Το παρακάτω κείμενο-ευχαριστήριο είναι αναδημοσίευση από το mouekaneentyposi.blogspot.com της Μαρίας Κατσικοβόρδου
Πρώτη Μάρτη η μητέρα μου μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζας. Σπάσιμο ισχίου, κάτι περαστικό ευτυχώς, μια εγχείρηση ρουτίνας από μια ηλικία και μετά – όπως και εμείς μάθαμε. Όχι κάτι δύσκολο. Αλλά και πάλι, το έντονο δίλημμα που αντιμετωπίζει κανείς στην Πρέβεζα, όταν έρχεται αντιμέτωπος με παραμονή στο νοσοκομείο της πόλης είναι, να φύγω ή να μείνω; Να πάω Άρτα; Να πάω Γιάννενα; Σε λίγο θα λέμε ίσως και «να πάω Λευκάδα», αλλά πάντως η σκέψη για παραμονή στο νοσοκομείο Πρέβεζας είναι δύσκολη. Και αυτό γιατί για χρόνια το νοσοκομείο δεν είχε γιατρούς – τα τελευταία 2-3 έχουν έρθει καινούριοι – για χρόνια δεν είχε ούτε καν αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο, πόσο μάλλον χειρούργο ορθοπεδικό. Για χρόνια δεν έχει ανακαινιστεί, όπως και για χρόνια τμήματά του έφτασα σε σημείο να υπολειτουργούν και στωικά να περιμένουν να κλείσει. Προσωπικό και γιατροί με ηθικό χαμηλό και με την αίσθηση έντονα ότι κανείς δεν τους εμπιστεύεται ούτε γάζα να αλλάξουν.
Η απόφαση δύσκολη, από την μια είχαμε να σκεφτούμε την ταλαιπωρία της μεταφοράς της σε ένα άλλο νοσοκομείο σε άλλο νομό, από την άλλη το οικείο περιβάλλον. Οι περισσότερες νοσοκόμες γνωστές, με το μικρό όνομα της γνωρίζαμε. Στα διπλανά δωμάτια ασθενείς γνωστοί, Πρεβεζάνοι, σχεδόν ένιωθες σαν ιδιωτική κλινική. Το διοικητικό προσωπικό γνωστό, πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν με χαμόγελο. Τα παιδιά του ΕΚΑΒ και αυτά με χαμόγελο έσπευσαν να μας βοηθήσουν ό,τι χρειαζόμασταν. Και δεν λέω ότι στα άλλα νοσοκομεία δεν είναι επαγγελματίες και δεν θα μας βοηθούσαν, αλλά να, άλλο να γνωρίζεσαι με κάποιον από πάντα και άλλο να είναι ένα ξένο πρόσωπο σε τόσο δύσκολες στιγμές που βρίσκεσαι σε ένα ψυχρό δωμάτιο ενός θαλάμου, κάπου. Και για εμάς και για την οικογένεια, ήταν αλλιώς 13 μέρες που μείναμε μέσα στο νοσοκομείο και είχαμε όλο γνωστούς γύρω μας και γνώριμο κόσμο και άλλο να βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον ξένο. Και για την μητέρα μου και η ίδια, ένιωθε πιστεύω πιο καλά, με γνωστές κοπέλες γύρω της και με κόσμο, φίλες της εύκολα να μπορούν να την επισκεφθούν και να της κάνουν παρέα. Και για μένα και για τον πατέρα μου που δεν έφυγε από δίπλα της λεπτό, δυο άνθρωποι γνωστοί που μας μιλούσαν στο διάδρομο από ασθενείς και επισκέπτες από διπλανά δωμάτια μας έδιναν κουράγιο. Πρέβεζα είναι η φυσική επιλογή σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά και πάλι έχεις το άγχος του χειρουργείου σε ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη την εποχή της μετά-κρίσης. Φίλοι μας ενθάρρυναν να μείνουμε. Μας είπαν αν ήταν κάτι δύσκολο οι ίδιοι οι γιατρό θα σας έδιωχναν για άλλο νοσοκομείο. Και μείναμε.
Και δεν το μετανιώσαμε. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό εξαιρετικοί! Πήγαν όλα καλά την ημέρα της εγχείρησης. Θα μπορούσαν να μην έχουν πάει. Όχι μόνο Πρέβεζα, αλλά οπουδήποτε. Πήγαν όμως όλα καλά. Και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Και στη συνέχεια είχαμε το μετά. Άλλες οχτώ μέρες μείναμε μέσα στο νοσοκομείο και αυτό ήταν, για εμάς και από όσα καταλαβαίνουμε, το πιο δύσκολο κομμάτι. Και εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο και μέσα από την καρδιά μου «ευχαριστώ» στους γιατρούς της Ορθοπεδικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Πρέβεζας, στον Διευθυντή, στον Επιμελητή Α, στον Αναισθησιολόγο, που τους βλέπαμε να περνάνε από τους θαλάμους τρεις και τέσσερις φορές τη μέρα, κάθε μέρα και βράδυ και να είναι πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση. Και να είναι εκεί και τις πρώτες, πολύ δύσκολες μέρες, μέχρι αργά το βράδυ και για όσο χρειαστεί. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στις νοσοκόμες – και τον έναν νοσοκόμο μας – που έτρεχαν όποτε τις χρειαζόμασταν και που παρά την όποια τους κούραση, παρά τις όποιες ελλειψεις, αμέσως βοηθούσαν όχι μόνο τη μητέρα μου αλλά και εμάς, που ζούσαμε μέσα σε εκείνο το δωμάτιο όλη αυτή την κατάσταση και νιώθαμε ανήμποροι να την βοηθήσουμε στο παραμικρό. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο διοικητικό προσωπικό, που δεν στάθηκε σε γραφειοκρατικά θέματα και που προσπαθούσε με συμπόνια να βοηθήσει. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο ΕΚΑΒ και στο προσωπικό των ασθενοφόρων του νοσοκομείου που έχουν και αυτοί προβλήματα πολλά. Και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Διευθυντή του νοσοκομείου. Πρεβεζάνος, παιδί της πόλης μας, δεν ήταν στο γραφείο του κλεισμένος. Τον έβλεπες στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Ήταν εκεί κοντά στους ασθενείς και στους γιατρούς παρόλο που τα παράπονα ήταν πολλά και που είχαμε κριτική να ασκήσουμε έντονη γα πολλά. Όπως πχ για τις τουαλέτες. Δεν υπήρχαν στα δωμάτια των ασθενών τουαλέτες και οι κοινές της πτέρυγας ήταν απλησίαστες κάποιες στιγμές της ημέρας. Αλλά ίσως αυτό να ήταν το λιγότερο για ένα νοσοκομείο επαρχίας που καλείται να τα βγάλει εις πέρας με υποστελεχομένα τμήματα από γιατρούς και νοσοκόμες. Φαντάζομαι και από έλλειψη βασικών υλικών και φαρμάκων.
Πέρα από τα «ευχαριστώ» πού θέλω να καταλήξω: εν τέλει η απόφασή μας να μείνουμε Πρέβεζα ήταν η σωστή. Για πολλούς λόγους. Και σε αυτό θέλω να μείνω και θέλω να πω ότι το Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζας, όπως και κάθε νοσοκομείο, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από τη κοινωνία μέσα στην οποία βρίσκεται. Το πιο σύγχρονο, το πιο μοντέρνο, το πιο λαμπερό νοσοκομείο αν φτιαχτεί σε μία περιοχή που ο κόσμος δεν το επισκέπτεται, που οι γιατροί δεν το επιλέγουν, τότε σε λίγο μόνο διάστημα θα μαραζώσει. Ένα νοσοκομείο δεν είναι οι τοίχοι και τα μηχανήματα, είναι οι άνθρωποι. Και αν εμείς οι Πρεβεζάνοι επιλέγουμε το νοσοκομείο Πρέβεζας όταν μπορούμε και δεν τρέχουμε σε Άρτα και Γιάννενα, τότε τα στατιστικά του νοσοκομείου θα ανεβαίνουν. Οι αριθμοί δεν θα μπορούν να ξεφύγουν ούτε από τις αναλύσεις του Υπουργείου Υγείας αλλά ούτε και από τις εταιρίες που παρέχουν φάρμακα και εξοπλισμό στα νοσοκομεία. Όλο και θα έρχονται καινούριοι έμπειροι γιατροί και προσωπικό, όλο και περισσότερα φάρμακα θα εχουμε, όλο και πιο σύγχρονα μηχανήματα. Το νοσοκομείο είμαστε εμείς. Γιατροί, προσωπικό, ασθενείς, επισκέπτες και το νοσοκομείο της πόλης μας πρέπει να το στηρίξουμε, πρέπει να το ενισχύσουμε, πρέπει να το προβάλουμε. Πρέπει να απαιτήσουμε την ενίσχυσή του και την αναβάθμισή του γιατί όχι δεν είναι πάντα εύκολο για τον κάθε ένα από εμάς να φύγει και να πάει ούτε στα Γιάννενα ούτε στην Άρτα. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες για πολλούς και διάφορους λόγους. Είναι το Νοσοκομείο της Πρέβεζας, το νοσοκομείου του νομού μας, το νοσοκομείο της πόλης μας και αυτή είναι η επιλογή μας. Είναι το νοσοκομείο αυτό το σπίτι μας, είναι δικό μας.
Η Πρέβεζα αυτή την στιγμή διανύει μία εποχή με έναν Υπουργό από τα μέρη της και έναν Υφυπουργό. Δεν με ενδιαφέρει τί κόμμα είναι. Με ενδιαφέρει να κοιτάξουν την Πρέβεζα και τους Πρεβεζάνους. Και ο Πρωθυπουργός, δεν είναι από πολύ μακρύα, από δίπλα, από την Άρτα είναι. Έχει μάλιστα μείνει κάποια χρόνια στην Πρέβεζα νομίζω, έχει πάει και σχολείο στην πόλη, αν δεν κάνω λάθος. Σε κάθε περίπτωση την ξέρει την περιοχή. Ας έρθει να το δει, ας έρθει να δει πώς ο κόσμος και οι γιατροί τα βγάζουν πέρα εδώ.
Και σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, οι υποψήφιοι μπορούν να προβάλλουν τα θέματα της πόλης μας παραπάνω αντί να προβάλουν υποψηφίους. Να απαιτήσουν, να ζητήσουν, να φέρουν γιατρούς στην πόλη, να προβάλουν το νοσοκομείο σε ιδιωτικές εταιρίες με παρουσιάσεις και οφέλη για αυτές, να ζητήσουν χορηγίες. Και ο Δήμαρχος όμως αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει. Και ο Αντιπεριφεριάρχης. Υπάρχουν εταιρίες που μπορούν να χορηγήσουν σε ένα μικρό νοσοκομείο σαν αυτό της Πρέβεζας είτε πράγματα που θα κάνουν το νοσοκομείο μας πιο θελκτικό για να έρθουν γιατροί σε αυτό – πιο σύγχρονα γραφεία, πιο άνετα δωμάτια εφημερίας, μια μεγαλύτερη καφετέρια, ίσως ακόμα και κάποια συμφωνία με γυμναστήρια ή καταστήματα της πόλης ως κίνητρο να έρθουν στην Πρέβεζα γιατροί. Είτε να επικοινωνήσουν με εταιρίες για να χορηγήσουν …τουαλέτες στους θαλάμους ή ένα ακόμα και ένα βάψιμο και καινούριες πόρτες στις παλιές πτέρυγες.
Αλλά και παροχή wifi να ζητήσω εγώ εδώ. Αν όχι ο Δήμος, μια ιδιωτική εταιρία θα μπορούσε να σπεύσει να χορηγήσει wifi σε όλο το κτίριο και τους θαλάμους, την καλύτερη διαφήμιση θα είχε.
Και κάτι ακόμα, το νοσοκομείο της Πρέβεζας είναι το πιο κοντινό νοσοκομείο στη νατοϊκή βάση FOB του Ακτίου. Η Πρέβεζα είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, ένα μέρος αισθητικής ομορφιάς και ηρεμίας. Θα μπορούσαν να παραχωρηθούν σημεία στην πόλη – το Υπουργείο Άμυνας έχει στην πόλη αρκετά οικόπεδα δικά του- ώστε να γίνουν κέντρα αποθεραπείας τραυμάτων παγκοσμίως σε συνεργασία με το νοσοκομείο Πρέβεζας και μαζί να φέρουν στην πόλη μας γιατρούς, τεχνογνωσία, ιατρικό υλικό, μηχανήματα ιατρικά αλλά και κόσμο και ανάπτυξη.
Μπορούν να γίνουν στην πόλη μας πράγματα. Μπορούμε οι Πρεβεζάνοι να έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής. Μπορούμε να μείνουμε και να ζήσουμε στην πόλη μας έχοντας υπηρεσίες “της πρωτεύουσας”. Χρειάζεται πρωτοβουλία από θεσμικούς φορείς και απαίτηση για το καλύτερο από τους πολίτες. Υπάρχει πάντα κάτι παραπάνω που κάποιος μπορεί να κάνει, χωρίς αυτό απαραίτητα να απαιτεί πολλά χρήματα, μόνο λίγη σκέψη παραπάνω.
Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” και σε πολλούς απο εσάς που θα το διαβάσετε το κείμενο αυτό στην Πρέβεζα, στους Πρεβεζάνους. Ένα μήνα που ήμουν εκεί, ελάχιστα έβγαινα έξω, αλλά είτε στο δρόμο για το νοσοκομείο, είτε μέσα στο ταξί, είτε στο σούπερ μάρκετ, είτε όπου αλλού, οι ευχές σας, μια ερώτηση “πως είναι η Όλγα” και ένα “μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά” ήταν σημαντικά για μένα, ήταν παρηγοριά και ήταν δύναμη. Και αυτή είναι η δύναμη της πολης μας, εμείς οι Πρεβεζάνοι. Σας ευχαριστώ. Υγεια σε όλους και αχρείαστο να είναι το νοσοκομειο μας, όμως μια ζωντανή πόλη έχει ανάγκη ένα ζωηρό νοσοκομείο. Ας προσπαθήσουμε όλοι για το καλύτερο του τόπου μας.
Τμήμα του κειμένου τουίταρε η Μαρία Κατσικοβόρδου και η αλήθεια είναι ότι τράβηξε το ενδιαφέρον του Αμερικανου Πρέσβη.
