Πέμπτη, 28/03/2024 | 18:00

Μια αγωνία μου

630 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 09/04/2019, 6:30 μμ | 0 σχόλια

 

 

 

Τέλος κρίνουμε ότι ο βασικός κανόνας της δημοσιογραφικής δεοντολογίας είναι η διασταύρωση πληροφοριών από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.”

Έτσι τελειώνει η ανακοίνωση του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων του Μουσικού Σχολείου Πρέβεζας ως απάντηση σε δημοσιεύματα που έφεραν τους μαθητές του να παρελαύνουν παρά την αντίθετη βούληση ή μάλλον την απόφαση “κάποιων”, υπαινισσόμενα τους εκπαιδευτικούς. Αυτή η φράση του κειμένου μου προκάλεσε ένα deja vu. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχουν και άλλες παλαιότερες απαντήσεις σε δημοσιεύματα του τοπικού τύπου που να επικαλούνται τη δημοσιογραφική δεοντολογία τουλάχιστον της διασταύρωσης. Δεν είμαι βέβαιος ούτε μπορώ να το ψάξω, όμως το deja vu ήταν τόσο έντονο που ή το σκεφτόμουν ή το έχω συζητήσει επανειλημμένα.

Φαίνεται λοιπόν στο κείμενο της απάντησης πως οι λόγοι ήταν καθαρά πρακτικοί και όχι τιμωρητικοί – πόσο μάλλον αντεθνικοί, αφέθηκε και τέτοιο υπονοούμενο – από την  πλευρά των διδασκόντων για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του Μουσικού Σχολείου Πρέβεζας.

Και γιατί άλλωστε; Υπάρχει κάποια υπόνοια για την παιδαγωγική πληρότητα ή για τα “φρονήματα” των διδασκόντων του Μουσικού Σχολείου της πόλης μας; Τέλος, υπάρχει κάποια υπόνοια ότι η Διεύθυνση του Μουσικού Σχολείου δεν διοικεί σύμφωνα με τις εγκυκλίους του Ελληνικού Κράτους;

Όμως, δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως αρκετοί ντόπιοι δημοσιογράφοι – ευτυχώς όχι όλοι – δεν ακολουθούν κάποιες βασικές δεοντολογικές αρχές του επαγγέλματός τους. Φαίνεται να κυριεύονται από την ανάγκη δημιουργίας εντυπώσεων προς χάριν των κλικ στην καλύτερη περίπτωση, ή στην χειρότερη στρατεύονται. Φαίνεται όμως να στρατεύονται όχι σε πολιτικές απόψεις που γενικά είναι πιο διευρυμένες από τις κομματικές, ούτε καν σε απόψεις κομματικές, αλλά σε κομματικές στρατηγικές ή στρατηγικές παραγόντων. Στρατηγικές, δηλαδή, ισχύος και επιβολής, ενώ η λεγόμενη τέταρτη εξουσία έχει υποχρέωση να ελέγχει, να τιθασεύει… και όχι να υποδαυλίζει και να δυναμιτίζει.

Η δημοσιογραφία, αν σέβεται την υπόστασή της και θέλει να βοηθήσει την πολιτική στο έργο της, οφείλει να μεταβιβάζει προς το κοινό τις διάφορες θέσεις και απόψεις όλων. Φυσικά να παίρνει θέση, όχι όμως να προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις υπέρ ή εναντίον… Στην προκειμένη περίπτωση οι πηχιαίοι τίτλοι των αναρτήσεων της 25ης Μαρτίου για την παρέλαση των μαθητών του Μουσικού Σχολείου έμειναν στην μνήμη, ενώ την απάντηση των διδασκόντων λίγοι θα την διαβάσουν. Είναι άλλου τύπου δημοσιεύματα και στοχεύουν σε άλλου τύπου κοινό… η “εικόνα” έμεινε, η εντύπωση δημιουργήθηκε… και δυστυχώς με θύμα ένα ολόκληρο σχολείο.

Το ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι σοβαρό και γενικότερο της συγκεκριμένης περίπτωσης – για αυτό το ανασύρω. Όπως είπα πρόσφατα σε έναν δημοσιογράφο της μικρής μας πόλης: όλοι άνθρωποι είμαστε… Ήθελα να πω ότι, εξαιρώντας τα μέλη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, όλοι οι υπόλοιποι – ασχολούμενοι με τα κοινά – είναι άνθρωποι με αγωνίες, “θέλω”, ο καθένας με την δική του αίσθηση του τι πρέπει να κάνουμε, τι είναι σωστό κλπ…

Κατά την άποψη μου δεν θα ήταν κακό τις διαφορετικές φωνές – ίσως και κοινωνικά μειοψηφούσες, ίσως και φαινομενικά “παράξενες” – να μην τις παίρνουμε από τα μούτρα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Θεωρώ ότι η απόλυτη ένδειξη εσωστρέφειας και επαρχιωτισμού είναι η προσπάθεια απαξίωσης της διαφορετικής άποψης, όχι με επιχειρήματα, αλλά… γελώντας και φωνασκώντας εναντίον του φυσικού φορέα της διαφορετικής άποψης. Για να το πω πιο απλά, δεν πρόκειται να μας οδηγήσει πουθενά σαν τοπική κοινωνία, αν στην προσπάθειά μας να υποστηρίξουμε τις απόψεις μας για το σωστό και το καλό, καταστήσουμε τον φορέα της διαφορετικής άποψης “τρελό του χωριού”˙ για να μην πω: ας αφήσουμε και τους τρελούς να πουν τη γνώμη τους. Αν γνωρίζαμε το σωστό δεν θα μετρούσαμε ιστορικά τόσες καταρρεύσεις και σαν κοινωνία, αλλά και γενικότερα.

Φωνασκώντας και δείχνοντας με το δάχτυλο, ιδίως όταν μιλάς από καθέδρας, διευκολύνεις, ανοίγεις τον δρόμο στη μελλοντική θυματοποίηση ατόμων ή ομάδων… ίσως το πήγα πολύ μακριά… αλλά έχω κι εγώ τις αγωνίες μου και μια από αυτές είναι ότι ο τόπος δεν έχει την πολυτέλεια να απαξιώνει ανθρώπινο δυναμικό ή ιδέες. Εξάλλου, η χώρα χρεοκόπησε και μαζί της η κοινωνία και δεν μπορεί να πιστεύουμε πως με τα ίδια μυαλά και νοοτροπίες θα αλλάξουμε κάτι.

 

Χρήστος Κοτσίνης, Msc.

Αντιπρόεδρος Επιμελητηρίου Πρέβεζας

Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος, Π. Ε. Πρέβεζας.

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα