Από συνήθεια ημερολογιακή ο Σεπτέμβρης στο πρώτο δεκαήμερό του, είναι μήνας του Φθινοπώρου, στην πραγματικότητα όμως είναι προέκταση του καλοκαιριού, με τη θάλασσα αυτές τις μέρες να είναι σκέτη μαγεία. Εκεί που κολυμπάς έρχονται μικρά ψαράκια και σε τσιμπούν, αυτές οι βουτιές τον Σεπτέμβρη είναι μάλλον λυτρωτικές.
Θα έρθουν κι εκείνες οι στιγμές που στην ουσία θα βάζουν απαγορευτικό στην καλοκαιρία και θα έρθουν και τα πρωτοβρόχια – αν δεν είναι απλή παρένθεση- που δεν θα δροσίζουν την πλάση, αλλά θα μας βάζουν σε φθινοπωρινό mood με την μελαγχολία πακέτο. Αυτό δηλαδή που ζεις όταν παίρνεις για τα καλά απόφαση, ότι η καλοκαιρινή περίοδος έχει φύγει για τα καλά και η εποχή σε πάει αλλού.
Αντλείς δύναμη για να είσαι πιο οργανωτικός, να βάλεις τάξη σε ζητήματα, γεγονότα και καταστάσεις (κι ας είσαι από τη φύση σου άτακτος) και να πεις ότι κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Μερικές φορές δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όταν σκέφτεσαι ότι κάτι που σε εξιτάρει το αφήνεις, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι, γιατί ο χρόνος είναι αυτός που τρέχει όπως τρέχει και η ίδια η ζωή και το γεγονός ότι προχωράς, είναι μια φυσική εξέλιξη χωρίς να την πολυσκεφτείς και χωρίς καν να την έχεις προσχεδιάσει. Απλά συμβαίνει.
“Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.”
Έρχεται ο Σεπτέμβρης για να προσπαθήσει να σε βγάλει από μια δύσκολη κατάσταση πριν πέσεις στα δύσκολα του Οκτώβρη και τα σκληρά του Νοέμβρη. Να απεγκλωβιστείς γλυκά από όσα σε ταξιδεύουν. Σαν τις δυνατές φιλίες, τις δυνατές αγάπες που άντεξαν, που συνέχισαν στα δύσκολα, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι και έχεις χάσει τις επαφές αυτές.
Δουλειές, καταστάσεις, διαφορετικοί προορισμοί, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές υποχρεώσεις και δεν είναι δύσκολο να χαθείς. Και όταν μιλάμε για αποστάσεις είτε πνευματικές, είτε αποστάσεις ψυχικές, είτε ακόμα και αποστάσεις στις επιθυμίες και τα θέλω είναι πολύ φυσιολογικό. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που είναι “Ξένοι στην ίδια πόλη” πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καθοριστικές αποστάσεις.
Η ζωή που με τόση φιλοσοφία έχει μεριμνήσει, παρότι σου στέρησε παρουσίες, στιγμές στο πέρασμα των χρόνων, σου χάρισε άλλες χαρές κι έτσι συνεχίζεις να πορεύεσαι.
Μόνο που καμια φορά αισθάνεσαι νοσταλγία, όμως προχωράς γιατί αυτό έχεις μάθει ή σε έχουν μάθει γεγονότα και καταστάσεις, να κάνεις.
Υπάρχουν όμως καταστάσεις και ιστορίες που έχεις ζήσει, που αποκτούν αξία μόνο όταν έχεις προχωρήσει για τα καλά, μόνο όταν ζεις πραγματικά και δεν σκαλώνεις στο αγκίστρι αναμνήσεων.
Τότε τις θυμάσαι με αγάπη, αλλά βλέπεις και το τώρα και πόσο υπέροχα ζητήματα μπορείς ακόμα να σχεδιάζεις και να κατακτάς και νιώθεις ευγνωμοσύνη στο Θεό και το σύμπαν γι’ αυτό.
Σκηνές και στιγμές που έχουμε γελάσει πολύ, που έχουμε λυπηθεί με αγαπημένα μας πρόσωπα, με τις παρέες μας, με συμμαθητές, συμφοιτητές, συμφοιτήτριες και μοιάζουν με ταινίες που έχουν προβληθεί και ήμασταν πρωταγωνιστές, σαν τις σειρές “Friends”(Τα φιλαράκια) ή “How i met your mother” . Η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτές οι σειρές και όσοι πρωταγωνίστησαν ανήκουν στο παρελθόν, το να ζεις το τώρα, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και επίσης πολύ μεγάλη κατάκτηση.
Wake me up when September ends? Σηκώνει συζήτηση.
Τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν και δεν τα έχουμε γευτεί.
Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε. Σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα!
Σπύρος Πλέουρας
