Ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς λαχειοπώλες ο κυρ Νίκος (Χατζηγρίβας) που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Δευτέρα, στα 79 του χρόνια.
Οι περισσότεροι δεν γνώριζαν ποιος ακριβώς είναι, όλοι έβλεπαν έναν φτωχό άνθρωπο, μια γνώριμη φιγούρα της πόλης της Λάρισας να σέρνει ένα ποδήλατο και να κρατάει μια δεσμίδα λαχεία. Πρώην βιοτέχνης, ιδιαίτερα γνωστός, στις καλές εποχές του έτοιμου ενδύματος, ενός παραγωγικού κλάδου που πρόσφερε πολλά στην οικονομία και στην κοινωνία της Θεσσαλίας.
Κάποια στιγμή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε, ο οικονομικός μαρασμός σάρωσε το ελληνικό ένδυμα μαζί και τον ίδιο, παράδεισος και κόλαση γειτονεύουν στον κόσμο των επιχειρήσεων. Με ό,τι μάζευε συνέχισε να αγωνίζεται και να πληρώνει, χρέη, κατασχέσεις, δικαστήρια, προμηθευτές. Άνοιξε ένα κατάστημα, δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει.
Δεν του απέμεινε τίποτα. Αποφάσισε να βγει στο δρόμο να πουλήσει λαχεία. Ο κυρ Νίκος έζησε και με πολλά και με λίγα, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει και να βιοπορίζεται με τις δικές του δυνάμεις.
Όσοι έγραψαν για το θάνατό του απέφυγαν να αναφερθούν στο επάγγελμα που έκανε τα τελευταία χρόνια. Κανείς δεν ήθελε να τον στιγματίσει ως λαχειοπώλη.
Η οικονομική συμφορά που τον βρήκε μπορεί να άλλαξε την εικόνα του αλλά δεν του στέρησε την αστική ευγένεια που πάντα τον χαρακτήριζε. Δεν γίνονταν ποτέ φορτικός, σου χαμογελούσε από μακριά, και αν ήθελες να αγοράσεις λαχείο τον φώναζες εσύ, σου έλεγε πάντα ένα «ευχαριστώ» γεμάτο ευγνωμοσύνη.
Λέμε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, σίγουρα, αλλά το ακριβές θα ήταν ότι καμιά δουλειά δεν θα έπρεπε να είναι ντροπή. Πόσοι στη θέση του θα είχαν το κουράγιο να βγουν στο δρόμο και να πουλήσουν λαχεία και μάλιστα σε έναν κόσμο που μέχρι τότε σε λογάριαζε στους άρχοντες της πόλης;
Δεν το χωράει ο νους μου, έλεγε ένας παλιός Λαρισαίος όταν έβλεπε τον κυρ Νίκο στις καφετέριες του κέντρου. Αυτός εκεί που περνάει είναι ο Χατζηγρίβας που είχε 150 εργαζόμενους στην επιχείρησή του. Ίσως για αυτό να έφτασε να πουλάει λαχεία…
Πηγή: kosmoslarissa.gr
