Η ταινία που εντυπωσιάζει όπου κι αν προβάλλεται, ακολουθεί 7 διαφορετικούς γατο-χαρακτήρες στις περιπλανήσεις τους στα σοκάκια, τις αγορές, το λιμάνι, τις ταράτσες, στην Κωνσταντινούπολη και τον Βόσπορο. Μέσα από τις ιστορίες αυτών των εντελώς διαφορετικών 7 γάτο-προσωπικοτήτων, αλλά και των ανθρώπων που έρχονται σε επαφή μαζί τους, «Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης» σκιαγραφούν ένα κοντινό, γεμάτο ζεστασιά πορτραίτο της Πόλης.
Πρωταγωνιστούν …οι γάτες :
1. Bengu – Η ερωμένη
2. Aslan Parcasi – Ο κυνηγός
3. Psikopat – Η ψυχοπαθής
4. Duman – Ο τζέντλεμαν
5. Deniz – Ο υπέρ-κοινωνικός
6. Sari – Η καταφερτζού
7. Gamsiz – Ο «παίχτης»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
«Στην Κωνσταντινούπολη η γάτα είναι κάτι περισσότερο από γάτα.
Ενσαρκώνει το χάος, την κουλτούρα, και την μοναδικότητα που είναι η καρδιά της Πόλης» Y. Barlas
Η σκηνοθέτις Ceyda Torun μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 1980, όταν η πόλη ήταν το επίκεντρο μιας χώρας που ετοιμαζόταν να μπει στην παγκοσμιοποίηση. Εκείνον τον καιρό ο πληθυσμός της ήταν μόλις τέσσερα εκατομμύρια, ενώ σήμερα προσεγγίζει τα είκοσι, με τα όρια της πόλης να διευρύνονται συνεχώς. Εκτός από αυτόν τον τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό, εδώ και χιλιάδες χρόνια κάνει αίσθηση στην πόλη ένας μεγάλος πληθυσμός γατών, που – όπως ο ανθρώπινος πληθυσμός – έχει καταγωγή από διάφορα μέρη, όμως έχει μια αστική εμπειρία εντελώς διαφορετική από εκείνη που έχουν οι άνθρωποι.
Όταν αρχικά συνέλαβαν την ιδέα της ταινίας, αυτό που προσέλκυσε τους δημιουργούς ήταν ο μοναδικός τρόπος που οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν τις γάτες στην Κωνσταντινούπολη, όχι πολύ διαφορετικός από αυτόν που οι Ινδοί αντιμετωπίζουν τις αγελάδες.
Για τον κατά κύριο λόγο μουσουλμανικό πληθυσμό οι γάτες έχουν μια αύρα αγιοσύνης, για την οποία γίνεται συχνά αναφορά σε ιστορίες σχετικές με τον προφήτη Μωάμεθ.
Ο τρόπος αντιμετώπισης των γατών είναι πολύ διαφορετικός από τον κάπως αποστειρωμένο τρόπο αντιμετώπισής τους στην Ευρώπη και την Αμερική ή την αδιαφορία για το θέμα στις αραβικές και ασιατικές χώρες. Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης αντιμετωπίζουν τις γάτες σε κοινωνικό επίπεδο, όπου εκείνες απολαμβάνουν μεν την φροντίδα, αλλά ταυτόχρονα διατηρούν την ανεξαρτησία τους. Αυτή η τακτική προσφέρει έναν διαφορετικό τρόπο κατανόησης της ίδιας της ζωής.
Η σκηνοθέτις Τσεϊντα Τορούν (Ceyda Torun) και ο διευθυντής φωτογραφίας Τσάρλυ Βούπερμαν (Charlie Wuppermann) ταξίδεψαν στην Κωνσταντινούπολη για να κινηματογραφήσουν τις γάτες οι ίδιοι, xωρίς να γνωρίζουν αν θα καταφέρουν να απαθανατίσουν την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι γάτα στην Κωνσταντινούπολη.
Μαζί με συνεργάτες που έκαναν έρευνα τοπικά, μάζεψαν ιστορίες και αναζήτησαν ανθρώπους που έμοιαζε να έχουν εκτεταμένη επαφή με τις γάτες της γειτονιάς τους και γνώριζαν ποιες είναι οι κυρίαρχες προσωπικότητες, ποιο είναι παιδί ποιας, ποια γάτα κλέβει τον ψαρά και ποια μπαίνει στο σπίτι της γειτόνισσας κρυφά. Οι ιστορίες που άκουσαν τους κίνησαν περαιτέρω το ενδιαφέρον να κινηματογραφήσουν αυτά τα μοναδικά ζώα σε δράση.
Στην προσπάθειά τους να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται στις γάτες, οι δημιουργοί της ταινίας πειραματίστηκαν και σχεδίασαν διάφορες «γατο-κάμερες» και με αυτές ακολούθησαν τις γάτες σε σκοτεινά σοκάκια κι έρημα υπόγεια, πέταξαν drones πάνω από τις στέγες της πόλης και πήραν τις γάτες στο κατόπι για να αποκτήσουν την οπτική τους όταν περιδιαβαίνουν την πόλη.
Χρειάστηκε μεγάλη αφοσίωση. Έπρεπε να επιστρέφουν κάθε μέρα και να κινηματογραφούν τις ίδιες γάτες και τους μοναδικούς τους χαρακτήρες, καθώς και την αλληλεπίδρασή τους με τις κοινότητες στις οποίες κατοικούν.
Μετά από περίπου δύο μήνες γυρισμάτων η Τορούν και ο μοντέρ Μο Στόμπε άρχισαν να δίνουν μορφή στην ιστορία της κάθε γάτας ξεχωριστά, προσπαθώντας να εντοπίσουν την διαφορετικότητά τους και να τις αφήσουν να «διηγηθούν» τις ιστορίες τους.
Ο σκοπός ήταν μέσα από επιλεγμένες γατο–ιστορίες, να δημιουργήσουν μια στοχαστική ταινία με θέμα την αγάπη, την απώλεια, την χαρά , την μοναξιά και την συντροφικότητα.
Η σκηνοθέτις Τσεϊντα Τορούν λέει χαρακτηριστικά: «Συνειδητοποίησα ότι η δική μου ιστορία στο παρελθόν με τις γάτες στην Κωνσταντινούπολη, δεν ήταν αποκλειστικά δική μου, αλλά όποιος είχε αφεθεί να αναπτύξει μια ουσιαστική σχέση με αυτά τα πλάσματα είχε καταλήξει να βιώνει την ζωή διαφορετικά. Αυτή η αλλαγή στην οπτική της ζωής διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά ο παράγοντας που είναι κοινός σε όλους είναι ότι αυτή η διαφορά προκύπτει από την συνύπαρξη με ένα ζώο που έχει χάρη, πνεύμα και είναι αυτάρκες.
