Ένα από τα βασικά που οφείλουν να μας διδάξουν τα χρόνια των μνημονίων σ’ αυτή τη χώρα, είναι η αλληλεγγύη και η στήριξη στο συνάνθρωπό μας. Αυτές τις όντως δύσκολες εποχές κάποιοι υποφέρουν περισσσότερο και βέβαια όταν μιλάμε για άπορες οικογένειες, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πόσο ακόμα πιο σκληρές είναι οι καταστάσεις και σε τέτοιες καταστάσεις οι φορείς πρέπει να δείχνουν το δρόμο, λειτουργώντας ως υποστηρικτές, εμφανίζοντας ανθρώπινο πρόσωπο και όχι το σκληρό, το αδιάλλακτο και το κυνικό. Αυτό οφείλει να πράξει η δημοτική αρχή Πρέβεζας του κ. Μπαίλη στηρίζοντας την άπορη οικογένεια και όχι πετώντας την στο δρόμο.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Mypreveza.gr Πίσω από την ξύλινη πόρτα αυτού του σπιτιού επί της Οδού Πολυτεχνείου, ένας συμπολίτης μας ο Γιώργος Τσούτσης προσπαθεί για πάνω από 11 χρόνια να συντηρήσει την 6μελή οικογένεια του.
Νοίκιασε αυτό το σπίτι, όταν ζούσε η ιδιοκτήτρια του, η οποία φεύγοντας από τη ζωή κληροδότησε το οίκημα αυτό στο Δήμο της Πρέβεζας με την προϋπόθεση να δημιουργηθεί ένας χώρος για παιδιά.
Η προηγούμενη Δημοτική Αρχή ( του κ. Μιλτιάδη Κλάπα) αντιλαμβανόμενη τις δυσκολίες με τις οποίες αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει μαζί με τη σύζυγο του, τα 4 παιδιά τους και εφόσον δεν είχε σκοπό να αξιοποιήσει το συγκεκριμένο ακίνητο του επέτρεψε να διαμένει σε αυτό.
Πέρασαν κάποια χρόνια στα οποία η 6μελής οικογένεια του Γιώργου Τσούτση, ζούσε στο σπίτι αυτό με την μία καμαρούλα, το σαλόνι, την κουζίνα και μια ηλεκτρική σόμπα για θέρμανση, δίνοντας τον δικό του αγώνα να μεγαλώσει τα 4 παιδιά του, να τα μορφώσει και να τα βγάλει στην κοινωνία αξιοπρεπείς και τίμιους ανθρώπους.
Ώσπου μια μέρα, η Δημοτική Αρχή άλλαξε και τότε ο εφιάλτης της οικογένειας αυτής ξεκίνησε. Η Δημοτική Αρχή του κ. Μπαϊλη εδώ και 4 περίπου χρόνια έχει ξεκινήσει έναν ανελέητο πόλεμο, απέναντι στην οικογένεια αυτή, έναν πόλεμο που την ένταση του δεν τη χωρά ανθρώπινος νους. Ένα ωραίο πρωί και χωρίς να έχει έχει εξασφαλίσει μια εναλλακτική στέγη , αδιαφορώντας πλήρως αν οι 2 γονείς και 4 παιδιά τους μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο, ο Δήμος Πρέβεζας ξεκίνησε νομικές διαδικασίες για να τους πετάξει έξω από αυτό το σπίτι.
Ο Γιώργος και η οικογένεια του με μοναδικό τους όπλο την αξιοπρέπεια και το ένστικτο της επιβίωσης αντιστάθηκαν. Έτσι και αλλιώς δεν είχε κάτι να χάσει, έτσι και αλλιώς, αν ο Δήμος ολοκλήρωνε το απάνθρωπο σχέδιο του θα έμενε στο δρόμο … Όσο ο Γιώργος αντιστέκονταν, τόσο μεγάλωνε ο εφιάλτης, τόσο δυνάμωνε η ένταση που ο Δήμος τον κυνηγούσε…
Ο μικρός Βαγγέλης, ο βενιαμίν της οικογένειας του Γιώργου Τσούτση από τότε που θυμάται τον εαυτό του, γνώρισε το ανάλγητο πρόσωπο της εξουσίας, αυτό που φορά τη μάσκα της καλοσύνης και της ευπρέπειας, σου χτυπά τη πλάτη, σου υπόσχεται και μετά σε ξεχνά, δε σε ξέρει, δε θυμάται το όνομα σου … Ακούει τη λέξη Δήμος και τρομάζει, ξέρει πως αυτός μπορεί να τον βγάλει στο δρόμο, να μην έχει που να κοιμηθεί το βράδυ… Τρομάζει μήπως σε δύο μέρες από σήμερα, αν δεν φύγει από αυτό το σπίτι, ο Δήμος θα του στείλει την αστυνομία για να του αδειάσει τη γωνιά… Τρομάζει μήπως σε δύο μέρες δεν θα έχει τη δυνατότητα να παίξει με τη ξεφτισμένη του μπάλα ποδόσφαιρο στην μικρή αυλή αυτού του σπιτιού…
Και εδώ έρχονται οι δικές μας ευθύνες … Τι θα πούμε στον μικρό Βαγγέλη κοιτώντας τον στα μάτια μετά από δύο ημέρες; Θα επιτρέψουμε η παιδική ψυχή του μικρού Βαγγέλη να ζήσει τον εφιάλτη της έξωσης;
Η Οικογένεια του Γιώργου Τσούτση, είναι μία από τις πολλές οικογένειες που δίνουν τη μάχη με τη δύσκολη καθημερινότητα, η Οικογένεια του Γιώργου Τσούτση, δεν ψάχνει για ελεημοσύνη, το μόνο που ζητά είναι αξιοπρέπεια!
