Τρίτη, 19/03/2024 | 13:31

“Against All Odds” του Σπύρου Πλέουρα

1854 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 30/10/2017, 2:43 πμ | 0 σχόλια

 

 

Είναι σαν τις ώρες που επιλέγουν να κάνουν την εμφάνισή τους, στοιχεία και πλάσματα που ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμα πιο ελάχιστοι μπορούν να νιώσουν. Σαν μια παρέα άγριων ζώων που βρίσκουν το σκοτάδι για να κάνουν την εμφάνισή τους, μη αντέχοντας να συναντήσουν ανθρώπους στο φως της ημέρας, έτσι ξεπηδούν ιδέες και τέτοια κείμενα χρόνια τώρα και στην έντυπη και στη διαδικτυακή ΤΟΜΗ στην ενημέρωση. Οι ανάσες του Νοέμβρη του 2017, φτάνουν μέχρι το παράθυρο που σε λίγο θα έχει κάτι από τα χνώτα του. μια ταινία ή ένα τραγούδι όπως το  “Against All Odds” με τον Φίλ Κόλινς να το ερμηνεύει, είναι αρκετό, για να γίνει η μετάβαση σε μια άλλη “(εντελώς διαφορετική από πάσης απόψεως) εποχή και η επιστροφή στο σήμερα, να μην είναι και η καλύτερη επιλογή, πιθανότατα βέβαια δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι. Κάπου στην Ελλάδα είμαστε, στην Ήπειρο, ή στο νομό Πρέβεζας, για λίγες στιγμές γεμάτες φθινοπωρινή μελαγχολία, αλλά παράλληλα και ελπίδα ότι θα βγούμε στο ξέφωτο και ότι τελικά, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, είναι το επόμενο λιμάνι, που τραγούδάει  κι ο Παύλος. Τη “Σπασμένη Πολυθρόνα”

 

που Παύλος Παυλίδης και Γιάννης Αγγελάκας, τραγούδησαν μαζί σε κείνη τη συναυλία που απολαύσαμε τον Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Έχει  περάσει μικρό χρονικό διάστημα από τις ανάσες σε Βενετία-Μιλάνο και η καταδρομική… ομάδα, κάτι κανονίζει για Βιέννη τον Δεκέμβρη. Όταν μαζί με τη σκέψη ταξιδεύει και το βλέμμα και όλες οι αισθήσεις, τότε η ακινησία γνωρίζει πανωλεθρία. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, έχουν γίνει μια σειρά από θαύματα στην παγκόσμια ιστορία, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες ζουν ακόμα στιγμές που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, έχουν γίνει μεγάλες και θαυμαστές εκπλήξεις. Άλλωστε η ίδια η ζωή το φροντίζει αυτό, είτε με ευχάριστες είτε με δυσάρεστες εκπλήξεις. Κι ο χρόνος απίστευτα προκλητικός, δεν κάνει ούτε μία στάση, ποτέ δεν έκανε, ούτε ένα διάλλειμα ρε φίλε, τίποτα. Μεγάλη νίκη, να μπορείς είτε να τον προσπερνάς είτε να τον αφήνεις πίσω, έστω για λίγο. Παίζω με το γιό μου που είναι 3 ετών και κάτι μήνες και καταλαβαίνω το μέγεθος της υπέρτατης αγάπης. Αγάπη, μια λεξούλα, που τόσο μεγάλη κατάχρηση της έχει γίνει. Αν δεν μπορέσεις να αγαπήσεις όμως τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους και δεν ξέρω αν πράγματι υπάρχει ή κρύβεται κάπου το τυχερό μας αστέρι. Ξέρω πολύ καλά όμως ότι υπάρχουν τα καλά μας πνεύματα, αυτά που μας ακολουθούν, δεν τα βλέπουμε, αλλά υπάρχουν. Κάθε εποχή έχει τα καλά της και παντού είναι ωραία αρκεί να ξέρεις να τη ζεις, αλλά σίγουρα κάπου αλλού είναι λιγότερο ωραία, όπως και κάπου αλλού, είναι σίγουρα πιο ωραία. Σημασία έχει το ταξίδι κι ας έχει και κάποιες παύσεις, στάσεις, χαρακτηρίστε όπως θέλετε τις στιγμούλες που χρειάζεστε για να σταθμίσετε, γεγονότα, καταστάσεις, πρόσωπα κλπ. Η ακινησία είναι θάνατος των ονείρων, της θετικής σκέψης. Είναι εχθρός της πηγής που αναβλύζει η ελπίδα και αναπνέουν τα όνειρα, ακόμα κι αυτά που είναι ενάντια σε κάθε πιθανότητα. Η ομηρία σε οτιδήποτε είναι ότι χειρότερο, πόσο μάλλον αν έχεις αφεθεί για μια συνάντηση και βρεθείς φυλακισμένος. Φρόντισε να υπάρχει πάντα το παράθυρο για να μπορείς να το … “σκάσεις” είτε για λίγο, είτε για πολύ. Η συντροφικότητα και η αγάπη δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την εγωπάθεια, τον ατομισμό και την πλεονεξία, αυτό δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει. Νοέμβρης είναι και μέσω διαδικτύου ίσως ένα ακόμα κειμενάκι μου διαβαστεί από ανθρώπους που ζουν κάπου αλλού, σε ανθρώπους που ορισμένες φορές η Πρέβεζα, να τους είναι μια τόσο μακρινή πόλη, όσο και σε μένα. Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα ξαναζήσουμε, άλλωστε η ζωή ξέρει, αυτό που δεν ξέρω είναι αν πρέπει να την εμπιστευόμαστε… Να προσέχετε τους εαυτούς σας, τους δίπλα σας, αλλά και τους γύρω σας… Καλή αντάμωση…  <3

 

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα