Παρασκευή, 29/03/2024 | 02:25

Αφγανιστάν, ώρα μηδέν: Οι κραυγές αγωνίας των γυναικών – «Μας σβήνουν από τη δημόσια ζωή»

466 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 17/08/2021, 3:18 μμ | 0 σχόλια

Δεν υπάρχουν ξεις για να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει στο Αφγανιστάν εδώ και μερικά 24ωρα, δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν, δε μπορούν σίγουρα να γραφτούν ή να ειπωθούν από εμάς. Όλοι εμείς που είμαστε απλοί παρατηρητές μπορούμε να κάνουμε καλά μόνο ένα πράγμα.

Μπορούμε να γίνουν αντίλαλος σε όλο τον κόσμο. Μπορούμε να πάρουμε τα λόγια και τον πόνο των ανθρώπων, ιδίως των γυναικών, και να τα αντηχήσουμε σε ολόκληρη την πλάση. Κι αυτό το κείμενο, αυτό ακριβώς θα κάνει.

Θα αφήσει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές μαρτυρίες γυναικών με δημόσιο βήμα, λίγο πριν τους πάρουν αυτό το – θα έπρεπε – αναφαίρετο δικαίωμα, να σκάσουν πάνω μας και να ταξιδέψουν όσο μακρύτερα μπορούν.

Ζαρίφα Γκαφάρι, δήμαρχος στην επαρχία Μάινταν Γουάρντακ, 27 ετών
«Κάθομαι εδώ και περιμένω τους Ταλιμπάν να έρθουν. Δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει εμένα ή την οικογένεια μου. Κάθομαι εδώ μαζί τους και με τον σύζυγο μου. Θέλουν να σκοτώσουν ανθρώπους όπως εγώ. Δε μπορώ να παρατήσω την οικογένεια μου. Και πού να πάω όμως..;»

Ανώνυμη 27χρονη φοιτήτρια
«Θέλαμε να φύγουμε και να πάμε στο σπίτι μας, αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιοήσουμε τα μέσα μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας έπαιρναν στα αυτοκίνητά τους επειδή δεν ήθελαν να πάρον την ευθύνη της μεταφοράς μιας γυναίκας. Τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για τις γυναίκες που έμεναν στην εστία του πανεπιστημίου, των οποίων τα σπίτια είναι έξω από την Καμπούλ, οι οποίες ήταν τρομαγμένες και μπερδεμένες για το πού πρέπει να πάνε.

Στο μεταξύ οι άνδρες που βρίσκονταν έξω έκαναν πλάκα και κορόιδευαν κορίτσια και γυναίκες, γελώντας με τον τρόμο μας. “Πηγαίνετε να φορέσετε μπούργκα”, φώναξε ένας. “Είναι οι τελευταίες ημέρες που κυκλοφορείται μόνες σας στον δρόμο”, είπε κάποιος άλλος. “Μια μέρα θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς”, πρόσθεσε ένας τρίτος.

Έχω ολοκληρώσει δύο πτυχία από τα καλύτερα πανεπιστήμια του Αφγανιστάν. Έπρεπε να είχα αποφοιτήσει το Νοέμβριο, αλλά σήμερα πέρασαν όλα σαν μια αστραπή μπροστά από τα μάτια μου.

Δούλεψα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα και σήμερα το πρωί, όταν έφτασα σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε εγώ και οι αδερφές μου ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητές μας και τα πτυχία μας. Ήταν συγκλονιστικό. Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανες; Τώρα πια στο Αφγανιστάν δεν πρέπει να είμαστε τα πρόσωπα που ήμασταν.

Ως γυναίκα, νιώθω ότι είμαι θύμα ενός πολέμου πολιτικής που ξεκίνησαν άντρες. Νιώθω ότι πια δε θα μπορέσω να γελάσω ξανά δυνατά, δε θα ξανακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια, δε θα συναντήσω ξανά τους φίλους μου σε κάποιο καφέ, δε θα φοράω το αγαπημένο μου κίτρινο φόρεμα ή το ροζ κραγιόν μου. Και δε θα ξαναπάω στη δουλειά μου, ούτε θα τελειώσω το πτυχίο για το οποίο κόπιασα τόσα χρόνια.

Μου αρέσει να βάφω τα νύχια μου. Σήμερα, καθώς γύριζα σπίτι, είδα το μαγαζί που πήγαινα για μανικιούρ. Εκεί που πριν υπήρχαν αφίσες με γυναίκες, τώρα υπήρχε ένας λευκός τοίχος. Τα είχαν σβήσει τη νύχτα.

Το μόνο που μπορούσα να δω γύρω μου ήταν τα φοβισμένα πρόσωπα των γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες, που δεν τους αρέσει να εκπαιδεύονται, να εργάζονται και να έχουν ελευθερία. Το πιο συγκλονιστικό για μένα ήταν εκείνοι που έδειχναν ευτυχισμένοι και κορόιδευαν τις γυναίκες. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στέκονται στο πλευρό των Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμη περισσότερη δύναμη.

Οι Αφγανές γυναίκες θυσίασαν πολλά για αυτή τη μικρή ελευθερία που είχαν. Και τώρα φαίνεται πως θα πρέπει να ‘κάψω’ όσα πέτυχα σε αυτά τα 24 χρόνια της ζωής μου. Ως ορφανή, έπρεπε να καθαρίζω χαλιά για να μπορέσω να σπουδάσω. Έπρεπε να υπερβώ πολλές οικονομικές προκλήσεις, αλλά είχα πολλά σχέδια για το μέλλον μου. Δεν περίμενα να καταλήξουν έτσι τα πράγματα».

Αΐσα (ψευδώνυμο), δημοσιογράφος στην Καμπούλ
«Μέσα σε μια νύχτα άλλαξε όλη η πόλη για εμάς. Ακόμα και το περπάτημα στην πόλη είναι διαφορετικό. Η ζωή μας σταμάτησε. Δουλεύω ως δημοσιογράφος και για χρόνια προσπαθούσα να αφυπνίσω τον αφγανικό λαό, ειδικά τις γυναίκες. Όμως τώρα, η ταυτότητα μας διαλύεται και τίποτα δεν έχουμε κάνει για να αξίζουμε κάτι τέτοιο. Είμαστε εγκλωβισμένες στο σπίτι μας και ο θάνατος καραδοκεί παντού έξω απ΄αυτό. Βλέπουμε απόλυτη σιωπή, έμπλεη με τρόμο λόγω των Ταλιμπάν. Όταν κλιμακώθηκε η κατάσταση, ήμουν έξω από το σπίτι και μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου να μου πει επιτακτικά να γυρίσω σπίτι. Ήταν πολύ τρομακτικό. Δε μπορείς να φανταστείς τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα μάτια τους, τις εκφράσεις τους. Στα προάστια πήραν κάποιες κοπέλες και τις έχουν για σκλάβες τους».

Φόζια Κούφι, Αφγανή πολιτικός, 46 ετών
«Πριν ένα χρόνο πυροβολήθηκα στον ώμο. Οι θύτες δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν σε έναν πόλεμο με στοχευμένες δολοφονίες. Συμμετείχα σε συζητήσεις με την ελπίδα ότι θα επικρατήσει η ειρήνη και δε θα χαθούν άλλες ζωές, αλλά τα πράγματα κλιμακώθηκαν από τότε. Ξεκινάω την ημέρα μου κοιτάζοντας σήμερα τους άδειους δρόμους της Καμπούλ. Είναι τρομακτικό συνάνθρωποι. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται τόσο γρήγορα».

Αΐσα Κουράμ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ και πρώην εκπρόσωπος της χώρας στον ΟΗΕ, 22 ετών
«Κάποιες καθηγήτριες είπαμε αντίο στις φοιτήτριες μας καθώς εκκενώναμε το πανεπιστήμιο σήμερα το πρωί. Πιθανότατα δε θα ξαναδούμε την αποφοίτηση μας, όπως χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα. Οι Ταλιμπάν βρίσκονται παντού και καραδοκούν.

Ξύπνησα σήμερα από φωνές και πυροβολισμούς έξω από την πόρτα μου. Αυτόκλητοι Μουτζαχεντίν πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και έκλεβαν αυτοκίνητα και αντικείμενα των ανθρώπων. Μόλις άκουσαν ότι οι Ταλιμπάν πλησιάζουν την περιοχή μας, εξαφανίστηκαν. Το χάος μόλις άρχισε.

Ο κόσμος των Αφγανών ηγετών απέτυχε προς τη νέα γενιά με τον πιο βίαιο τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι ένας εφιάλτης για τις γυναίκες στην παιδεία, που ονειρεύονταν ένα λαμπρό μέλλον για τους εαυτούς τους και τις επόμενες γενιές».

Ράντα Άκμπαρ, φωτογράφος, 33 ετών
«Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Το αγαπημένο μου Αφγανιστάν γκρεμίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Σβήνουν τις γυναίκες από τη δημόσια ζωή. Θέλω να γίνω αόρατη και να κρυφτώ από τον κόσμο. Μια αυτοαποκαλούμενη Ειρηνική Συμφωνία, κατέληξε σε μια Εφιαλτική Συμφωνία για εκατομμύρια Αφγανούς».

Σαχράα Καρίμι, Αφγανή σκηνοθέτις
«Δεν υπάρχει καμία ειρηνική συμφωνία. Θέλησαν να παραδώσουν το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν. Οι Ταλιμπάν έχουν περικυκλώσει την Καμπούλ. Ήμουν στην τράπεζα για να σηκώσω λεφτά και την εκκένωσαν και μας έδιωξαν. Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι συνέβη αυτό. Πώς συνέβη αυτό; Σας ικετεύω, προσευχηθείτε για εμάς. Σας το λέω ακόμα μια φορά: άνθρωποι αυτού του μεγάλου κόσμου, μη μείνετε σιωπηλοί, έχουν έρθει για να μας σκοτώσουν».

Σάμσια Χασάνι, graffiti artist, 33 ετών
«Ίσως να φταίει που οι ευχές μας φύτρωσαν σε μαύρη γλάστρα»

ΠΗΓΗ-φωτο:΅menshouse.gr

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα