Στην Πανδημία, ένα κομμάτι του κόσμου να είναι μέσα στην παράνοια και η δική μας κατηγορία, που λάθεψε, διόρθωσε, άλλαξε, μετάνοιωσε και συνεχίζει να κάνει μόνο… γλυκά λάθη, προσπαθεί να κατανοήσει τα ακατανόητα και να πορευτεί.
Δεν θα πω ότι είμαστε πάρα πολλοί, όμως σίγουρα είμασταν σκόρπιοι και αυτές οι καταστήσεις με τα lockdown και τα σχετικά, μας κρατάνε στα τείχη μας, μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή να… διευρύνουμε τα κελιά μας και να ανταμώσουμε στις μεριές μας χωρίς καν να το προγραμματίζουμε! Ορισμένα πράγματα στη ζωή, απλά συμβαίνουν.
Δέχομαι ως κοπλιμένα και ως εκδηλώσεις αγάπης, ακόμα και τα έντονα παράπονα του στυλ: “Από πότε έχεις να γράψεις editorial”
Είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε (;) με κομματάρες, με μουσικές που άνοιγαν τους ορίζοντες του μυαλού και στίχους που κρατάγαμε στην καρδιά ως ένα πολύτιμο φυλακτό.
Είναι κι αυτός ο Απρίλης αχαρακτήριστος και στις πρώτες του μέρες, ντίβας, δεν βγάζει μια γλυκύτητα βρε παιδί μου, να καταλάβουμε ότι είναι δικός μας, stranger κανονικά, στα θέλω μας, στις επιθυμίες μας και τις προσδοκίες μας. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα υποκύψει γιατί το σύμπαν θα συνομωτήσει για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε τόσο πολύ. Απλά δεν το ξέρει ακόμα…
Σε μια από τις πιο όμορφες μεριές του χάρτη γράφεται ένα ακόμη editorial από όπου γράφονται αυτά τα κείμενα είτε για την έντυπη, είτε για τη διαδικτυακή ΤΟΜΗ στην ενημέρωση.
Από εδώ ξεκινάμε πάλι, από το νομό Πρέβεζας, τώρα που θα φτάσουμε, μη ρωτάτε.
Ξεκινάμε, χωρίς πυξίδα, χωρίς πραγματικό προορισμό, σαν κάτι συναντήσεις που γίνονται χωρίς νόημα, στη συνέχεια ανακαλύπτουμε όμως ότι συνθέτουν τεράστια νοήματα.
Τα χρώματα του ουρανού και του ήλιου, πάλι θα μας οδηγήσουν στια μέρη που ερωτευτήκαμε και μας ερωτεύτηκαν.
Που ξέρουν τα μυστικά μας και κάθε φορά που συναντιόμαστε μοιάζουμε … συνένοχοι και αυθόρμητα χαμογελάμε μερικές φορές μας βγαίνει και κάνα γέλιο.
Ζωή, όχι επιβίωση, έτσι δεν έγραφε εκείνο το σύνθημα στον τοίχο;
Μια επιστροφή στην πόλη που μας γέμισε ζωή και ευθύνεται για τη συνέχειά μας, ένα Σεπτέμβρη έφταιξε. Πήραμε το λεωφορείο 3 για Ζαρουχλέικα εκεί μας περίμενε ο Νικόδημος “(σπίτι σε εργατικές κατοικίες είχε το θηρίο) και στις κασέττες που κρατούσε ή μία ήταν των Beautiful South… Τροφή καλή για το μυαλό, την καρδιά , τη ψυχοσύνθεσή μας ολόκληρη, μπορώ να πω.
Και οι πορείες συνεχίζονταν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, χωρίς να είμαστε διαδηλωτές, ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε…
Και η ζωή συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα, χωρίς ταμπούρλα και σημαίες, αλλά με ιδέες, με ιδέες που αν δεν προλάβουμε να μοιραστούμε, κινδυνεύουμε να μας κάψουν ζωντανούς και να χαθεί αυτή η μαγεία των Βεγγαλικών που ξεκινούν από διαφορετικές μεριές και ενώνονται στον ουρανό.
Είναι και τα αγαπημένα μας πνεύματα και εκεί ψηλά και εδώ κοντά. Μπορεί να μη τα βλέπουμε, αλλά υπάρχουν!
Από την ταινία του Νίκου Νικολαίδη “ο Χαμένος τα παίρνει όλα”. “Γνωρίζω τα έργα σου, γνωρίζω πως νομίζεις ότι ζεις, ενώ κατά βάθος είσαι νεκρή. Ξύπνα λοιπόν όσο ακόμα είναι καιρός για να στηρίξεις αυτά που μας απόμειναν. Πριν πάνε κι αυτά κατά διαόλου…”
Άγνωστος μου φαίνεται αυτός ο Απρίλης στο ξεκίνημά του και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω και πολλά-πολλά μαζί του, περιμένω τον Μάη για να δραπετεύσουμε και να γίνουμε ένα με τις χαρούμενες στιγμές, τα αστεία μας, τα γέλια μας και τις παρέες που δεν κουράζονται ποτέ να ονειρεύονται.
Όταν εκεί στα 90’ς είχα γράψει τους στίχους στο συγκρότημα “ΡΩΓΜΕΣ” για το “Χαμένη Άνοιξη” ο Μάης ήταν η βάση μου και η αφετηρία μου κι από εκεί ξεκίναγαν όλα στη σκέψη μου.
Προορισμός τώρα που φτάνουμε, πάντα το εσωτερικό κι ας ήταν εξωτερικό εκείνο το ταξίδι στο Άμστερνταμ ή το Μιλάνο, προορισμός ήταν, είναι και θα είναι όχι το περιτύλιγμα, αλλά το περιεχόμενο. Πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν γίνεται να γίνει αλλιώς. Της βιτρίνας το σόου, οι επιφανειακές και οι επιδερμικές προσεγγίσεις, ήταν μίλια μακριά από το πνεύμα μας και τον ψυχισμό μας.
Άγνωστε Απρίλη, i forget your name…
Σας αγαπώ πολύ και το ξέρετε…
