Με τον δικό του μοναδικό τρόπο σχολίασε ο Γιάννης Αγγελάκας στο facebook τη συναυλία των Λύκων 7 Αυγούστου στο αρχαίο ωδείο της Νικόπολης.
Στα χαλάσματα της αρχαίας Νικόπολης, που απλώνονται λίγο έξω από την Πρέβεζα, περιφερόμασταν με τον φίλο μου τον Σπύρο από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μας γοήτευε να κυκλοφορούμε κι εμείς σαν αρχαία φαντάσματα ανάμεσα στα ψηλά ατρόμητα τείχη και τους χορταριασμένους ναούς της. Η πιο ηδονική στιγμή εκείνων των περιπάτων μας ήταν πάντα η στιγμή που σκαρφαλώναμε την αμπαρωμένη καγκελόπορτα και πατούσαμε παράνομα στο άβατον του αρχαίου ωδείου. Ο χρόνος του έχει φερθεί με ευγένεια κι εύκολα μπορούσαμε να διακτινιστούμε στην εποχή της ακμής του. Ανεβοκατεβαίναμε τις κερκίδες του φωνάζοντας, ψιθυρίζοντας, χειροκροτώντας, μαγεμένοι από την ακουστική του ιερού χώρου. Στεκόμασταν στην ορχήστρα του για να νιώσουμε αυτά που ένιωθαν εκεί οι μουσικοί της εποχής του, θαυμάζαμε την αρχιτεκτονική του, βυθιζόμασταν στη σιωπή του και αρκετές φορές βυθιζόμασταν και στην εύλογη φαντασίωση: “Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσαμε κάποτε να κάνουμε μια συναυλία εδώ μέσα!”. Γνωρίζοντας βέβαια πως κάθε φαντασίωση είναι μια στιγμιαία αυτοϊκανοποίηση που σπανίως ευνοεί την πραγματικότητα
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί χαίρομαι. Γιατί θέλω να ευχαριστήσω τους συνεργάτες μου στην Novel Vox και τα παιδιά της Orangutan Rocks στην Πρέβεζα, που βρήκαν με κόπο και πίστη τον τρόπο να οργανώσουν και να ανακοινώσουν αυτή τη συναυλία των Λύκων σ’ αυτόν τον τόσο μα τόσο αγαπημένο χώρο. Εύχομαι το βράδυ της εβδόμης του Αυγούστου να ανταμώσουμε με παλιούς και καινούργιους φίλους και να ονειρευτούμε για ακόμα μια φορά μαζί την πραγματικότητα.
