Κι επειδή τώρα έχουν ήδη αρχίσει κάποιοι ηλιοκαμμένοι Γκαντέμηδες να λένε: “Καλό χειμώνα” πρέπει να το πάρουμε τοις μετρητοίς; Όχι καλέ, απεναντίας.
Ο καθένας στο δικό του mood ειδικά σε μία περιοχή όπως η δική μας που ευλόγησε ο Θεός και ευνόησε η τύχη. ακόμα και ως ντόπιοι έχουμε τόσες επιλογές σε θάλασσες και ακτές που δεν ξέρεις που να πρωτοπας.
Ο Ξανθούλης κάθε φορά αυτή την εποχή μας χτυπά την πόρτα με τον “Χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου” και τα μηνύματα είναι πάντα διαχρονικά, όπως εξαιρετικές περιπτώσεις του ίδιου συγγραφέα είναι “Το Ροζ που δεν ξέχασα”, ο “Αντίπαλος εραστής” κ.α.
Σεπτέμβρης λοιπόν καλό μήνα σε όλους και σε όλες και κάθε φορά που έρχεται αυτός ο μήνας, ανάλογα με τη νοοτροπία, την ιδιοσυγκρασία, τη θεώρηση των πραγμάτων, αλλά και τις επιθυμίες, ο καθένας το αντιμετωπίζει όπως νιώθει καλύτερα. Η άλλη ξεκίνησε να βγάζει από την ντουλάπα τα χειμερινά αλλά υπάρχουν κι αυτοί που όσο ο ήλιος λάμπει λέει με σχετική ευκολία: “Για μας είναι ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι από το γνωστό τραγουδάκι που αντέχει πραγματικά στον χρόνο και μας γλυκαίνει τη διάθεση.
“Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου
και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό.
Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου,
αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ.
Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι,
τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή,
για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι,
η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη.
Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου
κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ.
Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου:
Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.”
Σχεδόν πάντα στο μυαλό μου, τέτοια εποχή, έρχεται το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη “Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας” : “Εμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στον θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων – και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Μα δεν γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης «ενηλικίωσης» σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα «συναισθηματικά τιμήματα». Κάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του «Χάρτινου Σεπτέμβρη», που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…”
Τουλάχιστον όσο κρατά ο καιρός και τα χαμόγελα του ήλιου, ακόμα κι αν ξεκινήσουν τα σχολεία, για μας είναι ο Σεπτέμβρης είναι καλοκαίρι.
Καλό μήνα, πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε…
Σπύρος Πλέουρας
