Ποτέ δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω ούτε να αντιληφθώ, αυτούς που εδώ και χρόνια… μόλις έπιανε Δεκαπενταύγουστος ή λίγο μετά, άρχιζαν τα… “Καλό χειμώνα”
Έλα χριστέ και Παναγία! Και να τα λες αυτά σε μια χώρα της Βορείου Ευρώπης ή σε μια πόλη που το φθινόπωρο πιάνουν τα χιόνια, να το καταλάβω, αλλά να το λες στη “δική” μας περιοχή, ε, είναι αντιφατικό.
Όσο κρατά ο καιρός, όσο ο ήλιος του Αυγούστου είναι παμπόνηρος και όσο υπάρχουν ιπτάμενες διαθέσεις το καλοκαίρι εξυπακούεται ότι δε λέει αντίο από τις αρχές του, αλλά το παλεύει να σε στείλει στα καλύτερα, μέχρι την τελευταία μέρα του.
Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς στις περιπέτειές του και να το πιείς σαν το καλύτερο δροσιστικό κοκτέηλ μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Αλλά κι εκείνα τα μπάνια του Σεπτέμβρη όταν ο καιρός είναι καλοκαιρινός, είναι απίστευτες καταστάσεις μια εξαιρετική ψυχοθεραπεία κατά έναν φίλο.
Έχει και παρενθέσεις και το καλοκαίρι και ο αύγουστος σκάει και καμια βροχή και αέρηδες και τρικυμίες, αρκεί να μην το πάρει σερί. Μια παρένθεση καλή είναι να γίνεται σε ορισμένες των περιπτώσεων.
Η φύση συνεχίζει να περιποιείται τον εαυτό της στην περιοχή μας, οκ, έχει και τις έξαλλες καταστάσεις της, αυτή ξέρει…
Επειδή η ζωή και πολύ μικρή είναι ,για να είναι μίζερη και πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή, το υπόλοιπο του καλοκαιριού μοιάζει με κείνο το τραγούδι των “σειρήνων” που Ο Οδυσσέας προσπαθούσε να αντισταθεί, αλλά δυσκολεύονταν… Δεν ακούς;
Και δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε πολλές των περιπτώσεων η καλοκαιρινή γιορτή κρύβει εκπλήξεις και κλείνει εντυπωσιακά.
Είναι δηλαδή σαν να παρακολουθείς μια αθλητική συνάντηση της αγαπημένης σου ομάδας (τι ωραία ταξίδια κάναμε στο Μιλάνο και στο Άμστερνταμ, άραγε φέτος πάει δεν έχουμε καμια ελπίδα 😉 και στο ημίχρονο να λες “Καλά πήγαμε”. Έτσι συμβαίνει και με το καλοκαίρι σε παλεύει μέχρι το… 90΄και άμα έχει και καθυστερήσεις σε πάει μέχρι και το Σεπτέμβρη, πολύ εύκολα…
Αρχίζει και μεγαλώνει η νύχτα, μικραίνει η μέρα, εντάξει το πολύ-πολύ να ανάψουμε πιο νωρίς εκείνη τη φωτιά στην άμμο και να αφιερώσουμε με ιδιαίτερο τελετουργικό εκείνες τις στιγμές που χρειάζεται ο εαυτός μας, για να τα βγάλει πέρα στον… βαρύ και ασήκωτο χειμώνα.
Έρωτας στο καλοκαίρι του Κορονοϊού μπορεί να αποτελέσει τίτλο για μελλοντική ταινία. Πρόσεξες; γράφω καλοκαίρι, ελπίζοντας ότι το επόμενο θα είναι εντελώς διαφορετικό.
Εντάξει κάθε καλοκαίρι, που είναι μια ιδιαίτερη εποχή του χρόνου, πιθανά να σου έρχονται στο μυαλό στιγμές από άλλα καλοκαίρια, αλλά “τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;” (Δεύτερη αναφορά στον Αγγελάκα στο σημερινό editorial μετά φυσικά τον τίτλο που είναι στίχος από το “Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς”.)
Τα καλοκαιρινά στέκια αντέχουν, αντέχουμε κι εμείς και περιμένουμε κι άλλο κόσμο για το υπόλοιπο του καλοκαιριού και γιατί όχι και αρχές του φθινοπώρου.
Πολύ γουστάρω που σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις με σταμάτησαν για να μου πουν πως θα πάνε στο… τάδε σημείο κλπ.
Από την Πάργα που έχει τη μαγεία να σε πάει εκεί που λαχταρά η ψυχή σου, μέχρι την Πρεβεζωάρα σου, έχουμε ακόμα δρόμο, βιάσου μη χάσουμε το δρόμο, το χρόνο, τις στιγμές.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού αδέρφια.
Σπύρος Πλέουρας
