Τριάντα χρόνια είναι πολλά και σε τριάντα χρόνια πόσες χαρές μπορείς να έχεις ζήσει και πόσες συγκινήσεις. Μετά από τριάντα χρόνια το αγαπημένο εστιατόριο-ταβέρνα “Συμπόσιο βάζει τέλος στην ξεχωριστή του διαδρομή, με τελευταία μέρα την 29η του Σεπτέμβρη.
Η ΤΟΜΗ στην Ενημέρωση συνάνησε τον Άγγελο και τη Σούλα στο Συμπόσιο και είχαμε μαζί τους μια ιδιαίτερη συνομιλία ην οποία και σας παραθέτουμε:
-“Συμπόσιο” πόσα χρόνια ιστορίας Άγγελε και Σούλα;
Έχουμε εδώ από το 1995, κλείσαμε εφέτος ακριβώς 30 χρόνια λειτουργίας φέτος. Ήρθαμε από τη Γερμανία στην Πρέβεζα σε ηλικία 24 ετών, ήμασταν μετανάστες και οι δύο και ανοίξαμε το μαγαζί.
-Πως προέκυψε η ιδέα μετά τη Γερμαναία που ήσασταν μετανάστες να έρθετε να κάνετε ένα νέο ξεκίνημα στην Πρέβεζα; Η επιλογή πως έγινε;:
Η επιλογή έγινε μετά από παρότρυνση των γονιών της Σούλας που ήταν κι αυτοί μετανάστες και είχαν γυρίσει στην Ελλάδα κι όπως κάθε μετανάστης θέλει τα παιδιά τους να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Έτσι ακριβώς ήρθε ο πεθερός μου εδώ πέρα (λέει ο Άγγελος) και έψαξε για μαγαζί (συμπληρώνει η Σούλα) μας το βρήκε το μαγαζί. Και μας βρήκε το καλύτερο μαγαζί αφού είμαστε σε καλό σημείο, στο κέντρο ακριβώς και δόξα τω θεώ πήγαν όλα καλά.
Πως ήταν τα πρώτα χρόνια, πως ήταν η αρχή;
Η αρχή ήταν δύσκολη -σημειώνει η Σούλα- γιατί δεν πήγαμε εδώ σχολείο, δεν μεγαλώσαμε εδώ, δεν είχαμε φίλους, δεν είχαμε γνωστούς, αλλά με τα χρόνια, ο κόσμος, οι παλιοί Πρεβεζάνοι μας εμπιστεύτηκαν.
Ήταν κάτι που σας απογοήτευσε ή σας στενοχώρησε στο ξεκίνημα;
Όχι (απαντούν αυθόρμητα και ο Άγγελος και η Σούλα). Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν η συνήθεια της Ελλάδας, η νοοτροπία είναι λίγο διαφορετική από τη Γερμανία.
Πόσες περιπτώσεις συμπεριφορών ανθρώπων θυμάστε όλα αυτά τα 30 χρόνια που σας προτιμούσαν και για την ποιότητα των φαγητών σας και για τη συμπεριφορά σας; Και το ρωτώ διότι έτυχε να είμαι μπροστά με ένα ζευγάρι από τον Αμερική.
Χιλιάδες περιπτώσεις! Και οι ξένοι που έρχονται, είναι οι ξένοι που έρχονται κάθε χρόνο! Βέβαια υπάρχουν και ξένοι που έρχονται για πρώτη φορά, αλλά οι πιο πολλοί είναι πελάτες που έρχονται κάθε χρόνο. Είναι φίλοι πλέον (συμπληρώνει η Σούλα και συμφωνεί και ο Άγγελος). Έρχονται από το εξωτερικό για ένα μήνα και θα περάσουν τουλάχιστον 4 φορές να μας δουν. Είναι φίλοι, είναι αγάπη, δεν είναι μαγαζί για να βγάζουμε μόνο λεφτά. Προσφέραμε το είναι μας, καταλαβαίνεις; Είναι φίλοι τους αγαπώ όλους (λέει η Σούλα). Θα σου πω ένα παράδειγμα (συμπληρώνει ο Άγγελος) την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν 3 μέρες στο νοσοκομείο γιατί ένα ζευγάρι Γερμανών που έρχονταν στο μαγαζί. και τον πήρα εγώ την άλλη μέρα που βγήκε από το νοσοκομείο και τον πήγα σε έναν γιατρό έξω να τον δει κάποιος εξειδικευμένος γιατί τον άλλον τον έχεις τόσα χρόνια και τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο. Δεν τον αφήσαμε γιατί δεν είχε κανέναν εδώ. Τους πρώτους που πήρε τηλέφωνο ήμασταν εμείς, αμάν είμαι στο νοσοκομείο, βοηθήστε με. Και πολλά άλλα παραδείγματα. Βοηθάμε τον κόσμο γιατί έρχεται εδώ δεν γνωρίζει και έχει πολλές απορίες, από το που θα πάει να κάνει sevice, μέχρι πως θα πάρει έγγραφο από το λιμεναρχείο και άλλα πολλά.
Μετά από 30 χρόνια είναι λογικό, είναι ανθρώπινο, είναι βιολογικό να υπάρχει κάποια κούραση αλλά ποια ήταν τελικά η αιτία να γραφτούν αυτοί οι τίτλοι τέλους για το “Συμπόσιο”;
Η κούραση και η ψυχολογική και η βιολογική υπάρχει, αλλά αναγκαστήκαμε λόγω του ότι το συμβόλαιό μας έχει τελειώσει πριν 6 μήνες και οι ιδιοκτήτες έχουν σκοπό να φτιάξουν το κτίριο από την αρχή και δεν μας δίνουν από εκεί και πέρα και μετά από 16 μήνες που λένε ότι θα είναι έτοιμο, δεν μας δίνουν ελπίδες πως θα το ξαναπάρουμε. Αν από τώρα μου είχαν κάνει ένα συμβόλαιο ότι μετά από 16 μήνες θα το έπαιρνα πάλι, θα το σκεφτόμουν διαφορετικά. Από τη στιγμή που δεν γίνεται αυτό, αναγκαζόμαστε κι εμείς, αφού θα το ξηλώσουμε το μαγαζί και είναι κάποιο κόστος
Σε ερώτησή μας εάν υπάρχει η ιδέα να μεταφερθεί κάπου αλλού το “Συμπόσιο” η απάντηση ήταν: Προς το παρών όχι. Είναι και τα τριάντα χρόνια, προέκυψε και αυτό το ζήτημα και πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε, σημείωσε ο Άγγελος. Αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε, δεν είναι εύκολη η εστίαση, πρέπει να το αγαπάς, όσοι αγάπη είχαμε την δώσαμε στον κόσμο, είπε με νόημα η Σούλα.
Κλείνοντας αυτή την λίγο… μελαγχολική συνομιλία θέλω να στείλετε ένα μήνυμα στον κόσμο που θα διαβάσει το περιεχόμενο της συνομιλίας μας
Τους ευχαριστούμε όλους από καρδιάς που μας στήριξαν κι εγώ και ο Άγγελος και τους ευχόμαστε όλα τα καλύτερα. Εδώ θα είμαστε στην Πρέβεζα θα κάνουμε babysiting (είμαστε Παππούδες) την αγαπάμε πολύ την Πρέβεζα σημειώνει ο Άγγελος. Δεν υπάρχει καλύτερη πολή στον κόσμο από την Πρέβεζα, εγώ όπου και να πάω θέλω να γυρίσω στην Πρέβεζα. Την αγαπήσαμε πολύ την Πρέβεζα λένε και οι δύο!
Με την αψεγάδιαστη συμπεριφορά του Άγγελου και της Σούλας σε επαγγελματισμό και ποιότητα στην εστίαση, κέρδισε και η περιοχή κέρδισε και ο τουρισμός μας. Ο Πανάγαθος Θεός να τους έχει πάντα καλά και να έχουν πάντα υγεία οι ίδιοι, οι δικοί τους άνθρωπου και οι άνθρωποι που αγαπούν και τους αγαπούν.
Σπύρος Πλέουρας
Πολύ λυπάμαι!!!!
Μετά από 35 χρόνια στην Γερμανία σας καταλαβαίνουμε πολύ καλά και σας ευχόμαστε τα καλύτερα στον καινούργιο δρόμο που θα πάρετε. Το αξίζετε και με το παραπάνω. Θα τα πούμε σε λίγο καιρό και από κοντά. Γρηγόρης και Βάσω