπορώ να πηγαίνω την τελευταία εβδομάδα της Αποκριάς στην Πάτρα. Το 2011 άλλαξε αυτό, πήγαμε μετά από παρότρυνση του Στράτου την τελευταία εβδομάδα, ήταν και η βοήθεια που χρειάζονταν το Κομιτάτο από την Περιφέρεια, ε κι εκεί ήταν μια έκπτωση που έκανα στις Αποκριάτικες Επιθυμίες μου. Ένα από τα Αποκριάτικα όνειρά μου ήταν να γίνει σημείο αναφοράς η Πρέβεζα σε όλη την Ελλάδα, για τις μικρές Απόκριες.
Όταν στα 19 σου γράφεις θεατρικά κείμενα για τον “Κρυμμένο Θησαυρό” του Πατρινού Καρναβαλιού, μοιραία μετά από κάποιες… δεκαετίες θα διοργανώνεις στην Πρέβεζα το Καρναβαλικό Κομιτάτο μαζί με μια παρέα και θα μπαίνεις στη διαδικασία να προσπαθείς για να τον καλύτερο αποκριάτικο στολισμό της πόλης, για τις εκδηλώσεις, για το πως να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερα καταστήματα και όσο το δυνατόν περισσότερα ραδιόφωνα που να παίζουν Αποκριάτικη μουσική, όσο το δυνατόν περισσότερα καταστήματα στολισμένα Αποκριάτικα και όσο το δυνατόν περισσότερα Γκρουπ μαζί με όσο το δυνατόν περισσότερους Καρναβαλιστές να συμμετέχουν. Δεν είναι εύκολα να τα πετύχεις αυτά, όταν για 60 και βάλε χρόνια υπάρχει ένα Καρναβάλι γυνακών που είναι ιστορία, που είναι σημαντικό που υπάρχει, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρνής ποτέ δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Γι’ αυτό και έγινε το Κομιτάτο, που έδειξε ότι αποκριά δεν είναι μόνο μια παρέλαση και τέτοια παρέλαση, γι’ αυτό μπήκαν και τόσα άρματα, γι’ αυτό νέα παιδιά ερωτευμένα βγαίνουν χέρι-χέρι στην παρέλαση του Κομιτάτου, γι’ αυτό έγινε ο “Κόκκινος Χορός” και γενικά μια άλλη πρόταση, μια άλλη αντίληψη γύρω από την Αποκριά και το Καρναβάλι, έγινε must. Όμως επαναλαμβάνω, εδώ μιλάμε για 60 τόσα χρόνια ιστορίας του γυναικείου Καρναβαλιού, οπότε Respect.
“Αντρέα, είναι πολύ απλό, ρίχνεις τη σερπαντίνα αν η γλυκούλα σου χαμογελάσει, προχωράς, αν δεν ασχοληθεί, συνεχίζεις παρακάτω κι εδώ μέσα είναι γεμάτος ο χώρος γλυκίσματα, δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις και που να πρωτομιλήσεις.” “Σπύρο θα χάσουμε τη νύχτα.”. Οι Επιλογές πολλές και πολύ καλές “Arena”, “More Tiffanys” “Συνεργείο”, “Tiffanys”, Caprice (Καπρίτσιο) και πολλά άλλα.
Πέρασε καιρός αλλά κάποιους Βασιλιάδες των νυχτών, τους είχα και τους έχω ψηλά, με τον Γιώργο Κοτοπούλη, έχω επαφή μέχρι σήμερα και τον γουστάρω με χίλια!
Πέρασαν χρόνια για να δω το “Breakfast at Tifanny’s” με την Όντρεϊ Χέπμπορν για να καταλάβω…
Με τόσα που έχουμε ζήσει στη Μητρόπολη του Καρναβαλιού, με τόσο έντονα υπέροχες ιστορίες κάθε περιεχομένου, γράφουμε άνετα βιβλίο… Είναι πολλές Αντρέα μου και πολύ γλυκιές..
Αν δεις μια μελαχρινή στον ύπνο σου που δεν είναι μελαχρινή, αλλά εσύ θα ήθελες να είναι, με τα ίδια όμως υπέροχα μάτια και το ίδιο γλυκό χαμόγελο, τι σημαίνει;
Πουτάνα φαντασία πάλι παίζεις με τα πάθη μου και το κάνεις πάντα αυτές τις μέρες που είμαι ευάλωτος…
Τα Αποκριάτικα όνειρα είναι πάντα θεότρελα, μέχρι να καταλάβεις από που σε ξεκινάνε μέχρι που σε πάνε, το ταξίδι έχει ήδη αρχίσει και χωρίς να το καταλάβεις γίνεσαι Καρναβαλιστής Ταξιδιώτης… Ε και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χάνεται απλά η μπάλα, χάνεται ο κόσμος ή μάλλον για να ακριβολογώ, ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος, πολύ πιο όμορφος…
Δε σας κρύβω ότι όσα περισσότερα χρώματα βλέπω αυτές τις μέρες, τόσο περισσότερο μου βγαίνει ένας ενθουσιασμός που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Χαζό παιδί , χαρά γεμάτο; Τι να σας πω…
Η φωτογραφία είναι από κάποιο Πατρινό Καρναβάλι στα 90’ς (μακρί μαλλί σκουλαρίκι, άλλες εποχές, περίπου τα ίδια… μυαλά) με Αντρέα Δράκο κι ένα από τα γκρουπ που είχαμε βγει, με αυτές τις κοιλίτσες που η στολή είχε τον μηχανισμό μέσα από το πάνω μέρος της, ήταν οι “Νοστιμούληδες” σωστά;
Η επόμενη φωτό από το ίδιο Γκρουπ με τον Πρεβεζάνο ηθοποιό-Σκηνοθέτη Γεράσιμο Ντάβαρη κι ένα παλιό μου… φλέρτ!
Τι θέλω για αυτές τις Απόκριες; Ένα πάρτυ “Αποκριάτικης Απελευθέρωσης ” ρε παιδιά, που να είναι αυτοί και αυτές που πρέπει. Και τέτοια πάρτυ μπορούν να γίνουν πολλά.
Τρελές ιδέες θέλει το πράγμα, πάθος, αποκριάτικη μουσική ελληνική και ξένη, Αποκριάτικο ντεκόρ, Αποκριάτικα φώτα και μπορεί να γίνει το θέμα…
Με έχετε τρελάνει με τον Τομεάρχη, αφήστε με να γράφω και κάνα editorial να δραπετεύω, να ξεδίνω, να ταξιδεύω εκεί που οι Άγγελοι δεν τολμούν να αγγίξουν…
Καλή Αποκριά (Καλό Καρναβάλι; ) σε όλους και σε όλες!
Σπύρος Πλέουρας
