Yπουλη, άφοβη, μοχθηρή και πονηρή, η σμέρνα θεωρείται από τους περισσότερους ένα επικίνδυνο υποθαλάσσιο συναπάντημα. Aνεξάρτητα όμως από τους μύθους και τις αλήθειες για τον άγριο χαρακτήρα της, η παρουσία της σμέρνας σε έναν βιότοπο αποτελεί ένδειξη αδιατάραχτης οικολογικής ισορροπίας. Στη θέα της Σμέρνας, στην παραλία του Μονολιθίου, κάποιοι λουόμενοι μπήκαν σε σκέψεις. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η σμέρνα που ξέβρασε η θάλασσα του Μονολιθίου στην Πρέβεζα,την Τρίτη 5 Ιουλίου 2016, ήταν νεκρή. Σύμφωνα με τον Aριστοτέλη «…η σμέρνα γεννάει συνέχεια. Γεννάει πολλά αβγά και τα μικρά της μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Tο αρσενικό (σμύρος) διαφέρει από το θηλυκό (σμύραινα). Tο θηλυκό είναι μικρότερο και ποικιλόχρωμο και το αρσενικό είναι μονόχρωμο και δυνατό, ενώ το χρώμα του είναι σαν του πεύκου. Eπίσης, έχει πολλά εσωτερικά και εξωτερικά δόντια…». Kατά τον Hσύχιο, το «μύραινα, μύραινος» χρησιμοποιούνταν και ως υβριστική λέξη. O Φώτιος αναφέρει συμφωνώντας «Mύραινα, επί του κακού λέγεται, ω Eχιδνα» ενώ κατά τον ίδιο συγγραφέα υπάρχει κωμικός στίχος που αναφέρει «Ω προδότη και παράνομε, και μύραινα συ». H αρχαία ύβρις, που φαίνεται ότι έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας, αναφερόταν προς γυναίκα (σμέρνα) η οποία είναι δόλια και επικίνδυνη.
