Πέμπτη, 28/03/2024 | 17:46

«Ενας γιατρός πεινάει» Ιστορικό Χρονογράφημα του Δρ. Χαράλαμπου Γκούβα (*)

715 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 16/02/2017, 10:31 μμ | 0 σχόλια

Ολα τα επαγγέλματα έχουν τις ιδιομορφίες τους. Δυσκολίες, εκπλήξεις, σπάνια περιστατικά, συγκινητικές στιγμές, κινδύνους, τυχερά, κλπ. Το παράξενο είναι ότι λίγοι εκπρόσωποι επαγγελμάτων εκδίδουν απομνημονεύματα. Συνήθως εκδίδουν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί, οι καλλιτέχνες. Από τα υπόλοιπα επαγγέλματα μόνο οι γιατροί εκδίδουν απομνημονεύματα. Οι άλλοι σχεδόν ποτέ. Δεν θα δείτε σχεδόν ποτέ απομνημονεύματα δικηγόρου, μηχανικού, εμπόρου, εκπαιδευτικού, κρεοπώλη, ταξιτζή, κλπ. Δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε, αλλά δύο εκδοχές είναι ότι δεν έχουν τίποτε να γράψουν, ή «κρατάνε καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα» όπως άδει και η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου.


Εν πάσει περιπτώσει, δεν είμαι ακόμα συνταξιούχος γιά να εκδόσω απομνημονεύματα, αλλά επειδή έκλεισα ήδη 35 χρόνια εργαζόμενος- χρειάζομαι άλλα 5 χρόνια γιά σύνταξη, «τοις τροϊκανοίς τοις ρήμασι πειθόμενοι»- άρχισα ήδη στάγδην να τα «βγάζω στή φόρα» υπό μορφήν χρονογραφημάτων. Αυτό κάνουν και οι μυστικές υπηρεσίες CIA, Intelligence Service, EYΠ, FSB, KGB, ανακοινώνουν στα 30 χρόνια όσα έγγραφα τους συμφέρουν στούς ιστορικούς.


Είμαστε στό έτος 1984. Το Πασόκ κυβερνάει και αρχίζουν οι διορισμοί (εμφανείς) και τα δάνεια (απόρρητα και αφανή). Εγώ αναμένω τη σειρά μου γιά να κάνω ειδικότητα Χειρουργικής στην Αθήνα, στο ΚΑΤ. Θα περίμενα κάπου 6 μήνες. Ξαφνικά δέχομαι ένα τηλέφωνο από άγνωστο κύριο εκ Πρεβέζης. «Κύριε Γκούβα είμαι αυτός, υπάλληλος του Νοσοκομείου Πρέβεζας. Βρήκα το όνομά σας από τη λίστα του Υπουργείου. Δεν βρίσκουμε γιατρούς. Θα σας ενδιέφερε να κάνετε τον ένα χρόνο ειδικότητα εδώ? Σας έχω δωρεάν δωμάτιο να μείνετε, δωρεάν φαγητό και θα κάνετε και τα μπάνια σας». Του λέω: «Χμ…. ενδιαφέρον φαίνεται». Τελικά είπα το ναί.


Τότε δεν υπήρχε ΕΣΥ, έγινε το 1986. Οι συμβασιούχοι ιατροί κάποιων ειδικοτήτων εμφανίζονταν το πρωί λίγες ώρες και μετά, εξαφανιζόλ. Ολη τη «λάντζα» από 13.00 έως 08.00 της επομένης μέρας «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» την διεκπεραίωνε ΕΝΑΣ ειδικευόμενος με 3 νοσοκόμες οκταώρου απασχολήσεως. Εννοείται βέβαια, ότι μετά από κάποιες ώρες αυτός «σέρνονταν» από την κούραση και την αϋπνία. Τροχαία ατυχήματα, εμφράγματα, πνευμονικά οιδήματα, αλλεργικά σόκ, ναρκομανείς, ρινορραγίες, τσιμπήματα φιδιών, χειρουργικά περιστατικά, απόπειρες και αυτοκτονίες, ανυπαρξία μηχανημάτων και εργαστηρίων, αεροδιακομιδές με ελικόπτερα και ασθενοφόρα, κλπ, κλπ, όλα ΕΝΑΣ!


Σαν να μήν έφτανε αυτό, ανέκυψε και πρόβλημα φαγητού. Το μεσημεριανό γεύμα ήταν «κουτσά στραβά» κάπως υποφερτό. Το βραδινό όμως ήταν πάντα πατάτες φούρνου με ρίγανη ή πατάτες «μπλούμ» με ένα γιαουρτάκι, και η πείνα πήγαινε σύννεφο!!! Όπως στό στρατό. Γι αυτό και οι στρατιωτικοί εφηύραν τη βραδινή έξοδο, γιά να τρώνε οι φαντάροι σε ταβέρνες! Ετσι εξασφάλισαν κονδύλια γιά να συνταξιοδοτούνται στά 42. Ετσι, δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχε ντελίβερι, κάπου κάπου στέλναμε τον νοσοκόμο τραυματιοφορέα με το «παπί»να φέρει 10 σουβλάκια με πολλά ψωμιά, αλλά αυτό είχε οικονομικό αντίκτυπο. Ο μισθός ήταν 60.000 δρχ, δηλαδή κάτω από 200 Euro, και θα έπρεπε να καταναλώνουμε σε βραδινό 15.000-20.000 δρχ το μήνα. Ετσι, ανέλαβα δράση, μιά και οι προηγούμενοι και οι τότε συνάδελφοι πάντα «κρύβονταν στα ντουλάπια», να λύσω το πρόβλημα. Απευθύνθηκα προφορικά και γραπτά στην τότε Διοικητική Διευθύντρια γιά το θέμα του βραδινού φαγητού και η απάντηση ήταν «κυριε Γκούβα λυπάμαι αλλά το κονδύλιο του Υπουργείου είναι μόνο γιά πατάτες μπλούμ και ένα γιαουρτάκι». Βέβαια στό Νοσοκομείο είχαν διορισθεί 15 κηπουροί, 15 θυρωροί, κλπ, αλλά το βραδυνό δείπνο γιά τον ειδικευόμενο ΔΕΝ φέρνει ψήφους….


Ετσι αρχισα να ψάχνω εφικτές λύσεις διά της πλαγίας οδού. Στο μεταξύ η πείνα μας θέριζε, και «είχαμε τσακίσει» τα τσίπς, τα μπισκότα και τις σοκολάτες στό κυλικείο. Αυτό όμως δεν ήταν λύση. Η πρώτη ευκαιρία λύσης μου δόθηκε σύντομα. «Κάθε Τρίτη και Πέμπτη κ. Γκούβα, διορίζεσαι Επιτροπή παραλαβής Τροφίμων». Μάλιστα! Πάω και τί να δώ? Αλλοιωμένα κοτόπουλα ημερών, πατάτες πράσινες με φύτρα σολανίνης, τραπεζοκόμες να «βουτάνε τενεκέδες λάδι» γιά το σπίτι κλπ. Αυτό ήταν: Κράπ έκθεση: «Ο σημερινός έλεγχος τροφίμων έδειξε ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΤΑ ΕΞΗΣ……….Συνιστάται επιστροφή». Εγινε ο χαμός. Κινητοποιήθηκε το Σύμπαν. Διευθυντές, Προμηθευτές, Πρόεδρος ΔΣ Πασόκ, απειλές, διαμαρτυρίες, κλπ. Λίγο κράτησε όμως. Εφαγα Σούτ! Μετά τη δεύτερη «ακαταλληλότητα» τροφίμων εξήλθα της Επιτροπής. Προφανώς έβαλαν κάποιον άλλο ελεγκτή πιό «συνεργάσιμο», κοινώς «φλώρο».


Ετσι άρχισα να σκέφτομαι άλλη μέθοδο γιά την εξασφάλιση ποιοτικού δείπνου. Την εποχή εκείνη μή υπάρχοντος του ΕΣΥ, το Νοσοκομείο βασικά λειτουργούσε ως γηροκομείο. Μιά γιαγιά που τα παιδιά έλλειπαν στήν Αθήνα, τη «βόλευαν», την «πάρκαραν» οι συγγενείς γιά 2-3 μήνες στο Νοσοκομείο Πρέβεζας, πιθανώς διά της γνωστής μεθόδου των αντισταθμιστικών οφειλών, γνωριμίες, κλπ. Ε, λογικό ήταν κάπου κάπου απεβίωνε και κάποιος ηλικιωμένος, και συνήθως οι θάνατοι επήρχοντο εν νυκτί. Και φυσικά ο εφημερεύων ιατρός υπέγραφε το πιστοποιητικό θανάτου. Ομως, μετά τις δύο το μεσημέρι δεν υπήρχαν διοικητικές υπηρεσίες γιά να θεωρήσουν το γνήσιο της υπογραφής, οπότε οι συγγενείς και το γραφείο κηδειών απαγορεύονταν να παραλάβει τον θανόντα, ο οποίος «διανυκτέρευε» υποχρεωτικά στο ψυγείο. Διαμαρτυρίες, γκρίνια και εάν τύχαινε να είναι ο νεκρός ROMA, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας. Ολη τη νύκτα 200 άτομα ROMA κατασκήνωναν και ούρλιαζαν ψέλλοντας την …. 25η Συμφωνία του Μπετόβεν στον κήπο και τους διαδρόμους. Εικόνα Βιετνάμ!!! Αυτό είναι λέω! Βρήκα τη λύση!!!!!


Πλησιάζω έναν συγγενή θανόντος, ώρα 3 τη νύχτα!!!.
  • Δεν μού λές? Θέλεις να παραλάβεις τώρα τον πατέρα σου? Εγώ υπέγραψα!
  • Αν θέλω λέει!
  • Θα είσαι εχέμυθος όμως έτσι?
  • Εννοείται γιατρέ μου. Μεταξύ μας.
  • Λοιπόν χρειάζεται θεώρηση υπογραφής. Και το κάνει η Διευθύντρια Διοικητικού.
  • Και τί πρέπει να κάνω?
  • Κοίτα. Πάρε το τηλέφωνό της. Εάν σε ρωτήσουν θα πείς το βρήκα στόν κατάλογο. Πάρτην τηλέφωνο από θάλαμο, και αρχικά ευγενικά παρακάλεσέ την να έρθει νύχτα να υπογράψει. Αν αρνηθεί ρίξε μπινελίκια και απείλησε με κάψιμο του αυτοκινήτου της….. Και εχεμύθεια έτσι?
  • Εγινε γιατρέ. Εφυγα.


Τα τηλεφωνήματα είχαν περίπου αυτό το στύλ.
  • Ντρρρρίιιιιν. Ορίστε
  • Καλησπέρα σας. Είμαι ο Τάδε. Πέθανε η μητέρα μου στό Νοσοκομείο.
  • Συλλυπητήρια. Και γιατί με ξυπνάτε εμένα? ΔΕΝ είμαι γιατρός.
  • Να έρθετε να υπογράψετε το πιστοποιητικό θανάτου γιά να την πάμε στό χωριό.
  • ΔΕΝ γίνεται τώρα. Το πρωί μετά τις 8.
  • Τώρα θα ρθείς κυρά μου. Είσαι υποχρεωμένη…
  • Ξεχάστε το.
  • Τι θές τώρα? Να βρείς το Γιώτα Χί καμμένο?
Οπότε δεν πήγαινε άλλο η συνομιλία και η Διευθύντρια ξύπναγε άγρια μεσάνυχτα και πήγαινε να υπογράψει…


Το πείραμα έγινε 3-4 φορές. Μετά πάω στό γραφείο της Διευθύντριας.
  • Σας βλέπω κατά τι «κομμένη» . Αϋπνη είστε?
  • Εσύ τους βάζεις να με ξυπνάνε νύχτα? Το κατάλαβα.
  • Με ένα πλήρες βραδινό δείπνο, λύνεται το πρόβλημα.
  • Τι θέλεις να περιέχει?
  • Μπριζόλα ή Μπιφτέκι + Πατάτες + σαλάτα + φρούτο
  • Θα προσπαθήσω.







Αυτό ήταν. Το δείπνο έγινε πλήρες κάθε βράδυ, και επιτέλους «το αρκούδι χόρευε χορτάτο» τουλάχιστον. Θα μού πείτε…. τί τα θές και μας τα θυμίζεις τώρα? Μήπως άλλαξαν πολύ τα πράγματα μέχρι σήμερα ? «Αυτός είναι ο λαός μας και αυτόν καλούμαστε να υπηρετήσουμε». ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα