Παρασκευή, 29/03/2024 | 00:23

Το έργο της Διαμαντίνας Βραχλιώτη «Τα τελευταία λεπτά του Αντωνίου» στο Ρωμαϊκό Ωδείο Νικόπολης!

1457 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 23/08/2021, 5:32 μμ | 0 σχόλια

Ως ταξίδι βιώνει τη σύνθεση στη μουσική μάλιστα τη χαρακτηρίζει διαρκές ταξίδι. Ο λόγος για την Πρεβεζάνα μουσικοσυνθέτρια Διαμαντίνα Βραχλιώτη που παρουσιάζεται στο κοινό της Πρέβεζας 28 και 29 Αυγούστου και συγκεκριμένα στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης. Με την Μαντώ μας δόθηκε η ευκαιρία να έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί της, την οποία και σας παραθέτουμε!

1. Ποια είναι η σχέση σου με τη σύνθεση;

Δυο έννοιες με συγκινούσαν πάντα, η μουσική και η ανθρωπιά. Ήξερα λοιπόν ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά πάντα με προβλημάτιζε το κενό που αισθανόμουν στην ενασχόλησή μου με την πιανιστική κυρίως τέχνη. Η λύση βρέθηκε τυχαία, όταν άρχισα να μελετώ ανώτερα θεωρητικά. Μέχρι τότε δεν τολμούσα καν να σκεφτώ ότι υπήρχε περίπτωση να διαθέτω το χάρισμα της εκ του μηδενός δημιουργίας. Αυτή μου την ικανότητα τη διέκρινε ένας καθηγητής μου, όταν του παρέδωσα μια άσκηση ανώτερων θεωρητικών. Κι εγώ παράλληλα, ανακάλυψα μέσα μου, με ανακούφιση, αυτό το αίσθημα πληρότητας που αναζητούσα. Όλα μετά πήραν τον δρόμο τους.

2. Το συγκεκριμένο έργο πώς προέκυψε;

Ένα απόγευμα στη τελευταία καραντίνα της πανδημίας έλαβα ένα μήνυμα με πολύ θετικά σχόλια από την κυρία Φωτεινή Παπαχατζή, πολιτιστική διαχειρίστρια της Artifactory, η οποία, λόγω και της συνεργασίας μου με το Δημοτικό Ωδείο Πρέβεζας που είχε ξεκινήσει πρόσφατα, με αναζήτησε διαδικτυακά και παρακολούθησε ένα αναρτημένο βίντεο, στο οποίο έπαιζα η ίδια ένα έργο μου για πιάνο. Ομολογώ ότι εξεπλάγην, διότι ούτε ανήκω σε αυτούς που διαφημίζουν με κάθε ευκαιρία τη «δουλειά» τους, ούτε το συγκεκριμένο έργο μου ήταν ευρείας απήχησης. Μου πρότεινε να συμμετάσχω με μια σύνθεσή μου στο project της, «Καβάφης: 4 ποιήματα για την Νικόπολη», στο πλαίσιο της πρόσκλησης για το πρόγραμμα « Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» που έτρεχε τότε. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο το όλο concept και ιδιαίτερα τη σύνδεση των ποιημάτων αυτών με τον ιστορικό χώρο της Νικόπολης, ένα μέρος της πατρίδας μου της Πρέβεζας που αγαπώ πολύ. Επίσης, χάρηκα πολύ που το έργο μου είχε αγγίξει μια άγνωστη ακροάτρια και αμέσως δέχτηκα να προχωρήσουμε σε αυτή την συνεργασία. Τελικά, η πρόταση έγινε δεκτή και βρέθηκε ανάμεσα στις 16 (από τις συνολικά 126) που ενέκρινε το ΥΠΠΟΑ.

3. Το έργο σου «Τα τελευταία λεπτά του Αντωνίου» που παρουσιάζεται στο ρωμαϊκό ωδείο Νικόπολης στις 28 και 29 Αυγούστου, βασίζεται στο ποίημα «Το τέλος του Αντωνίου» του Κ. Π. Καβάφη. Πώς επηρέασε το νόημα του ποιήματος τη σύνθεσή σου;

Σε ό,τι αφορά το ποίημα, στο πρόσωπο του Αντωνίου, αυτής της μεγάλης μορφής της ρωμαϊκής ιστορίας, ο οποίος ηττήθηκε από τον Οκταβιανό στη Ναυμαχία στο Άκτιο, αναγνωρίζω κάθε άνθρωπο που βρίσκει τη δύναμη να κρατήσει την αξιοπρέπειά του, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την αιφνίδια απώλεια όλων όσων κατόρθωσε με κόπο να αποκτήσει στη ζωή του.
Σε ό,τι αφορά τη σύνθεση, αρχικά μου ζητήθηκε να γράψω ένα πιανιστικό έργο που θα ερμήνευα η ίδια. Όμως, η εικόνα αυτή μου φάνταζε υπερβολικά ρομαντική για την τραγικότητα του γεγονότος που έπρεπε να αποδώσω μουσικά. Έτσι, η ίδια η ατμόσφαιρα του έργου με οδήγησε να καταλήξω στα έγχορδα -δύο βιολιά, μια βιόλα κι ένα τσέλο- και σε μια γυναικεία φωνή. Στο μυαλό μου είχα την εικόνα μιας κλεψύδρας που έχει γυρίσει, σαν να μετρούσε αντίστροφα προς το αναπόφευκτο τέλος του χρόνου μας σε αυτό τον κόσμο. Γι’ αυτό και στο έργο μου, κοινός παρονομαστής είναι το επίμονο μουσικό θέμα των δεικτών του ρολογιού. Όσο για την επιλογή της γυναικείας φωνής, η ζεστασιά της έρχεται να μας γειώσει από το μεταφυσικό, υπηρετώντας με αμεσότητα τον λόγο του Καβάφη και απαλύνοντας τον πόνο του ήρωα. Παραπέμπει επίσης στη δύναμη της σαγήνης της Κλεοπάτρας, βασική αιτία της ήττας και του θανάτου του Αντωνίου. Επιχειρώ επίσης να φωτίσω πιθανές κρυφές επιρροές που δέχθηκε ο Καβάφης από το θεατρικό έργο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» του William Shakespeare. To πώς, θα το δείτε (και θα το ακούσετε) επί σκηνής σε λίγες μέρες!

4. Τι ταυτότητα θα έδινες στη μουσική που γράφεις;

Η σύνθεση είναι ένα διαρκές ταξίδι. Πώς να μιλήσεις για έναν προορισμό όταν βρίσκεσαι ακόμη καθ’ οδόν; Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι είναι πολύ μακρύς ο δρόμος και με άπειρους σταθμούς. Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέρμα. Υπάρχει απλώς κάποιο λιμάνι, στο οποίο επιλέγεις να καταλήξεις. Αυτό που ίσως με χαρακτηρίζει είναι η προσωπική μου μουσική γλώσσα. Εξάλλου, ο καθένας εκφράζει, μέσα από τη μουσική του, ό,τι έχει μέσα στην ψυχή του. Και αυτή είναι η ταυτότητά σου, αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις. Είχα την τιμή να ακούσω πριν από δυόμιση χρόνια από τον σύγχρονο γάλλο συνθέτη Alain Louvier, μαθητή του σπουδαίου μουσουργού Olivier Messiaen, ότι διαθέτω αυτό το έμφυτο προσωπικό στίγμα που δίνει ταυτότητα στη μουσική μου. Εύχομαι ολόψυχα η εξέλιξή μου να μην τον διαψεύσει.

5. Πόσο εύκολο είναι να είναι κανείς συνθέτης στην Ελλάδα του σήμερα;

Η τέχνη είναι ένας από τους τομείς που έχουν ζημιωθεί ιδιαίτερα από τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνουμε. Όχι βέβαια ότι πριν την πανδημία το τοπίο ήταν ρόδινο! Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας μπορεί να ανήκει στην Ευρώπη, αλλά η ιστορία και η κουλτούρα μας δεν συμβάδιζε πάντα με αυτές της Δύσης. Και από τη στιγμή που το κοινό της κλασικής μουσικής είναι περιορισμένο, δεν υπάρχει ιδιαίτερη επαγγελματική ζήτηση. Παρόλ’ αυτά όμως, είμαι αισιόδοξη, διότι σε προσωπικό επίπεδο δεν εισπράττω απόρριψη. Ίσα ίσα, χαίρω αποδοχής από σημαντικούς συνθέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εύχομαι μόνο να έχω πάντα δύναμη, και αγάπη γι’ αυτό που κάνω και να παραμείνω εργατική και ταπεινή, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου με επιμονή και υπομονή. Μια πορεία που μπορεί να εξελιχθεί, μόνο όσο προσπαθείς εσύ ο ίδιος να εξελίσσεσαι και να μαθαίνεις. Και πιστέψτε με, όσο πιο βαθιά μπαίνω στο σύμπαν της σύνθεσης, τόσο λιγότερα αισθάνομαι ότι γνωρίζω!

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα