Κι ο Ιούνης του 2016, ήρθε έχει βαδίσει τις πρώτες μέρες του, μακριά ίσως από τη γνησιότητα του καλοκαιριού, αλλά σχεδόν πάντα, δεν είναι έτσι ο Ιούνης, ή όχι; Καμια φορά εμφανίζει και σύννεφα που σε καμία περίπτωση, δεν συγκρίνονται με τα σύννεφα, στις καρδιές των ανθρώπων, την εποχή, που ζούμε. Άσχημες ειδήσεις, τραγικές, ξαφνικές και αναπάντεχες απώλειες ανθρώπων και η ζωή συνεχίζεται με έναν δυσνόητο τρόπο. Σαν να σέρνει υπάρξεις και ψυχικές καταστάσεις να συνεχίσουν, με απρόβλεπτο και άγνωστο προορισμό. Μήπως ο τελικός προορισμός, δεν είναι γνωστός; Στον Ιούνη του 2016, βαδίζει και μια μικρή πόλη, σταγόνα στον Ωκεανό, η Πρέβεζα, όπως λέει στο γνωστό τραγούδι του( Μικρή μου πόλη) ο Κώστας Αντύπας. Χωρίς να ξεχωρίζει όπως όλοι θα θέλαμε, από τα κοινότυπα και τα τετριμμένα, του ευρύτερου τόπου μας, χωρίς εκρήξεις χαράς, αλλά με μια αίσθηση ανυπομονησίας ότι που θα πάει, τα “Καλύτερα” θα μας συναντήσουν στο δρόμο. Άργησαν πολύ, έστω και καθυστερημένα θα έρθουν. Κι αυτή είναι και η ελπίδα (κρυφή και φανερή) κόσμου, που το βλέπεις στο βλέμμα του, στο διστακτικό του χαμόγελο. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν βλέπω παλιές φωτογραφίες της Πρέβεζας (Αυτή την κατέβασα από το Prevezainfo.gr του φίλου Μάκη Μπενετάτου), μελαγχολώ. Και φωτογραφίες από εποχές που δεν είχαμε γεννηθεί καν και οι καταστάσεις ήταν ακόμη πιο δύσκολες. Σκέφτομαι πόσο δύσκολα θα ζούσαν οι γονείς μου (που έχουν φύγει από τη ζωή), πριν μεταναστεύσουν για τη Σουηδία και τόσοι άνθρωποι που έζησαν σε μια πόλη, που σε ορισμένες φωτογραφίες μπορεί να μοιάζει γραφική, αλλά δείχνει και έρημη και απροστάτευτη. Δεν θέλω ούτε σαν αστείο, να πιστέψω ότι τέτοιες στιγμές, θα ζήσουν αυτή την εποχή, συμπολίτες μας. Αυτό που με παρηγορεί, είναι η διάθεση των νέων παιδιών, ιδιαίτερα των φοιτητών μας, που είναι σε πιο συνειδητοποιημένη ηλικία. Βλέπεις μια δίψα για ζωή, τα μάτια τους βγάζουν φωτιές, το αίμα τους βράζει. Αυτά τα παιδιά, είναι η ελπίδα για το καλύτερο αύριο του τόπου μας, είναι κάτι που πολλοί το λένε και πολλοί το σκέφτονται. Από την άλλη όμως, αναλογίζεται κανείς σε τι κόσμο και σε τι καταστάσεις, θα κληθούν αυτά τα παιδιά να δώσουν τις μάχες τους, γιατί είναι βέβαιο ότι οι καταστάσεις ολοένα και χειροτερεύουν. Πάμε πάλι; Μετά την παρακακμή, θα έρθει και η ακμή; Καλό καλοκαίρι αδέρφια, που θα πάει θα… ξημερώσει, αρκεί να μη μας ξενερώσει κι άλλο. Και κλείνω το σημερινό editorial, με τους στίχους από το τραγούδι του Κώστα Αντύπα, για την Πρέβεζα: Ξέρω μια πόλη ερωτική μέχρι θανάτου
Ύμνο δε γνώρισε ποτέ
Λιώνει κατάφωτη το βράδυ του σαββάτου
Την ομορφιά της ξεπουλάει στον καφενέ
Απ το Ιόνιο στο αιώνιο με πηγαίνει
Με διώχνει και μ ακολουθεί
Όταν τη βρίζω η αγκαλιά της με ζεσταίνει
Κι όταν τη νιώθω μ απωθεί
Χάθηκες μικρή μου πόλη
Σταγόνα στον ωκεανό
Ψέματα σου λένε όλοι
ότι ζεις στον τόπο αυτό
Ξύπνησες μονάχη μόνη
Μεθυσμένη με κοιτάς
Εγώ μένω εσύ φεύγεις
Κι από μακριά γελάς
Σαν από χρόνια ξεχασμένη σε κελάρι
Καλά κρυμμένη μουσική
«ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη…»
ακόμη ψάχνεις το γιατί
Ξέρω μια πόλη ερωτική μέχρι θανάτου
Ύμνο δε γνώρισε ποτέ
Μια σφαίρα κρύβει ο ποιητής μες την καρδιά του
Τη ρετσινιά της κουβαλάμε ρεφενέ
