Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πρόσφατη εμπειρία μου στο νοσοκομείο της Πρέβεζας.
Τις τελευταίες μέρες νόσησα με συμπτώματα βαριάς ίωσης. Πονόλαιμος, επίμονος βήχας, κλειστός λαιμός. Στη συνέχεια καταρροή, πυρετός, κόπωση και πόνος στα κόκαλα. Εντάξει, δεν ήταν η πρώτη φορά. Έχω περάσει πολλές ιώσεις στη ζωή μου, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι ετούτη ήταν από τις βαριές, και αυτό φάνηκε εξαρχής.
Επειδή λοιπόν διανύουμε καιρούς κορονοϊού (και έχει ήδη ξεκινήσει και η «φουλ σεζόν»), είπα να κάνω το αυτονόητο μεν, πανταχόθεν διαφημιζόμενο και συμβουλευόμενο δε: ένα μοριακό τεστ για να μάθω αν ο ιός που με κατέβαλε είναι ο περίφημος κορονοϊός. Σημειωτέον ότι είμαι γενικά υγιής, εμβολιασμένη, έχω ελέγξει και τα αντισώματά μου πρόσφατα, οπότε δεν είχα κάποιον ιδιαίτερα μεγάλο φόβο για την εξέλιξη. Θέλησα όμως να ελέγξω την κατάσταση, ώστε σε περίπτωση που είμαι θετική, εγώ και το περιβάλλον μου να τεθούμε σε καραντίνα προκειμένου να προλάβουμε ενδεχόμενη διασπορά.
Όλα καλά μεχρι εδώ, και μπράβο μου θα πείτε οι περισσότεροι.
Δευτέρα πρωί λοιπόν (μια μέρα συννεφιασμένη και με κρύο αέρα, να θυμίσω) μάζεψα τις δυνάμεις μου, πήρα αγκαλιά τον πυρετό μου, το μπούκωμα, τον πόνο στα κόκαλα και όλα τα συναφή και ξεκίνησα για το νοσοκομείο. Ναι, ξέρω, το μοριακό τεστ μπορείς να το κάνεις και σε ιδιωτικά ιατρεία (με 60€ όμως και φαντάζομαι σε κανέναν μας δεν περισσεύουν), αλλά είμαι ελληνίδα πολίτης, ασφαλισμένη, πληρώνω κανονικότατα τις εισφορές μου για υγειονομική περίθαλψη και επιπλέον δεν μου αρέσει καθόλου να απαξιώνω ή να κακολογώ τις δημόσιες δομές, υγείας ή μη -στην πραγματικότητα έχω καταφύγει σε νοσοκομεία και εξωτερικά ιατρεία για κάποιες (όχι πολλές) περιπτώσεις προβλημάτων υγείας που μου έχουν τύχει, και κάποιες φορές είχα μόνο καλά λόγια να πω (κάποιες όμως, όχι όλες)-.
Φτάνω που λέτε στο νοσοκομείο. Με καθοδηγούν στο χώρο υποδοχής covid19. Μου δείχνουν και τις κόκκινες καρέκλες όπου έπρεπε να περιμένω- έξω από το χώρο φυσικά. Δεν ξέρω αν έχετε εικόνα του συγκεκριμένου χώρου: πρόκειται για ένα σημείο που το δέρνουν οι αέρηδες από τρεις μεριές. Να μπω μέσα; Όχι βέβαια, απαγορεύεται δια ροπάλου! Καλώς φυσικά, αλλά…
Τα δύο δωματιάκια που προορίζονται για εξέταση ασθενών με πιθανό covid είναι κατειλημμένα από δύο ασθενείς (το ένα στην πραγματικότητα κατελήφθη από ασθενή που ήρθε μετά από μένα –δεν παραπονιέμαι γι’αυτό, η γυναίκα είχε διαγνωσμένη πνευμονία, αλλά πώς ξέρανε οι μέσα ότι δεν είχα και εγώ;;) και χρειάστηκε να περιμένω μια ολόκληρη ώρα και 10 λεπτά στο κρύο. Μέχρι να μπω μέσα νομίσατε; Όχι βέβαια, απλά μέχρι να βάλω τις φωνές στις νοσοκόμες (τι φταίγανε κι αυτές… αλλά σε ποιον να απευθυνόμουν;) και να σηκωθώ να φύγω, βέβαιη ότι μετά από όλο αυτό δεν τη γλίτωνα την πνευμονία! Στο μεταξύ είχα παρακαλέσει αρκετές φορές να μου κάνουν τουλάχιστον ένα τεστ και να φύγω, αφού η εξέταση θα αργούσε πολύ και εγώ ξεπάγιαζα στο παγωμένο ρεύμα. Πόσο διαρκεί η διαδικασία ενός τεστ; 2 λεπτά; 5 λεπτά; Σίγουρα όχι παραπάνω. Και ασφαλώς μπορούσε να γίνει επιτόπου, στον εξωτερικό χώρο όπου βρισκόμουν.
Κατανοώ φυσικά ότι σε ένα δημόσιο νοσοκομείο η αναμονή είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Έχω όμως να διατυπώσω την εξής απορία: αν εκείνη τη μέρα, που οι υποψήφιοι ασθενείς ήταν μόνο 3, ο ένας έπρεπε να περιμένει για μία και πλέον ώρα (και ποιος ξέρει πόσο περισσότερο;;) εκτεθειμένος στον παγωμένο αέρα του Οκτώβρη, τι θα συμβεί π.χ. τον Δεκέμβριο, με χειρότερες καιρικές συνθήκες, αν σκάσει ένα κύμα κρουσμάτων στην πόλη και παρουσιαστούν 13, 23 ή 53 υποψήφια κρούσματα; Θα μπουν τα 2 μέσα, θα καταληφθούν τα 2 δωματιάκια για κάποιες ώρες και οι υπόλοιποι θα περιμένουν έξω στο βοριά μέχρι το βράδυ; Ή μέχρι να αρπάξουν αναπόφευκτα πνευμονία, είτε έχουν ήδη κορονοϊό είτε όχι; Ή ίσως μέχρι να αποφασίσουν να φύγουν και να αποταθούν σε ιδιώτη γιατρό (εφόσον έχουν την οικονομική δυνατότητα βεβαίως);
Και φυσικά, μολονότι δεν το θέλω, μου δημιουργείται εύλογα η απορία: μήπως αυτό το τελευταίο είναι τελικά ο σκοπός; Λέω, μήπως;;
Τέλος πάντων, εγώ και ο βήχας μου (που είχε βελτιωθεί, αλλά χειροτέρεψε μετά από την επίσκεψή μου στο νοσοκομείο, και ο θεός να με φυλάει από πνευμονία) αυτά είχαμε να καταθέσουμε στο κοινό βήμα. Ο καθένας ας κρίνει την κατάσταση και ας χειριστεί το θέμα όπως θεωρεί σκόπιμο. Και αν κάποιος που περνάει από το χέρι του μπορεί να κάνει κάτι (μια τέντα στα πλαϊνά και μια-δυο σόμπες; μερικά ακόμα κοντέινερ για ιατρεία; αλλαγή του χώρου υποδοχής covid;) ε, ας το κάνει επιτέλους, έστω μετά από ενάμιση χρόνο κορονοϊού!
Μότο του κράτους σε όλη τη διάρκεια της παρούσας πανδημίας είναι ότι δεν αρκεί η κρατική πρόνοια, αλλά πρέπει να επιστρατευτεί και η ατομική ευθύνη. Επιτρέψτε μου να το αντιστρέψω, γιατί στην περίπτωσή μας ισχύει αντίστροφα: δεν αρκεί η ατομική ευθύνη, αλλά πρέπει να επιστρατευτεί και η κρατική πρόνοια!! Και η κοινή λογική βεβαίως…
Ο φετινός χειμώνας θα είναι και πάλι δύσκολος, όπως μας λένε και μας ξαναλένε. Ας μην τον κάνουμε δυσκολότερο για τους ανθρώπους που θα έχουν την ατυχία να βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, και μάλιστα κατά τη στιγμή της ήδη μεγάλης ταλαιπωρίας της υγείας τους.
Μια πολίτης της Πρέβεζας
