Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα κείμενα, είτε στη διαδικτυακή μας έκδοση, είτε στην έντυπη έκδοση, ειδικά αυτή την εποχή του χρόνου, θέλουν να φωνάξουν κάτι εντελώς από την ευχή “Καλό χειμώνα” την οποία και απεχθάνομαι και δε δέχομαι με τίποτα. Είναι νωρίς για να ξεκινήσουν εκείνες οι χειμωνιάτικες κινήσεις και σκέψεις, που σε βάζουν σε ένα καλούπι. Σπιτάκι, τσαγάκι και τα σχετικά, μπρρρ, εικόνες που με κάνουν να ανατριχιάζω. Και στο σπιτάκι σου, θα κλειστείς και με καλή παρέα, θα περάσεις καλά, αλλά διάολε, έχουμε ακόμα μέρες, να απολαύσουμε τη θάλασσα στα καλύτερά της και να πάρουμε θετική ενέργεια και ψυχικές δυνάμεις από το μεγαλείο της φύσης, για τη δύσκολη συνέχεια. Οι… πιο έμπειροι προβλέπουν ότι ο χειμώνας που θα έρθει, θα είναι βαρύς και ασήκωτος. Ευτυχώς στο δικό μας παράξενο κόσμο μεριμνούμε, να είναι τουλάχιστον πολύχρωμος, με πολλά γέλια και πολλά χαμόγελα. Είναι όμως νωρίς να μιλάμε για χειμώνα, έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω εγώ. Ημερολογιακά το καλοκαίρι θα έχει αναχωρήσει σε λίγο και μαζί του, μια σειρά, από γεγονότα, καταστάσεις, πρόσωπα, πράγματα, που είδαμε αλλά και που δεν είδαμε. Είναι κάπως φιλοσοφημένα, βαλμένα από τη φύση και από το Θεό, στη θέση τους, μια σειρά, από γεγονότα και καταστάσεις. Ακόμα κι λες “Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι” ακόμα και τότε, σαν να τα σμπρώχνει μια αόρατη δύναμη. Πότε γλυκά, πότε ορμητικά. Ένα editorial χωρίς…πυξίδα, κάνει ξανά την εμφάνισή του και στο διαδίκτυο κι εγώ κάπου στη μέση, να προσπαθώ ως μονίμως άτακτος, να βάλω σε μια τάξη, ιδέες, σκέψεις, όνειρα και επιθυμίες. Όπως πάντα, χωρίς καμία τύχη και βέβαια χωρίς επιτυχία. Μπορεί να προγραμματίζω ως Αιγόκερως για δουλειές, για εκδηλώσεις κλπ, με τίποτα όμως δεν μπορώ να προγραμματίσω στη ζωή μου, ζητήματα. Απλά γίνονται και ίσως στην τελική αυτό να έχει και μεγαλύτερη αξία. αλλιώς υπολογίζεις μια σειρά από ζητήματα, αλλιώς έρχονται. Άλλοτε σκορπούν λύπη κι άλλοτε χαρά. Άλλοτε θλίψη κι άλλοτε ενθουσιασμό. Έτσι είναι η ζωή που κυλάει σαν αεράκι κι ο χρόνος παραμένει κυνικός, αυστηρός και αδίστακτος σε ορισμένες των περιπτώσεων. Έτσι είναι κι ο χρόνος, έτσι ήμαστε κι εμείς, που προσπαθούμε να βάλουμε φρένο και να κρατήσουμε πρόσωπα, στιγμές, εικόνες σαν ένα φυλαχτό, στην καρδιά και τη σκέψη. Είναι δύσκολο, αλλά ως άνθρωποι, προσπαθούμε. Ο Αύγουστος φεύγει, ο ήλιος όμως εύχομαι να μας έχει κάνει αρμένικη βίζιτα, έστω με κάποιες μικρές παρενθέσεις. Ακόμα και μέσα στον Σεπτέμβρη μας περιμένει μια συναυλία στην αγαπημένη μου Πάτρα, ο Γιάννης Αγγελάκας και η 100 βαθμοί κελσίου, η μπάντα του, θα είναι εκεί. Έτσι κι αλλιώς η Πάτρα, είναι πολύ αγαπημένη, ευκαιρία 20 του μήνα, να πάμε και μια βόλτα εκεί. Και τώρα το φθινόπωρο, μην αρχίσετε τα “Ο Χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μου” δεν βγάζουν πουθενά αυτά. Σας εύχομαι ο Αύγουστος του 2017, όχι μόνο να περάσει τις 31, αλλά να φτάσουμε να μιλάμε και για 62 ή 70 Αυγούστου. Σκεφτόμαστε μόνο θετικά, όπως πάντα, μαχόμαστε, διεκδικούμε, αντέχουμε, συνεχίζουμε. Καλή τύχη αδέρφια, καλή αντάμωση…
