Ήρθε κι αυτός ο Ιούλης μπήκε άγαρμπα, ξαφνικά, κυνικά. Εντελώς αγενής καμία καλοκαιρινή γλυκύτητα πάνω του βρε παιδί μου. Εχθρικός, με μια σειρά από άσχημα μαντάτα. Με τραγικά γεγονότα, με άσχημες ειδήσεις, με τα άσχημα που έρχονται.
Και τα “Καλύτερα που θα έρθουν” και τα περιμέναμε πως και πως, θα παίξουν ξανά κρυφτούλι; Κι αυτά που έχουμε ονειρευτεί; Υπάρχει μια ρηχή, μια πεζή, μια εντελώς επιφανειακή και επιδερμική διαδικασία που κάνει το μέχρι τώρα καλοκαίρι να μοιάζει με καλοκαίρι, αλλά στην πραγματικότητα να μην είναι το γνήσιο, αθάνατο ελληνικό καλοκαιράκι.
Αυτή η εντύπωση έχει δοθεί σε μένα, τουλάχιστον, δεν παίρνω και όρκο.
Περιμένοντας τα καλύτερα που θα’ρθουν και που είναι εκείνα που δεν έχουμε γευτεί, με την πίστη να αποφεύγει τον κλονισμό και την ελπίδα να δραπετεύει προς χαρούμενες κατευθύνσεις. Ενάντια σε κάθε αρνητική πρόβλεψη, παλεύοντας για μια ακόμη φορά για το απίθανο, το ακατόρθωτο και τη συνάντηση από τα παλιά που δεν θα ξαναγίνει ποτέ πια.
Είτε γιατί οι καταστάσεις και η ζωή τα έχουν φέρει έτσι, είτε γιατί η παρέα είναι κρίμα που είναι αλλού και είναι ακόμη πιο κρίμα , αν δεν είναι καν αλλού…
Όλα είναι ευμετάβλητα στη ζωή και σημαντικό ρόλο παίζει η σκέψη. Όταν η σκέψη έχει τέτοια δυναμική που δεν χρειάζεται στήριξη και βοήθεια, τότε και τα απίθανα γίνονται πιθανά αλλά και τα παράλογα, λογικά.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου την πρώτη ώρα του Ιούλη να ξεδώσω με ένα ακόμη ιπτάμενο κειμενάκι, editorial από εδώ, αλλά τελικά ο ξαφνικός και αναπάντεχος θάνατος του Γιώργου, μου έκοψε και τα φτερά και τη διάθεση. Να’ ναι καλά η ψυχούλα του εκεί ψηλά.
Στο ζεύγος που περιμένει το παιδάκι, καλώς να έρθει, να σας ζήσει, με υγεία!
Ευτυχώς που υπάρχει και η δική μας κατηγορία σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο, που δεν αφήνουμε το παιδάκι ξεχασμένο-που κουβαλάμε από τις παιδικές χαρές των δικών μας παιδικών χρόνων- σε κάποια ντουλάπα με ναφθαλίνη ή σε κάποιο χρονοντούλαπο. Παρέα είμαστε κάθε μέρα και αυτή την παρέα την απολαμβάνω με τον γιό μου που σε ένα μήνα γίνεται 6 χρονών, όποτε δηλαδή μπορεί η μαμά του και βλεπόμαστε του δίνουμε και καταλβαίνει, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι αρκετό. Αυτή είναι η αλήθεια.
Είναι μεγάλη κατάκτηση να έχεις διορθώσει λάθη στον εαυτό σου και μετά από σκληρή προσπάθεια να τα έχεις καταφέρει. Εκεί τον επιβραβεύεις και του δίνεις αγάπη. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους. Θα είσαι πως το λέει εκείνο το τραγούδι; Α, ναι, “Ένα σπουργίτι κυνηγημένο απ’ το χιονιά”
Αλλά έχουμε μπει στον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού, αυτού του καλοκαιριού που έχουμε μπροστά μας τέλος πάντων και δεν “πέφτουμε” με τίποτα παρά τα όσα συμβαίνουν.
Άλλωστε 3 φορές να “πέσουμε” 4 θα σηκωθούμε και θα συνεχίσουμε με την ίδια κάψα και την ίδια δίψα για ζωή. Για ζωή μιλάω παιδιά, όχι για επιβίωση.
Να΄ναι αυτός Ο Ιούλης που θα φέρει ως καλύτερο δώρο την ελπίδα που έχει εξαφανιστεί, αυτή θα μας ξεσηκώσει, αυτή θα μας βγάλει από τα ρούχα μας και από τα συνηθισμένα μας.
Δύναμη και κουράγιο στους δικούς μας ανθρώπους που περνάνε τα πολύ δύσκολα, εύχομαι.
Κι εύχομαι από τον Ιούλιο και πέρα να έχουμε ευχάριστες ανατροπές σε όλα τα επίπεδα! Κι έτσι όπως κυλά ανήσυχα έχοντας χάσει την αυθεντικότητά του αυτό το καλοκαίρι, ξεχάσαμε να βάλουμε και το σημάδι.
Έστω για κείνα τα ταξίδια του Φθινοπώρου στη Λάρισα και στο Μιλάνο, στο Ναύπλιο και το Άμστερνταμ. Είναι κι ο Κορονοϊός που ακόμα απειλεί και είναι μπερδεμένη η κατάσταση. Κι όπως ρωτούσε κι ο Γιάννης: Λονδίνο, Άμστερνταμ η Βερολίνο; Άμστερνταμ! Έστω και Λονδίνο, όχι όμως Βερολίνο.
Εύχομαι από καρδιάς αυτός ο Ιούλης να είναι με τα “καπρίτσια” του ο εμψυχωτής, εκείνος ο αέρας που θα σμπρώξει τα πράγματα προς το καλύτερο και αυτά θα πάρουν τη ροή που όλοι χρειαζόμαστε. Στο ίδιο editorial πάλι Αγγελάκας μου έρχεται στο μυαλό : ” Κι ο πιό μεγάλος φόβος μου φοβάται, φοβάται μη και δεν τον φοβηθώ.”
Φίλες και φίλοι να είναι Ο Ιούλης της Ελπίδας αυτός. Καλό μήνα σε όλους και σε όλες!
Σπύρος Πλέουρας
