Τον τελευταίο καιρό ήρθε στη επιφάνεια το ζήτημα του «ολοήμερου σχολείου» αλλά με τρόπο λοξό και σε πλαίσιο πολιτικής αντιπαράθεσης. Αναδύθηκε από τη συζήτηση μια αλήθεια, πως δηλαδή το ολοήμερο σχολείο δεν αποτελεί στοιχείο εξέλιξης ή έστω προβληματισμού στο ή για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά είναι απλά θεσμός φύλαξης ή απασχόλησης μερικών παιδιών.
Η εκτίμηση αυτή για το ρόλο ενός ολοήμερου σχολείου, πρέπει να το πούμε από τη αρχή, είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Όχι τόσο για τους λόγους που παρουσιάστηκαν στη συζήτηση αυτών των ημερών, αλλά επειδή η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει πως ενδιαφέρεται για ολοήμερη εκπαίδευση των παιδιών της. Είναι ακριβώς η εκπαίδευση που αγοράζει η κοινωνία από τα δίκτυα ιδιωτικής φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Στα τόσα και τόσα ιδιαίτερα και άλλα μαθήματα, για τις γλώσσες, τα μουσικά όργανα και την προετοιμασία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ενώ έγραφα αυτό το κείμενο άκουσα στην τηλεόραση («Ε», σήμερα 9 παρά τέταρτο το πρωί) και συνέντευξη του Υπουργού Παιδείας, που πάντως ξεκαθαρίζει πως ως ολοήμερο εννοεί το σχολείο με πλούσιο απογευματινό πρόγραμμα και όχι απλά σχολείο-πάρκινγκ παιδιών. Τέτοιο σχολείο ξέρω σαν εκπαιδευτικός πως είναι ο κανόνας σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Και μάλιστα η μεσημβρινή διακοπή συνοδεύεται σε όλα τα σχολεία με σίτιση στο σχολικό εστιατόριο.
Χωρίς να γίνεται (πια) αναφορά στη διαθεματικότητα που ευνοεί και ευνοείται από το πλούσιο ολοήμερο πρόγραμμα, ωστόσο οι αναφορές που γίνονται σε «απογευματινά» ωράρια, δηλαδή μαθήματα για τα οποία οι μαθητές αναζητούν απογευματινή εξωσχολική βοήθεια, μπορούν να αποτελέσουν μια θετική εξέλιξη. Και βέβαια, όσοι εκπαιδευτικοί έχουν ασχοληθεί με διαθεματικές – διεπιστημονικές εργασίες (πρότζεκτ) ξέρουν πως τέτοιες διευθυνόμενες εργασίες (με ποικίλο περιεχόμενο τέχνης, λογοτεχνίας και επιστήμης ή ιστορίας και επιστήμης) μπορούν να στεγαστούν συντεταγμένα στο απογευματινό πρόγραμμα του ολοήμερου σχολείου.
Προφανώς βλέπουμε το ολοήμερο σχολείο να επεκτείνεται και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευσηκαι μάλιστα στο γυμνάσιο όπου θα μπορούσε να χωροθετηθεί σοβαρά η διαθεματικότητα, έστω και πειραματικά στην αρχή, ώστε να μην θίγεται, στις μεγαλύτερες τάξεις, το πρόγραμμα προπαρασκευής των παιδιών για το πέρασμα στη μεταλυκειακή τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Στην κατεύθυνση αυτή το σημερινό γυμνάσιο θα μπορούσε να ενισχυθεί και με προσωπικό από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αφού γνωρίζουμε (κι εγώ από την πολυετή διδασκαλία μου σε παιδαγωγικά τμήματα και καθηγητικές σχολές) πως οι σημερινοί δάσκαλοι/δασκάλες έχουν τύχει μιας σοβαρής πολυκλαδικής και παιδαγωγικής εκπαίδευσης, και θα είναι χρήσιμοι στο διαθεματικό ολοήμερο γυμνάσιο.
Στο σχολείο αυτό, τέλος, στο διαθεματικό ολοήμερο γυμνάσιο, θα μπορούσε να προστεθεί μια ακόμα τάξη, που θα αφαιρεθεί από το δημοτικό, ώστε το γυμνάσιο να γίνει τετρατάξιο, σε ένα συνολικό εκπαιδευτικό σχήμα 5+4+3, όπως σε πολλές άλλες χώρες. Προφανώς το τελευταίο αυτό ζήτημα πρέπει να τύχει και της σύμφωνης γνώμης του προσωπικού της πρωτοβάθμιας, που άλλωστε θα έχει και όλα τα εργασιακά επαγγελματικά δικαιώματα μετάθεσης στο τετρατάξιο διαθεματικό ολοήμερο γυμνάσιο.
Το σχήμα αυτό του τετρατάξιου διαθεματικού ολοήμερου γυμνασίου με σχολικό εστιατόριο το παρουσιάσαμε (με κάποια ευρύτερη τεκμηρίωση) σε συνεδρίαση της Επιτροπής Εκπαίδευσης του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας, όπου προσκληθήκαμε, πριν δυο ή τρία χρόνια, και για το λόγο αυτό το ονομάζουμε «πρεβεζάνικο», στον τίτλο του σημειώματός μας.
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΡΕΒΕΖΑ-ΛΟΥΡΟΣ-ΖΑΛΟΓΓΟ
