Ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει διαρκώς με Μεγάλη Εβδομάδα. Όχι με την κατανυκτική της σιωπή, αλλά με εκείνη τη βαριά, ανυπόφορη αίσθηση της ματαίωσης. Της προδοσίας. Της μοναξιάς.Η δυσπιστία δεν είναι καινούργια. Υπήρχε πάντα. Κάποτε ως άμυνα, άλλοτε ως υγιής αμφισβήτηση. Σήμερα όμως, έχει ριζώσει βαθιά. Έγινε δεύτερη φύση. Δεν εμπιστευόμαστε το κράτος, τους θεσμούς, ούτε καν τον διπλανό μας. Κι αυτή η αποσύνδεση, αυτή η διάχυτη καχυποψία, δεν μας αφήνει να ανασάνουμε.
Μιλάμε για έργα, για δημόσιες υποδομές, για το κοινό καλό, και αμέσως ψάχνουμε το συμφέρον, τη σκοπιμότητα, το παρασκήνιο. Η πρόθεση δεν μετράει πια. Το νόημα έχει διαβρωθεί. Κι όταν πάψει να πιστεύει κανείς ότι κάτι γίνεται για όλους, τότε σιγά-σιγά σταματάει να γίνεται οτιδήποτε.
Η έλλειψη έχει γίνει καθημερινότητα. Η απουσία, φυσιολογική. Η εγκατάλειψη, συνηθισμένη. Και μέσα σε αυτό το τοπίο, έχουμε σχεδόν πειστεί ότι δεν αλλάζει τίποτα.
Όμως αυτές οι μέρες — της Μεγάλης Εβδομάδας — φέρνουν μαζί τους κάτι βαθύτερο. Ένα υπόγειο ρεύμα που διαπερνά τη θλίψη και την οδύνη: την προσμονή. Γιατί η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο η πορεία προς τον σταυρό. Είναι και η προετοιμασία για την υπέρβαση.Η Ανάσταση δεν έρχεται απλώς ως «λύτρωση». Έρχεται ως απάντηση στο απόλυτο σκοτάδι. Στην προδοσία, στην εγκατάλειψη, στον θάνατο.Κι αν εκείνη η ιστορία αντέχει αιώνες τώρα, είναι γιατί αγγίζει κάτι βαθιά ανθρώπινο: την ανάγκη μας να πιστεύουμε ξανά. Όχι απαραίτητα σε κάτι θεϊκό. Αλλά στον Άλλο. Στο «μαζί». Στο ότι μπορεί να υπάρξει κοινό όραμα, κοινός τόπος, κοινή προσπάθεια.
Στις μέρες μας, δεν μας λείπουν τόσο οι πόροι, όσο η εμπιστοσύνη. Η πίστη ότι μπορούμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε ή θα εξαπατηθούμε.Και ίσως, αυτή τη φορά, η Μεγάλη Εβδομάδα να μην είναι μόνο τελετουργία.Ίσως να γίνει υπενθύμιση.Ότι η δυσπιστία δεν είναι φυσική κατάσταση.Ότι η ελπίδα δεν είναι πολυτέλεια.Ότι το σκοτάδι, όσο πυκνό κι αν είναι, δεν είναι ο τελικός προορισμός — είναι απλώς ένα πέρασμα.
Κι η εμπιστοσύνη; Δεν χαρίζεται. Φτιάχνεται.Με λόγια τίμια. Με πράξεις καθαρές. Με βλέμματα που δεν αποστρέφονται.Και με καρδιές που, ακόμα κι αν ράγισαν, εξακολουθούν να χτυπούν για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.
