Η Κ.Λ. Πρέβεζας παρουσιάζει την ταινία “Αναχωρήσεις”

του Γιοτζίρο Τακίτα

με τον Μασαχίρο Μοτόκι

Υπόθεση: 

Ο Daigo Koyabashi, μουσικός, μετακομίζει στη γενέτειρα του, όταν μένει άνεργος. Εκεί, απαντώντας σε μια αγγελία της τοπικής εφημερίδας, δεσμεύεται χωρίς να το γνωρίζει από την αρχή και κρυφά από τη γυναίκα του, να προετοιμάζει τους νεκρούς για την «αναχώρησή» τους πριν την καύση. Όταν η γυναίκα του ανακαλύπτει το μυστικό, ο Daigo πρέπει να διαλέξει.. Μια θαυμάσια ταινία που μας διδάσκει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά μια καινούρια αρχή.

Κριτική από τον Δημήτρη Παπαμίχο (myfilm.gr)

Με σκηνοθεσία σεμιναρίου για τα κοινότυπα δυτικά πρότυπα, σενάριο σταυροβελονιά οικουμενικού χαρακτήρα και δυναμικές εγκεφαλικές ερμηνείες, μας έρχεται από την Άπω Ανατολή μια ταινία που διακρίνεται για την ανθρώπινη συγκίνηση και την χαρακτηριστική αισθητική υψηλού επιπέδου, χωρίς εκπτώσεις ήθους και ύφους. Αγγίζει κάθε καρδιά και νου, πολύ ταπεινά, χωρίς να εκβιάζει τα συναισθήματα, με τη χρήση χαμηλών τόνων έκφρασης… 

Με εξέπληξε αναπάντεχα, αφήνοντάς με άναυδο από την τελειότητά της, κυριολεκτικά σε όλους τους τομείς.

Βλέποντάς την τελευταία, από τις « ξενόγλωσσες οσκαρικές», διαπίστωσα χωρίς δεύτερη σκέψη την ανωτερότητά της, υποκλίθηκα στο μεγαλείο της στυλιστικής έκφρασης και θαύμασα τον μοναδικό τρόπο που άγγιξε ένα τολμηρό θέμα – κινηματογραφικά, ταμπού έως τώρα – με καυστικό χιούμορ, διασκεδαστική ελαφρότητα σε πρώτο επίπεδο και κοινωνιολογική ενδοσκόπηση με βαθύτερη νοήματα σε δεύτερο.

Ως πολυεπίπεδη μπορεί να ειδωθεί εξίσου ικανοποιητικά από το ευρύ κοινό δίνοντάς του τα ψυχαγωγικά ερεθίσματα ενός κινηματογράφου με ποιοτικά κριτήρια σε λαϊκές βάσεις (ακαδημαϊκή αφήγηση), αλλά και από «ψαγμένους» στην κατάδυση υπαρξιακών ζητημάτων και ανάλυσης συμπερασμάτων της εσωτερικής φύσης μιας πιο απαιτητικής προσέγγισης .

Άλλωστε το θέμα που πραγματεύεται είναι οικουμενικό και αιώνιο χωρίς στενούς γεωγραφικούς και θρησκευτικούς περιορισμούς . Συνδυάζει το παραδοσιακό με το νέο σε ένα θανατηφόρο συνδυασμό έμπνευσης και πρωτοτυπίας. Και στο βάθος -βάθος αποτελεί μια αυτοκριτική σαρκασμού των κοινωνιών που αποθεώνουν τον ατομικισμό σε όλες του τις εκφάνσεις…