Η ιστορία είναι αρκετά απλή και εύκολα αναγνωρίσιμη. Βλέπουμε την ενηλικίωση της «επαναστάτριας» Christine – και αυτοεπονομαζόμενης- Lady Bird στο τελευταίο έτος του σχολείου και πριν φύγει για το πανεπιστήμιο. Παρακολουθούμε τη σύγκρουση με τη μητέρα της και τη σχέση με τον πατέρα της, τους φίλους της και τα αγόρια.
Μπορεί η αφήγηση να μην είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη και να γίνεται αρκετά προβλέψιμη σε κάποια σημεία, αλλά παρουσιάζεται με τέτοια ειλικρίνεια που είναι αδύνατον να της αντισταθείς. Η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτοβιογραφική, είναι όμως επηρεασμένη από τη ζωή της Gerwig και αυτός είναι ίσως ένας λόγος που έχει μεταφερθεί με τόση τρυφερότητα στη μεγάλη οθόνη.
Το πρώτο μισάωρο της ταινίας είναι σκηνοθετικά αξιοθαύμαστο• κάτι που περιμένεις από βετεράνους σκηνοθέτες κι όχι από μια πρωτοεμφανιζόμενη. Σε βομβαρδίζει με πληροφορίες για τους χαρακτήρες, αλλά γίνεται με τόση επιτυχία που νομίζεις ότι είχες μια ολόκληρη σεζόν τηλεοπτικής σειράς για να δεθείς μαζί τους.
Ό,τι χάνει η ταινία σε πρωτοτυπία, το κερδίζει σε συναίσθημα και θαλπωρή. Μπορεί τελικά να μην έχουμε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά σίγουρα δεν θα χάσεις το χρόνο σου με το Lady Bird.
