Σαν ένα τεράστιο μαύρο πέπλο να έχει καλύψει την περιοχή μας απο τη μία άκρη στην άλλη. Το ένα άσχημο νέο, διαδέχεται το άλλο κι αυτό το μαρτύριο δε λέει να τελειώνει.
Είναι όλο το τελευταίο διάστημα πριν καν τον ερχομό του 2020, που μια σειρά από δυσάρεστα γεγονότα και δυσάρεστες εξελίξεις, πληγώνουν τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.
Υπέροχοι άνθρωποι, που από τη μία στιγμή στην άλλη δεν υπάρχουν, κάποιοι βέβαια μέχρι να φύγουν περνούν το δικό τους “Γολγοθά” και μαζί με αυτούς και οι οικογένειές τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Κάθε φορά επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού, ο Θεός όμως είναι αυτός που γνωρίζει καλύτερα από όλους μας, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι, ανώτεροι σε νοημοσύνη από τα άλλα όντα του πλανήτη, αλλά φανερά αδύναμοι.
Ο πόνος και το μαρτύριο συνεχίζει να υπάρχει σε αγαπημένους ανθρώπους της τοπικής μας κοινωνίας και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο πόνος αυτός, είναι αγιάτρευτος.
Μικρή κοινωνία είμαστε, δυστυχώς τα άσχημα νέα κυκλοφορούν και έρχεται και η ψυχοογική μας καταρράκωση. Έχω περάσει κι εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, τα αδέρφια μου δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μας. Κάποιες πληγές είναι σίγουρο ότι δεν κλείνουν, όσος χρόνος κι αν κυλήσει.
Είναι περιπτώσεις που η στενοχώρια είναι τέτοια, που δεν μπορείς ούτε το τηλέφωνο να σηκώσεις και να πεις στον άλλον που υποφέρει ο δικός του άνθρωπος: Τι κάνεις; Τι περιμένεις να σου απαντήσει; Να του πεις δύναμη και κουράγιο; Είναι στιγμές που ακόμα και τα σίδερα λυγίζουν!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δοκιμαζόμαστε με όλα όσα συμβαίνουν; Δεν θέλω να πιστέψω δυσάρεστα νέα που με πληφορούν.
Δεν θέλω και δεν μπορώ να τα πιστέψω, όπως δεν μπορώ να πιστέψω ότι σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη φυγή της αγαπημένης μου μητέρας.
Δε θα μείνει κανείς εδώ. Το ξέρουμε. Κάποια στιγμή όλοι θα αναχωρήσουμε, αλλά όσο πιο αργά, τόσο το καλύτερο.
Δύναμη και κουράγιο εύχομαι σε όλους και όλες εσάς που περνάτε δύσκολα και ιδιαίτερα σε μία οικογένεια που σέβομαι και εκτιμώ!
Σπύρος Πλέουρας
