Μετά τα φοιτητικά χρόνια ήρθε η ώρα να υπηρετήσω τη μαμά Πατρίδα, Πολεμικό Ναυτικό και μετάθεση στο Ναρκαλιευτικό “Αταλάντη”.
Έχουν περάσει 27 χρόνια από εκείνο το μοιραίο βράδυ της 31ης Ιανουαρίου του 1996 στα Ίμια αλλά τα ερωτήματα παραμένουν πολλά και κυρίως αναπάντητα. Έχασαν τη ζωή τους ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός.
Το δικό μας Καράβι είχε πάει για μια άσκηση “Ξιφίας” αν θυμάμαι καλά, κάναμε ανεφοδιασμό στη Χίο και περιμέναμε να επιστρέψουμε στη Σαλαμίνα στον Ναύσταθμο και μετά να δοθούν οι μικρές άδειες, να δούμε τις οικογένειές μας, τα κορίτσια μας και είδαμε στην τηλεόραση το σκηνικό με Τούρκους Δημοσιογράφους να καρφώνουν την Τούρκικη σημαία στη βραχονησίδα Ίμια.
Δεν περιμέναμε αρχικά ότι θα πάρει τόση έκταση το θέμα και ότι θα παρατείνουμε την παραμονή μας σε κείνα τα νησιά, να περιπολούμε και να βρεθούμε στα πρόθυρα του πολέμου.
Όταν άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα και το χωνέψαμε καλά, διαπίστωσα ότι όλοι στο πλήρωμα από τους μόνιμους μέχρι τους στρατεύσιμους ήταν με υψηλό φρόνημα αποφασισμένοι για όλα.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν ως τηλεγραφητής του Πολεμικού Ναυτικού, άκουσα τον έναν από τους πιλότους να μιλά με το Γ.Ε.Ν. Και να λέει: “Είμαι Εγκλωβισμένος” το Γ.Ε.Ν. Επικοινωνούσε μαζί του, αλλά κάποια στιγμή η επικοινωνία χάθηκε.
Δεν θα ξεχάσω επίσης το μήνυμα του Στάγκα προς όλες τις υπηρεσίες και τα πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού. Έρχεται το σήμα από το τηλέτυπο, το παίρνω το καταχωρώ στα εισερχόμενα και κατάλαβα ότι είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. Πέρα από το σήμα υπήρχε και η φωνή του: «Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι αν χρειαστεί όλοι σας θα φανείτε αντάξιοι της ενδόξου ιστορίας του Πολεμικού Ναυτικού, καλή τύχη και ο Θεός μαζί σας.»
Αντιναύαρχος Ι.Στάγκας ΠΝ, Αρχηγός ΓΕΝ”
Στο “Ο Θεός μαζί σας” λες δεν υπάρχει γυρισμός πάμε μπροστά να πολεμήσουμε, με προβλημάτιζε βέβαια το γεγονός ότι έβλεπα το Έρλικον που είχαμε στην πλώρη στο δικό μας μικρό καράβι και σκεφτόμουνα: “Μ’ αυτό θα πολεμήσουμε εμείς;”
Στη διαδρομή δεν έπιανε κανένα άλλο κανάλι η τηλεόραση εκτός από το TRT (αν θυμάμαι καλά το όνομα του Καναλιού) το Τούρκικο, μόλις αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από τις Οινούσες, πιάσαμε ΕΡΤ και βλέπουμε τον τότε Πρωθυπουργό, κ. Σημίτη να ευχαριστεί από τη βουλή τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Μέχρι να βγει ο Σημίτης και να τον δούμε στην τηλεόραση, υπήρχε μια ένταση που έμοιαζε με ανυπομονησία, αυτό έβλεπα και διαπίστωνα με όλοις όσοι είχα μιλήσει εκείνο το βράδυ.
Πόλεμος δεν έγινε. Μόλις πιάσαμε στεριά και δέσαμε πριν τον ανεφοδιασμό για να επιστρέψουμε στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, τα τηλέφωνα πήραν φωτιά και για να μην αγχώσω περισσότερο τους δικούς μου ανθρώπους το έριξα στο… ποδοσφαιρικό: “Νικήσαμε τον Παναθηναϊκό 3-1.”
Κι όντως είχε νικήσει η ΑΕΚ τον Παναθηναϊκό 3-1 (αγώνας κυπέλλου ήταν δε θυμάμαι καλά…).
Από τότε έχω μιλήσει αρκετές φορές με φίλους για το σκηνικό πολέμου που είχε στηθεί με αφορμή τη βραχονησίδα Ίμια, είπα βέβαια μαζί τους πράγματα που λέγονται, κάποια πράγματα που δε λέγονται τα κράτησα και συνεχίζω να τα κρατώ για τον εαυτό μου.
Ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία εκείνη τη βραδιά που δεν πρόκειται να ξεχάσω, όπως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους ανθρώπους που έπεσαν για την Ελλάδα, τον υποπλοίαρχο Χριστόδουλο Καραθανάση, τον υποπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο και ο αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό.
Σπύρος Πλέουρας
