Αυτά τα κείμενα είναι δύσκολο να ξεφύγουν από τον ποορισμό τους, πολύ απλά γιατί οι συνθήκες είναι αυτές που τα οδηγούν. Από μια ιδέα, μια σκέψη, μια κατάσταση, αλλά και κάτι από τον πολιτισμό που αγαπάς. Είναι πάλι αργά, έξω βρέχει, αλλά είναι από αυτές τις ώρες που γουστάρω με χίλα να το σκάω και αμέσως μπαίνω στη διαδικασία μιας ακόμη απόδρασης…
Το να βγεις από τον εαυτό σου, όχι μόνο από τα ρόυχα σου και να μπεις σε άλλες τροχιές δημιουργίας, πρέπει να ανήκεις στην προνομιούχο κατηγορία των ανθρώπων που δεν φοβούνται τις αλλαγές. Που δεν φοβούνται το τσαλάκωμα, τον αυτοσαρκασμό, που δεν φοβούνται να γελάσουν με τον ίδιο τους τον εαυτό και γίνονται ένα με όλα τα παραπάνω, για να απαλύνουν τις πληγές τους, όταν μιλάμε για πληγές που δεν θεραπεύονται. Ένας ακόμη λόγος είναι αυτό το “άτιμο” το ταξίδι, από εποχή σε εποχή, από λόγια σε λόγια, από μια περιπέτεια που ξεκινά με μια ιδέα που την μοιράζεται μια παρέα φίλων και την βάζει μπρος.
Είναι αυτή η παράξενη κλειστοφοβική εποχή του κορονοϊού που όλο λέμε ότι θα τελειώσει αλλά συνεχίζεται, είναι ο κόσμος που έχει βυθιστεί σε μια άβυσο ανησυχιών, προβληματισμού, παραλληρημάτων, θυμού, οργής για την οργή και δε συμμαζεύεται.
Ακόμα και ο θαυμασμός για τους πολίτες του κόσμου, συνοδεύεται από ένα απαγορευτικό, σαν να πρόκειται για πολίτες ενός διαφορετικού κόσμου, που τα στοιχεία δείχνουν ότι προκύπτει.
Δεν θέλω να σκορπίσω μελαγχολία μέσα από αυτό το κείμενο, αρκετά άσχημα, τραγικά, αρνητικά και στενάχωρα έχουν συμβεί.
Πιστεύω πολύ στο ότι “Για κάποιο λόγο γίνονται όλα” και η ζωή με έχει διδάξει πολλές φορές πάνω σ’ αυτό. Με δύο φίλους έτυχε το Σαββατόβραδο σχετικά νωρίς, να προσπαθήσω να τους πω για ταινίες του Σταύρου Τσιώλη (“Ας περιμένουν οι γυναίκες”, “φτάσαμε” “Μια τόσο μακρινή απουσία” “Ο θησαυρός του Χουρσίτ Πασά”, “Έρωτας στη Χουρμαδιά” “Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε”) και δεν… ψήνονταν.
Για καλή μου τύχη την ίδια μέρα, αργά το βράδυ έτυχε να δω την μόνη ταινία του Αείμνηστου Σταύρου Τσιώλη “Γυναίκες που περάσατε από δω” που δεν είχα δει, μια ταινία που ήταν η τελευταία του, ενώ λίγους μήνες αργότερα ο Σταύρος έφυγε από τη ζωή. Ένας ποιητής σκηνοθέτης-σεναριογράφος που ύμνησε την απλότητα και την αλήθεια, αλλά ύμνησε και την ύπαρξη της γυναίκας, με έναν τόσο μοναδικό και υποδειγματικό τρόπο.
Η ταινία στο κρατικό κανάλι που παρακολούθησα, ξεκίνησε αργά, τέλειωσε κι αργά άρχισα να γράφω κι αυτό το κείμενο, γεμάτος από τον βομβαρδισμό των μηνυμάτων, αυτής της αριστουργηματικής ταινίας.
Πάντα στη ζωή μου στόχευα στα δύσκολα, τα εύκολα ποτέ δεν ήταν για μένα, ήξερα ότι συνοδεύονταν από ανιαρές διαδικασίες, διαδικασίες που δεν αντέχω και μου φράζουν τους δρόμους προς την καλώς εννούμενη, περιπέτεια.
Το… άπιαστο, το ακατόρθωτο, αυτό αξίζει το κυνήγι, αυτό είναι άξιο του σκοπού, αξίζει ακόμα και να θυσιάσεις πράγματα που σε ευχαριστούν μεν, που όμως υπολείπονται δε μπροστά στην αξία και κυρίως μπροστά στην αλήθεια της ψυχής.
Ζήλευα με την καλή πάντα έννοια τους πολίτες του κόσμου, που ενώ βρίσκονταν αλλού, έμοιαζαν με κείνα τα υπέροχα αποδημητικά πουλιά που δεν χάνουν ποτέ το δρόμο.
Αποδημητικά πουλιά σαν τον κόσμο που έρχεται στη ζωή και τον κόσμο που φεύγει από τη ζωή, η επιστροφή τους πάντα όμως είναι σε κείνα τα αγνά και γνήσια συναισθήματα, σαν τις αγάπες που δεν ξεθωριάζει ο χρόνος κι ας τα έχει φέρει αλλιώς η ζωή. Κι όπως έλεγε ο Ρένος στα “Φθηνά Τσιγάρα” : “Η Ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι”.
Πλέον τους βλέπω σαν πολίτες ενός διαφορετικού κόσμου κι αυτό που δεν θέλω να πιστέψω είναι ότι μόλις πέσει η αυλαία, αυτός ο κόσμος θα είναι χειρότερος.
Να παραμείνουμε άνθρωποι κι όταν η αγάπη νικήσει και είναι υπεράνω όλων, τότε θα μιλάμε σίγουρα για έναν καλύτερο κόσμο.
Με τη σκέψη και την ελπίδα ότι το καλοκαίρι του 2021 θα είναι πιστό στο ραντεβού του, με τα δώρα του, ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα κι ας σκεφτόμαστε μόνο θετικά, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό σε αρκετές των περιπτώσεων.
Σας αγαπώ πολύ και το ξέρετε
Σπύρος Πλέουρας
