Με ένα κείμενο που ανήρτησε στο διαδίκτυο και αναφέρεται στον Γιάννη Θάνη, συγκλονίζει ο Ταξιάρχης Κωστόγιαννης:
Γιάννη, έφυγες από κοντά μας πέρσι τέτοιες μέρες σκορπίζοντάς μας θλίψη.
Γνωριστήκαμε πρωτοετείς φοιτητές στο ΤΕΦΑΑ Αθήνας το φθινόπωρο του 1984 και από τότε γίναμε φίλοι αδελφικοί.
Αγωνιστήκαμε μαζί με όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες στα φοιτητικά αμφιθέατρα, στις διαδηλώσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για το δίκιο του λαού και τον πραγματικό εξανθρωπισμό της κοινωνίας.
Γλεντήσαμε στα φοιτητικά κουτούκια, στο ταβερνάκι του Δρόσου στη Δάφνη, στον Κάβουρα και τον Ξέρξη χορεύοντας το Μοσχοβολούν οι γειτονιές και το ιδιαίτερα αγαπημένο σου Μέρα Μαγιού μου μίσεψες.
Πρωτοστάτησες στη δημιουργία συγκροτήματος στη Γυμναστική Ακαδημία , όπου έπαιζες με το γλυκό σου μπουζούκι και μας ξεσήκωνες σε όλα τα φοιτητικά γλέντια, στο εστιατόριο της σχολής και παντού όπου ανιδιοτελώς έπαιζες.
Γυρίζοντας στην αγαπημένη σου Πρέβεζα, ασχολήθηκες με τον μεγάλο σου έρωτα, τον χορό, δημιουργώντας το χορευτικό σου σύλλογο και μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις και την αγάπη σου στις μαθήτριες και τους μαθητές σου, που τόσο σε αγάπησαν και που σήμερα τιμούν έμπρακτα τη μνήμη σου συνεχίζοντας τη δράση του Ομίλου που έχει το όνομά σου: ΧΟΠ Γιάννης Θάνης.
Γιάννη,δε χαθήκαμε ποτέ, ακόμα και όταν μέναμε σε διαφορετικές πόλεις. Βρισκόμασταν με κάθε ευκαιρία, στην Αθήνα ή την Πρέβεζα, στις διακοπές, στις εκδρομές με το χορευτικό.
Ήταν ανείπωτη η χαρά μας, όταν ήρθα να μείνω και εγώ στην Πρέβεζα. Μοιραστήκαμε και πάλι αγώνες, κοινά ενδιαφέροντα και οράματα. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια ξανάπιασες το μπουζούκι σου και φτιάξαμε μια κομπανία. Το απολαμβάναμε να παίζουμε και να τραγουδάμε για μας και τους φίλους μας. Μαζευόμασταν στο σπίτι του Μάχου, του Νίκου, στην αυλή του σπιτιού σου. Θυμάμαι με πόση υπομονή μου έδειχνες αυτά που ήξερες. Λέγαμε πως έτσι έπρεπε να είναι η ζωή. Απλή και όμορφη, με τραγούδι και χορό.
Σύντροφε, φίλε και αδερφέ Γιάννη. Έφυγες από κοντά μας ξαφνικά. Τόσο άδικα σε έναν άδικο, γυάλινο κόσμο. Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Όλα πιο γκρίζα και πιο μίζερα και ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός που νιώθω ίδιος και απαράλλακτος από τότε που μίσεψες.
Το ξέρεις. Είσαι στην καρδιά μας, στη σκέψη μας, εκεί δίπλα μας, όταν γελάμε, όταν τραγουδάμε, όταν χορεύουμε, όταν ονειρευόμαστε και διεκδικούμε μια ανθρώπινη κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν πεθαίνουν ποτέ. Μας συντροφεύουν παντοτινά με τη γλυκιά τους θύμηση!
