Τίποτα στη ζωή δεν τους χαρίστηκε, αντίθετα η ζωή απέναντί τους ήταν πολλές φορές σκληρή και άδικη! Ο Γιάννης Οικονόμου που πριν λίγες μέρες έφυγε για τον παράδεισο και ο αδελφός τους Χρήστος ήταν κάτι μεγαλύτερο από αδέρφια, ήταν πότε ο ένας πότε ο άλλος ο γονιός, ο φίλος, ο συγγενής, ο πρώτος άνθρωπος που θα έλυνε το πρόβλημα του άλλου.
Ενωμένοι και αγαπημένοι, μεγάλωσαν στη φτώχεια και την ορφάνια. Και από τη φτώχεια και την Ορφάνια έκαναν σημαία τους την Περηφάνεια και τον σκληρό αγώνα για ζωή.
Το σχόλιο του Σπύρου Κίκερη στο διαδίκτυο τα λέει όλα : Τρία αδέλφια δυο αδελφές! Υπήρξα φίλος τους, Χρόνια στο σπίτι τους! Ξέρω τι πέρασαν από φτώχια και ορφάνια, όμως όλα τους ήταν πνιγμένα στην υπερηφάνεια! Καλό κατευόδιο ομορφόπαιδο!
Άνθρωποι που έβαλαν πλάτη για τον τουρισμό της Πρέβεζας, άνθρωποι που δεν το έβαζαν ποτέ κάτω και έδιναν τη μία μάχη μετά την άλλη, μέχρι σήμερα. Μέχρι πριν λίγες μέρες που ο Γιάννης ήθελε να ξεκουραστεί. Έχει πιάσει μια καλή θέση στον παράδεισο μαζί με άλλους που ήταν ήδη εκεί.
Άνθρωποι με χιούμορ, με ζωή που ποτέ δεν υποχωρούσαν, ευρηματικοί το “Καμάρια μου” ή “Καμάρι μου” που κυκλοφορεί επί δεκαετίες στην Πρέβεζα και έχει γίνει σήμα κατατεθέν σε κάθε προσφώνηση, είναι δικό τους, του Γιάννη και του Χρήστου.
Νιώθω ο ίδιος προσβολή κάθε φορά που ορισμένοι προσπαθούν με κουτσομπολίστικους τρόπους να απαξιώσουν τον Γιάννη Νικολαίδη. Ντρέπομαι πραγματικά. Ένας αριστούχος μαθητής εκείνων των δύσκολων εποχών που για να πάρεις 20 στην έκθεση, ήταν πολύ σπάνιο, ένας άνθρωπος που ερωτεύτηκε την τέχνη και κρατά ζωντανή την ιστορία της Πρέβεζας για γενιές και γενιές, αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό όλων μας (εμένα έχει και την αγάπη μου).
Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Νικολαίδη και απεικονίζονται σ’ αυτήν ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Οικονόμου, ο Χρήστος Οικονόμου (Λοχίας), ο Γιάννης Νικολαίδης, η Κλαίρη και ο Αλεξάντερ.
Η φυγή από τη ζωή του Γιάννη Οικονόμου σόκαρε την τοπική μας κοινωνία που μόνο με γλυκά λόγια και αγάπη μιλά γι’ αυτόν τον Αρχοντάνθρωπο!
Σπύρος Πλέουρας
