Τρείς του Αυγούστου μέρα, Παρασκευή. Ο βοριάς που φύσαγε απο τα Γιάννενα έφερε το μαντάτο.Μη δεν ακούσαμε καλά? η ηταν ψέμα φοβερό, ώσπου βάρεσε η καμπάνατο καταμεσήμερο και χάσαμε τη γή κάτω απο τα πόδια μας.Για σένα βάραγε η καμπάνα << Θέμη μου>>. Και ήταν αλήθεια. Εσύ ήσουνα που έδινες μάχη σενα κρεβάτι του πόνου και λέγαμε πως θα ρθείς. Λογαριάζαμε χωρίς το θέλημα του Θεού. Πιστεύαμε πως θα βγείς νικητής σ΄¨ αυτή τη δοκιμασία. Γιατί ήσουν ενας αγωνιστής της ζωής. Εσυ είσουν στεκόσουν όρθιος μπροστά στο ηρώο της μικρής μας πλατείας και το δάφνινο στεφάνι σου κατέθετες με δέος για τους χαμένους σου συγγενείς. Απο τα μικρά σου χρόνια αρπαξες τη ζωή στα χέρια σουκαι αυτιδημιουργήθηκες. Έκανες μονάδα χοιροτροφική. Σου απέδωσε και ανοιξες χασάπικο. Τα φρέσκα σου σφάγια ήταν κρεμασμένα στο τσιγκέλι στην αράδα και οι πελάτες λαικό προσκύνημα. Οι συναλλαγές σου τόσο με τους προμηθευτές οσο και με τους καταναλωτές ηταν άριστες. Και τούτο γιατί πάντα προτιμούσες να είσαι ο αδικημένος και οχι ο κερδισμένος. Σαν κουραζόσουν στη στεριά τα ήσυχα βράδια που ειχε μπουνάτσα όργωνες τα νησιά του Αμβρακικού απολαμβάνοντας τις καλές και τις μέτριες ψαριές σου. Ανοίγοντας την σιδερένια εξώπορτα στον κήπο μπουκέτα τριαντάφυλλα. Μα μέσα στο σπιτικό σου εύωδίαζε βασιλικό πλατίφυλλο η πλούσια οικογένεια. Οι ζεστές αγκαλιές των παιδιών και των εγγόνων σου σε εκαναν ευτυχισμένο. Στις ταβέρνες και στα μεζεδάδικα η παρουσία σου γέμιζε το χώρο. Γιατί ολοι γύρευαν την καλή σου συντροφιά και το αστείρευτο κέφι κερνώντας αράδα τα πιοτά. Τη διασκέδαση την είχες μέσα σου. Και τα νταλκαδιάρικα τραγούδια ηταν το οξυγόνο σου.Η ζωή σου ολη ενα ημερολόγιο γιορτών και πανηγυριών. Η κουρασμένη φυσιογνωμία σου σαν δούλευες σκληρά σκληρά για να μην λείπει τίποτε στην φαμίλια σου μετατρέπονταν σε αρχοντική οταν το ημερολόγιο έδειχνε παραμονή κάποιου πανηγυριού.Αντάμα με τον Σάββα και τον Ντίνο βάζατε φωτιά στην πίστα κρατώντας μέχρι τα χαράματα την ορχήστρα αγκαζέ, οι νότες απο το σόλο κλαρίνο σε μάγευαν. Και το ταίρι σου τη Βενετία την καμάρωνες σαν χόρευε τα βαρειά τα μερακλίτικα. Τώρα για σένα ολα σώπασαν. Μονάχα το κελαίδισμα μιας τριγώνας ακούγεται κάπου εκει στο κλωνάρι του δέντρου που κλαίει μονάχη της για τον άδικο χαμό σου. Τούτη την ώρα η ορχήστρα πληρωμένη απο ολους εμάς που σε αγαπήσαμε και σε καλοξεκινάμε με το τραγούδι που λέει << Στον Αδη θα κατέβω, και στον Παράδεισο. Το χάρο θα ανταμώσω, δυό λόγια να του πώ.>> Η χαμογελαστή , καλωσυνάτη, κοινωνική, υπομονετική και διασκεδαστική μορφή σου θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές μας. <<Καλό σου ταξίδι καλέ μας φίλε Θεμιστοκλή>> << Ν άχεις καλόν Παράδεισο>>
